Το 1962 ήταν μια χρονιά που σημαδεύτηκε από πολλά αξιοσημείωτα γεγονότα: το διεθνές συνέδριο αφοπλισμού στη Γενεύη, η κρίση της Κούβας που απείλησε την παγκόσμια ειρήνη, η πρώτη υπερατλαντική τηλεοπτική μετάδοση μέσω του δορυφόρου Telstar 1, η κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Μπιτλς «Love Me Do», η άφιξη του πρώτου αμερικανικού διαστημικού οχήματος, Ranger 4, στο φεγγάρι, αλλά και η επίσημη ανακοίνωση του ΟΗΕ ότι ο πληθυσμός της Γης είχε φθάσει τα 3 δισεκατομμύρια. Ανάμεσά τους και ένα κοριτσάκι που συνδέθηκε, κατά κάποιο τρόπο, με τα υπόλοιπα γεγονότα εκείνης της χρονιάς. Αν και ήταν μόλις 5 χρονών (στα χαρτιά), κατάφερε να γίνει μεγάλη φίρμα στα κόμικς, να δώσει το όνομά της σε μια κεντρική πλατεία του Μπουένος Αϊρες και να ανακηρυχθεί μια από τις 10 πιο διάσημες γυναίκες της Αργεντινής.

Η Μαφάλντα, που εφέτος γιορτάζει τα πεντηκοστά γενέθλια από την παρθενική της εμφάνιση, υπήρξε δημιούργημα του Αργεντινού σχεδιαστή Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο, πιο γνωστού με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Κίνο (Κουίνο για τους ιταλοτραφείς). Το ξεκίνημα της καριέρας της ήταν μάλλον άδοξο. «Γεννήθηκε» το 1962, για τις ανάγκες ενός κόμικς που επρόκειτο να διαφημίζει μια εταιρεία ηλεκτρικών συσκευών στην εφημερίδα Clarin. Για καλή τύχη της μικρής ηρωίδας η καμπάνια ακυρώθηκε, με αποτέλεσμα να απαλλαγεί από τα διαφημιστικά δεσμά της. Ετσι, η Μαφάλντα μπόρεσε να βρει το δρόμο της –και να ξεδιπλώσει τις αρετές της- σε στριπ των 4 ή 5 εικόνων που άρχισαν να δημοσιεύονται, δύο χρόνια αργότερα, στο περιοδικό Primera Plana. Αυτό που την έκανε να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή, ήταν τα λόγια και οι σκέψεις ενός ώριμου και «ψαγμένου» ατόμου σε… συσκευασία παιδιού. Ηταν μια πιτσιρίκα που εκτόξευε τις δροσερές (και καυστικές) απορίες της ηλικίας της. Ταυτόχρονα, ήταν μια συνειδητοποιημένη γυναίκα που διαμαρτυρόταν για τα στραβά κι ανάποδα του κόσμου στον οποίο ζούσε. Γκρίνιαζε για τη σούπα της μαμάς και την ίδια στιγμή ξεσηκωνόταν ενάντια στους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Ενθουσιαζόταν ακούγοντας Μπιτλς, ονειρευόταν τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στο Φεγγάρι, θύμωνε με την ανάλγητη εξουσία και τη χειραγώγηση των ειδήσεων από τα ΜΜΕ, και μονολογούσε έχοντας πλήρη επίγνωση της ηλικίας της: «Κατάλαβα πως εμείς είμαστε ακόμα στα “προσεχώς” της ζωής…».

Στις ιστορίες της Μαφάλντας κατάφεραν να… χωρέσουν πολλοί συγγενείς, γείτονες, συμμαθητές και φίλοι: ο «ενοχικός» Φελίπε, που διάβαζε μανιωδώς τα κόμικς με τον Λόουν Ρέιντζερ και ονειρευόταν την καταστροφή του σχολείου. Η «σνομπ» Σουζανίτα, που μοναδική φιλοδοξία της ήταν να γίνει μητέρα όταν μεγαλώσει. Ο «σπαστικός» Μανολίτο, που δούλευε στο μπακάλικο του μπαμπά του και είχε I.Q. αντιστρόφως ανάλογο από τις τσουχτερές τιμές των προϊόντων. Το θίασο συμπλήρωναν οι (ακόμα μικρότερης ηλικίας) Μιγκουελίτο και Λιμπερτάδ (Ελευθερία, όνομα και πράγμα!), το αδελφάκι-μπέμπης και οι… ταλαίπωροι γονείς της πρωταγωνίστριας.

Η Μαφάλντα κέρδισε, με το σπαθί της, την παγκόσμια αναγνώριση. Πέντε εκατομμύρια άλμπουμ και περίπου δύο χιλιάδες κόμικς-στριπ αποτέλεσαν τα εκδοτικά επιτεύγματά της, μέχρι το 1973 που ο δημιουργός της αποφάσισε να γράψει τη λέξη τέλος (παρά την τεράστια επιτυχία της σειράς). Ο ίδιος είχε πει ότι η ηρωίδα του, ακολουθώντας το πέρασμα του χρόνου, κόντευε πλέον τα 18. Το κοριτσάκι του κόμικς είχε μεγαλώσει μαζί του. Σε λίγο θα κουβαλούσε αντισυλληπτικά στην τσάντα της και ήταν πια καιρός να την αποχαιρετήσει. Η Μαφάλντα, ωστόσο, συνέχισε να υπάρχει. Το 1976 επανήλθε εκτάκτως, πρωταγωνιστώντας στη Χάρτα Δικαιωμάτων των Παιδιών που κυκλοφόρησε η UNICEF. Παράλληλα, υπενθύμιζε την –απολαυστική- παρουσία της μέσα από πολλαπλές επανεκδόσεις των ιστοριών της και τις διαρκώς νεότερες γενιές αναγνωστικού κοινού που την ανακάλυπταν με τον ενθουσιασμό των… νεοφώτιστων. Μέχρι στιγμής, έχει αναδημοσιευτεί σε δεκάδες εφημερίδες και περιοδικά, τριάντα χωρών. Στην Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο περιοδικό Κολούμπρα. Το 2000 μας επισκέφθηκε ξανά, συνοδευόμενη από το δημιουργό της, στο αφιέρωμα που διοργάνωσε προς τιμήν της το 5ο διεθνές φεστιβάλ κόμικς της Βαβέλ. Σήμερα πια, μετά από μισό αιώνα ζωής, μπορεί να κοιτάξει νοσταλγικά τον εαυτό της σε μια από τις πρώτες ιστορίες της σειράς. Τότε που, λύνοντας μια άσκηση, διαβάζει στο βιβλίο: «Αν ένας άνθρωπος γεννηθεί σήμερα, πόσων χρονών θα είναι μετά από μισό αιώνα;» «50 χρονών», γράφει στο τετράδιό της. Και αμέσως μετά συλλογίζεται μελαγχολικά: «Δεν μπορώ ν’ αντέξω την ιδέα να είναι τόσο γέρος κάποιος που γεννήθηκε μετά από μένα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News