Το νέο μικρό βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Ψαρρά «Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη Δικαιοσύνη» (εκδ. 'Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ), επιχειρεί μια παρέμβαση στη δημόσια συζήτηση, κυρίως για να διορθώσει ορισμένες ευρύτερα διαδεδομένες αντιλήψεις, σχετικά με τα τεκταινόμενα με τη δίωξη της Χ.Α.

Μία τέτοια λανθασμένη αντίληψη που επικρατεί, είναι ότι το κράτος και η δικαστική εξουσία «υπερδραστηριοποιούνται» στη δίωξη της Χ.Α. και ότι αυτό ενέχει και στοιχεία μεροληψίας εναντίον της. Ο Δημήτρης Ψαρράς αντιστρέφει τους όρους, επιχειρηματολογώντας αρκετά πειστικά ότι αυτό το οποίο είναι σκάνδαλο δεν είναι κάποια σημερινή «υπερδραστηριοποίηση» των αρχών, όσο το γεγονός ότι αρκετά χρόνια οι αρχές έκλειναν τα μάτια (αν δεν έκλειναν το μάτι…) στις παράνομες δραστηριότητες της οργάνωσης, όπως τον ξυλοδαρμό μεταναστών και πολιτικών αντιπάλων, τη δημιουργία ημιστρατιωτικών «ταγμάτων εφόδου» κ.λπ. Η σημερινή δραστηριοποίηση των αρχών απλά προσπαθεί να εξισορροπήσει χρόνια απραξίας και ανοχής.

Μία άλλη λανθασμένη, κατά τον συγγραφέα, αντίληψη που επικρατεί, βλέπει την Χρυσή Αυγή ως ένα κυρίως πολιτικοϊδεολογικό μόρφωμα, με τη βία να αποτελεί ένα δευτερεύον στοιχείο της φυσιογνωμίας του κόμματος. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτήν την άποψη, η γενικευμένη δίωξη της Χ.Α. είναι άδικη, στον βαθμό που διώκονται φρονήματα και όχι πράξεις. Και εδώ ο συγγραφέας παρέχει πλήθος παραδειγμάτων που τεκμηριώνουν ότι η βία υπήρξε εγγενές συστατικό της οργάνωσης σε όλα τα επίπεδα από την πρώτη στιγμή που παρουσιάσθηκε- όμως βία που απέρρεε απο την ιδεολογία της οργάνωσης:

«Δεν είναι δυνατόν» γράφει ο Ψαρράς «να κατανοήσει κανείς τις εγκληματικές πράξεις, αν τους αφαιρέσει το κίνητρο της ιδεολογικής ταύτισης μ' αυτήν την 'κοσμοθεωρία', η οποία αντιλαμβάνεται τους εχθρούς της ως υπάνθρωπους».

Πολύ σωστά. Όπως ακριβώς είναι αδύνατον να κατανοήσει κανείς τις εκατόμβες των θυμάτων στην ΕΣΣΔ του Λένιν και του Στάλιν, τα ποτάμια αίματος στην Καμπότζη του Πολ Ποτ, τις εκτελέσεις και διωγμούς στην «Πολιτισμική Επανάσταση» του Μάο κ.λπ., αν δεν τις ταυτίσει με την «κοσμοθεωρία» του μαρξισμού-λενινισμού που αντιλαμβάνεται τους εχθρούς της ως «πράκτορες» και «κουλάκους». 

Μια τρίτη αντίληψη, την οποία προωθεί η Χ.Α. και έχει αρχίσει επίσης να γίνεται ευρύτερα αποδεκτή, είναι ότι «τα παιδιά» δεν είναι «ναζί», αλλά στην χειρότερη περίπτωση «εθνικιστές». Στο σημείο αυτό ο συγγραφέας παρέχει πάλι πλήθος παραδειγμάτων που τεκμηριώνουν πέρα απο κάθε αμφιβολία, ότι η Χ.Α. τόσο στο επίπεδο της κοσμοθεωρίας όσο και στο επίπεδο της οργανωτικής δομής του κόμματος (“Fuhrerprinzip”, Τάγματα Εφόδου κ.ά.) αποτελούσε μια προσπάθεια πιστής αντιγραφής των γερμανικών εθνικοσοσιαλιστικών προτύπων. Ιδιαίτερα απολαυστικός είναι ο Δημήτρης Ψαρράς όταν αναφέρεται στην περίπτωση μεγαλοδημοσιογράφου που υιοθέτησε πλήρως την προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής, σύμφωνα με την οποία τα τατού των μελών της δεν ήταν ναζιστικά αλλά πατριωτικά σύμβολα που πήγαζαν απο την αρχαιότητα!

Το πλέον κατατοπιστικό τμήμα του βιβλίου αναφέρεται στον διττό χαρακτήρα της οργάνωσης -σαν «ευπρεπές» πολιτικό κόμμα από την μια πλευρά, και σαν ομάδες κρούσης από την άλλη. Όταν με άλλα λόγια φορούσε τα γιορτινά της, ήταν ενα πολιτικό κόμμα του οποίου ο αρχηγός χαριεντιζόταν στις δεξιώσεις με δημοσιογράφους και πολιτικούς. Όταν όμως η Χ.Α. φορούσε τα ρούχα της δουλειάς, μετατρεπόταν σε μια μηχανή πού φαντασιωνόταν και έθετε σε εφαρμογή σχέδια που υπονόμευαν τόσο τη συνταγματική τάξη όσο και την νομοκρατία.

Πάντως για μένα η αποκάλυψη βρίσκεται στο προτελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου. O Δημήτρης Ψαρράς είναι ο πρώτος δημοσιογράφος (από ότι γνωρίζω) που επισημαίνει κάτι το ιδιαίτερα ενδιαφέρον: Ότι το δικηγορικό τιμ της υπεράσπισης της ΧΑ αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από άτομα που διαλαλούν προς πάσα κατεύθυνση τα …αριστερά τους φρονήματα! Να ο Άγγελος Αγγλέτος (συνήγορος της Ελένης Ζαρούλια) να δηλώνει ενοχλημένος απο «τα αντικομμουνιστικά παραληρήματα» και να αποκηρύττει τη «θεωρία των δύο άκρων». Να ο Αλέξανδρος Αλεξιάδης( συνήγορος του Ιωάννη Λαγού) να δηλώνει «ψηφίζω στον αριστερό χώρο». Να και ο «πολύς» Αλέξης Κούγιας (συνήγορος του Ευστάθιου Μπούκουρα) να δηλώνει υπερήφανα «μεγάλωσα στη Νεολαία Λαμπράκη».

Δυστυχώς, ο συγγραφέας διστάζει να προχωρήσει σε μια εμβάθυνση του φαινομένου αυτής της ετερόκλητης συμμαχίας, αποδίδοντάς την σε διαλυτικές τάσεις που έχουν αρχίσει να επικρατούν στην κατηγορούμενη ομάδα. Φυσικά, εδώ θα διαφωνήσω: Η ετερόκλητη αυτή συμμαχία αποτελει μέρος του «φαιοκόκινου μετώπου» που ανδρώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στα καπηλειά, τα γήπεδα, τις εκκλησίες, τις γειτονιές. Για όλους αυτούς ένας είναι ο πραγματικός εχθρός: O φιλελευθερισμός.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News