Όταν η εφτάχρονη Δανάη ακολουθεί έναν σκίουρο, ούτε που της περνάει από το μυαλό σε τι περιπέτειες θα μπλέξει.

«Από το δάσος των αναμνήσεών της θα βρεθεί -μέσα σε μια μαγική στιγμή- στη χώρα της Αρμονίας, έναν φανταστικό κόσμο όπου όλα έχουν λαλιά. Ζώα, πουλιά, φυτά και δέντρα -από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό- μιλούν ανθρώπινα, ξεναγώντας τη μικρή Δανάη σε μια πλάση που μέρα με τη μέρα αλλάζει, ως αποτέλεσμα της αιχμαλωσίας της πριγκίπισσας Χλωροφύλλης και της περιβαλλοντικής μόλυνσης από τον μάγο Αμίαντο.

Θα καταφέρουν μια νυφίτσα, ένα γεράκι, μία αλεπού, ένας σκίουρος, ένας λαγός, μία κουκουβάγια κι ένα κορίτσι να σώσουν τον κόσμο της Αρμονίας, προτού χαθεί μια για πάντα η δύναμη από το καταπράσινο φόρεμα της πριγκίπισσας; Μέσα από μια σειρά περιπετειών με πειρατές, αερικά και δάση από παπαρούνες, οι ήρωές μας ταξιδεύουν σε έναν κόσμο που ίσως δεν υπάρχει μόνο στη φαντασία, αλλά μπορεί να βρίσκεται όντως σε κάποια γωνιά του πλανήτη μας…».

Καιρό πριν, σκεφτόμουν ότι τώρα πια δεν γράφονται πολλά παραμύθια, έχουμε μείνει στα παλιά τα οποία, ναι, είναι αθάνατα, κουβαλάνε στις σελίδες τους ολόκληρες γενεές, αλλά μετά από όλα αυτά τι (θα) υπάρχει; Η Νατάσα Γκουτζικίδου, λοιπόν, έγραψε ένα παραμύθι, ένα σύγχρονο παραμύθι, για μικρά και μεγάλα παιδιά – μακριά από τα παραμύθια της επικαιρότητας. Το βιβλίο το διάβασα μέσα σε ένα βράδυ -όπως πρέπει να γίνεται με όλα τα παραμύθια, προτού τα ματάκια κλείσουν για «νάνι»- και έπιασα τον εαυτό μου να έχει αγωνία για το παρακάτω! Ίσως επειδή η παιδικότητα υπάρχει πάντα μέσα μας και χρειάζεται μια μικρή σπίθα για να βγει και πάλι στην επιφάνεια. Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται και η μεγαλύτερη επιτυχία αυτού του βιβλίου: σε παίρνει από την επικαιρότητα και σε οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο, παραμυθένιο, όπως θα έπρεπε να είναι και η… κανονική μας ζωή. Δε σε κάνει, όμως, να ξεχνάς το πραγματικό πρόβλημα, είσαι κι εσύ μέσα στην παρέα που αναζητά τη λύση, θες κι εσύ να υπάρξει μια θεϊκή παρέμβαση -μια νεραϊδούλα, πιο σωστά- και να λυτρώσει τον πλανήτη μας.  

Είναι ένα σύγχρονο παραμύθι, με όλα τα στοιχεία, όμως, από εκείνα τα παλιά, τα κλασικά, με τα οποία (δεν) μεγαλώσαμε εμείς. Τρέφει γλυκά την αγωνία, είναι σαν γιαγιά διδακτικό, έχει αλήθειες που τις βιώνουμε καθημερινά. Ζωγραφίζει με εικόνες το πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος, το διδάσκει στα παιδιά, τα ενημερώνει για τον κόσμο που τους παραδίδουμε, που τους αφήνουμε κληροδότημα. Και ίσως εκείνα να κάνουν για το περιβάλλον όλα εκείνα τα οποία δεν κάναμε εμείς. Παραμύθια θα λέμε τώρα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News