Ρώτησα τον Χαράλαμπο Πουλόπουλο εάν τον ενοχλεί η παρατήρηση, σύμφωνα με την οποία ο ίδιος βρίσκεται βυθισμένος στην ιδεολογική αποδοχή του αντιμνημονιακού λόγου στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Κρίση, Φόβος και Διάρρηξη της Κοινωνικής Συνοχής», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.

Ο αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας του τμήματος Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (ΔΠΘ) απάντησε με τρόπο ο οποίος δεν είναι ο αναμενόμενος:

«Υπήρξε επιλογή μου να προσδιορίζεται ιδεολογικά ο επιστημονικός μου λόγος στο βιβλίο. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει 'ουδέτερη' επιστημονική και πολιτική ανάλυση εν μέσω της κρίσης η οποία σοβεί στη χώρα. Εάν θέλουμε η ανάλυσή μας να έχει συνείδηση του ρόλου της, οφείλει να είναι ιδεολογικά προσδιορισμένη».

Έτσι έχουν τα πράγματα και δεν χρειάζεται να συμφωνεί κανείς με την ανάλυση και τον λόγο του Χαράλαμπου Πουλόπουλου προκειμένου να αναγνώσει με ικανοποίηση το νέο του βιβλίο.

Άλλωστε, ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος υπήρξε για δεκαετίες ένα από τα πλέον νηφάλια και open minded στελέχη του κινήματος για τη θεραπευτική αντιμετώπιση των χρηστών ναρκωτικών, ως διευθυντής του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ), και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να γνωρίζει κανείς τη συγκεκριμένη οπτική και ανάλυσή του για τα τεσσερα χρόνια της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στη χώρα.

Μπορεί να διάβασα βιαστικά το βιβλίο, αλλά δεν θυμάμαι ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος να διακρίνει ευθύνες της τρόικας από τις ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων, δεν συγκρίνει τα πλούσια στατιστικά στοιχεία, τα οποία περιλαμβάνει στο βιβλίο του, με εκείνα τα οποία σημάδεψαν την ελληνική κοινωνία προ κρίσης. Ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος καταγράφει την ιδιαίτερη, δική του ιδεολογική άποψη για την παρακμή του κοινωνικού κράτους στη χώρα μας, αλλά δεν επιθυμεί να περιγράψει για ποιο κοινωνικό κράτος επρόκειτο.

Ο συγγραφέας μιλάει για καταρράκωση όλων των κοινωνικών δομών πρόνοιας, υγείας και ασφάλισης, χωρίς να προσδιορίζει το δικό του μοντέλο ή τις προκείμενες στις οποίες επιχειρούνται οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» σήμερα.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, το μοντέλο είναι ποσοτικό. Λείπουν τα στελέχη, λείπουν τα κονδύλια, λείπει η πεποίθηση στην απόλυτη κοινωνική προσφορά των εργαζομένων στις κοινωνικές υπηρεσίες προς την κοινωνία εν συνόλω, λείπει η αυτοπεποίθηση της κοινωνίας, αλλά το δέον, το οραματικό στοιχείο, το οποίο προκύπτει εκ των πραγμάτων από το βιβλίο του Χαράλαμπου Πουλόπουλου, βρίσκεται σίγουρα στο προ του 2009 χρονικό διάστημα. Ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος δεν προτείνει ένα μοντέλο, το μοντέλο προκύπτει κάτω από τις λέξεις του.

Είναι πολύ ευχάριστο ένας νέος πανεπιστημιακός, ένα από τα πιο μαχητικά, νηφάλια και δημιουργικά στελέχη του κινήματος για την θεραπευτική αντιμετώπιση των χρηστών ναρκωτικών να καταθέτει δημοσίως τον λόγο του για τη σοβούσα κρίση, να λαμβάνει θέση στην κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση όχι με κραυγές και συνθήματα, αλλά με στοιχεία και αρθρωμένο λόγο, να επιζητεί τη διαφωνία και να συνδιαλέγεται με τους διαφωνούντες.

Ανήκω στους διαφωνούντες, αλλά χαίρομαι που ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος βρίσκεται ανάμεσά μας και με το νέο του βιβλίο. Να το διαβάσετε. Να το σκεφθείτε, να το κρίνετε και θα είναι ακόμη πιο ευχάριστο για μένα να διαπιστώσετε ότι υπήρξα πολύ αυστηρός στην κριτική μου προς τον αγαπημένο μου φίλο, τον Μπάμπη.

Καλή ανάγνωση!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News