Ο σκηνοθέτης Γιώργος Οικονόμου πρωτοανέβασε το θεατρικό έργο της Charlotte Josephine «Bitch Boxer» στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης». Πρωταγωνίστρια η ταλαντούχα νέα ηθοποιός Ελίνα Ρίζου που πραγματικά «φόρεσε τα γάντια του μποξ» και ερμήνευσε αυτόν τον δύσκολο γεμάτο αγάπη και ανθρωπιά μονόλογο με πάθος και αποτελεσματικότητα. Θέλω όμως να σας περιγράψω τα συναισθήματά μου για την παράσταση που δόθηκε (για μία μονάχα φορά) στο υπόγειο γυμναστήριο της θύρας 5 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο. Στο μικρό τσιμεντένιο γυμναστήριο όπου υπάρχει ένα αληθινό ρινγκ και όπου καθημερινά γυμνάζονται νέοι φιλόδοξοι μποξέρ. Αυτό που παρακολούθησα ήταν η πιο cult θεατρική παράσταση που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Στήθηκε το έργο δίχως την παρέμβαση σκηνογράφου γιατί τα ελάχιστα σκηνικά που χρειαζόντουσαν ήταν εκεί «ζωντανά» και τους περίμεναν ποτισμένα, από τον ιδρώτα των μποξέρ. Των αγωνιστών που καθημερινά με θλίψεις, απογοητεύσεις, κλάμα, ήττες, αλλά και νίκες, διεκδικούν μια θέση στην κατάταξη του σκληρού αλλά ταυτόχρονα τόσο απαιτητικού αθλήματος. Είχα να παρευρεθώ σε τέτοιου είδους αρμονική συνύπαρξη θεατρικού λόγου και «φυσικής» σκηνογραφίας, από την παράσταση των «Τρωάδων» του Γιάννη Τσαρούχη στο υπαίθριο parking της οδού Καπλανών. Εκεί ότι είχε απομείνει από την κατεδάφιση ενός νεοκλασικού σπιτιού (απομεινάρια δωματίων χρωματιστών, ντουλάπια και συρτάρια) χρησιμοποιήθηκε σαν σκηνικό που παρίστανε τα χαλάσματα της Τροίας. 

Η μικρή αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη με νέους και παλαίμαχους μποξέρ (οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν σπασμένες μύτες), παρέα με τις καλοντυμένες γυναίκες τους. Ανάμεσά τους ο κ. Γ. Βαρδινογιάννης, διάφοροι παράγοντες, και φυσικά ο κ. Αϊδινιώτης (o boxing coacher της Ελίνας Ρίζου) που φορώντας ένα καλοραμμένο σμόκιν με μαύρο παπιγιόν υποδεχόταν με πλατύ χαμόγελο τους δεκάδες καλεσμένους του. Σουρεαλιστική κατάσταση. Πολύ προχωρημένη. Θα τη ζήλευε ακόμα και ο Νταλί. Το όλο σκηνικό ταυτιζότανε απόλυτα με το έργο. Έδενε. Με συγκίνησε για μια ακόμη φορά η σχέση της πρωταγωνίστριας (μποξέρ) με τον μπαμπά της που τον έχασε λίγο πριν δώσει την τελειωτική της μάχη για την κατάκτηση του χρυσού στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Τελικά δεν είχε καμιά σημασία που ο μπαμπάς δεν ήταν με τη φυσική του υπόσταση παρών να τη συμβουλεύει και να την ενισχύει στον κρίσιμο αγώνα της. Σημασία είχε (και έχει για όλους μας πιστεύω) ότι η νεαρή μποξέρ τον μπαμπάκα της δεν τον εγκατέλειψε, αλλά τον κράτησε μέσα στην καρδιά της και του μιλούσε και της μιλούσε και την ενθάρρυνε και της έδινε πνοή εκεί που δεχόταν απανωτές μπουνιές και δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. (Έτσι είναι η ζωή. Όλο μπουνιές). Η αγάπη λοιπόν που ένιωθε την παρότρυνε να εξακολουθήσει να μάχεται, να αγωνίζεται και όταν έπεφτε πάλι με τη βοήθεια της αγάπης, ξανασηκωνόταν, ώσπου τελικά έδωσε την τελευταία δυνατή της μπουνιά στην αντίπαλό της και…

Ο Παναθηναϊκός με την κίνηση αυτή απέδειξε ότι δεν είναι μονάχα ποδόσφαιρο αλλά και κουλτούρα. Είναι κρίμα που δεν θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε την παράσταση στον «φυσικό της χώρο». Εύχομαι ο Γιώργος Οικονόμου να βρει άλλο μέρος εξίσου κατάλληλο και να την ξαναπαρουσιάσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News