Έχω επιστρέψει σπίτι μετά την πρεμιέρα του Django Unchained και ψάχνω ξυραφάκι να κοπώ. Όχι μεταφορικά κι όχι με την αρνητική έννοια. Είναι η φυσιολογική αντίδραση αν έχεις δει προηγουμένως ταινία του Ταραντίνο. Σου λείπει το αίμα που έσταζε στους τοίχους και κάπως πρέπει να ικανοποιήσεις αυτήν την στέρηση. Γιατί την άλλη στέρηση, εκείνη που δημιούργησαν τα Kill Bill, ο Ταραντίνο φρόντισε να την καλύψει με το Django. Γιατί αυτή η ταινία έχει το άρωμα της νύφης. Μόνο που τώρα η νύφη σκλαβώθηκε, άλλαξε φυλή, φύλο και επαγγελματικό προσανατολισμό. Έγινε κυνηγός επικυρηγμένων.

Φυσικά υπονοώ πως το Django μού θύμισε τα Kill Bill. Κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Ειδικά αν δεν πρόκειται τόσο για αντιγραφή όσο για μια ιστορία που βαδίζει στο ίδιο μονοπάτι. Αυτό της διεκδίκησης και της εκδίκησης. Όπως και να έχει, σε διασκεδάζει. Ίσως περισσότερο απ' όσο θα περίμενα. Για παράδειγμα, δεν φανταζόμουν ποτέ πως ο τρόπος με τον οποίο εξαφανίζεται από το πλάνο κάποιος που μόλις πυροβολήθηκε, θα προκαλούσε τόσο γέλιο. Κι όμως συνέβη. Και όχι μονάχα μια φορά. Το Django έχει αστεία σημεία, εν αντιθέσει με τα Kill Bill. Έχει και ανόητα -ή για να είμαι πιο ακριβής, cheesy. Δεν μπορώ να σκεφτώ ελληνική λέξη που να το μεταφράζει πιστά. Αλλά ναι, υπάρχουν cheesy σκηνές που σε αφήνουν μ' ένα χαμόγελο απορίας στο πρόσωπο. Σκηνές με τόσο προφανή -σχεδόν παιδαριώδη- συμβολισμό που θα μπορούσαν να είναι στροφή από ποίημα του Καρυωτάκη.

Κι ύστερα έρχεται επιτέλους το σήμα κατατεθέν του Ταραντίνο. Λίτρα αίματος που θα έφταναν να καλύψουν τις ανάγκες των πρωταγωνιστών όλων των sequel του Twilight, του Blade και οποιασδήποτε άλλης ταινίας με βαμπίρ και βρυκόλακες. Βέβαια, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν ευχαριστήθηκα αρκετά τις σφαγές. Βλέπετε, αν έχεις ψυχαναγκαστικές τάσεις, οι πυροβολισμοί δεν είναι ο ιδανικός τρόπος να ξεκληριστούν οικογένειες. Τα κομμάτια σάρκας που πετάνε στον αέρα είναι σίγουρα εντυπωσιακά αλλά όχι τόσο ώστε να σταματήσεις να μετράς τις σφαίρες. Έτσι προτιμώ τα κεφάλια που πέφτουν και κυλούν στο πάτωμα. Προτιμώ τα σπαθιά των Kill Bill. Και πολύ φοβάμαι πως τελικά δεν θα μπορέσω να τα απολαύσω ξανά στο Vol. 3. Ας είναι. Το Django ήταν μια ικανοποιητική αποζημίωση. Και στις μέρες μας, αυτό δεν είναι δεδομένο -μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News