Ξεκίνησα να κάνω ένα είδος καταγραφής σκόρπιων σκέψεων. Όταν κάποια στιγμή στέρεψα, πήρα ξανά το βιβλίο στα χέρια μου. Το σχόλιο του Γιώργου Αρκουλή στο εξώφυλλο έμοιαζε γνώριμο. Ηταν ταυτόσημο με τις δύο τελευταίες δικές μου παρατηρήσεις. Χαμογέλασα κάπως ειρωνικά θα έλεγα. Αναρωτήθηκα τι είχαμε και τι χάσαμε; Ή μήπως πιο σωστό είναι πως δεν έχουμε πλέον; Το ελληνικό ποδόσφαιρο στο πέρασμα του χρόνου, άλλαξε, χάλασε. Και το λέω αυτό, κοιτώντας το παρελθόν με νοσταλγία.

 

Ο Γιώργος Αρκουλής έχει ένα σπάνιο χάρισμα στα κείμενα του. Το ίδιο συνέβαινε και όταν αρθρογραφούσε στα ΝΕΑ. Σε κάνει ένα με τους εκάστοτε ήρωες που σου παρουσιάζει. Σε οδηγεί στο σημείο ώστε να πεις, τζαρτζάρησα τον Δομάζο, τον Δεληκάρη, τον Κούδα. Μάρκαρα τον Μπέμπη και τον Λινοξυλάκη. Επαιξα το ένα-δύο με το Μαύρο και το Δαβουρλή. Αλλαξα κεφαλιές με τον Κρητικόπουλο. Εβγαλα μπαλιά ξυράφι στον Καλκαντέρα. Πλάσαρα τον Πεντζαρόπουλο. Γλέντησα στα μπουζούκια με τον Μύρτσο. Βίωσα την πειθαρχία του Γκμόχ, έμαθα από τις εντολές του Μπάκιγχαμ, μου πήραν τ’αυτιά οι φωνές του Λάκη Πετρόπουλου και έμεινα άφωνος από τον επαναστατικό χαρακτήρα του Νίκου Αλέφαντου. Συμπλήρωσα και υπέγραψα το φύλλο αγώνος με τον Λαγογιάννη, τον Γερμανάκο, το Νίκο Ζλατάνο. Ενιωσα στο πετσί μου τι σημαίνει Γιώργος Βαρδινογιάννης, είδα πως αντιδρά ο Σωκράτης Κόκκαλης, κατάλαβα πως σκεφτόταν ο Νίκος Γουλανδρής, αντίκρισα το σαρδόνιο χαμόγελο του Δημήτρη Μελισσανίδη. Και τέλος, μη μπορώντας να αντισταθώ, κατηφόρισα ως τον ιππόδρομο του Φαλήρου για να τζογάρω με επιφανείς παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά και με κάποιους εκτός συνόρων διαιτητές.

 

Διαβάζοντας το κεφάλαιο με τίτλο «Τα χρυσά πόδια», επανέφερα στη μνήμη μου το σχόλιο του Γιόχαν Κρόιφ, πως το να παίζεις ποδόσφαιρο δεν είναι τέχνη. Τέχνη είναι, να κάνεις πράγματα με τη μπάλα που οι άλλοι δεν φαντάζονται. Πριν το καταλάβω, βρέθηκα για δεύτερη φορά στη θύρα 12 του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, το Σεπτέμβριο του 79, για το παιχνίδι με την Σοβιετική Ενωση του τσάρου των γηπέδων Ολεγκ Μπλαχίν. Μαζί, στην ίδια ομάδα, Δεληκάρης-Γαλάκος- Μαύρος! Τρείς μάγοι με χρυσόσκονη. Τρείς υπέροχοι μπαλαδόροι. Τρείς ανεπανάληπτοι σωματοφύλακες του πάλε ποτέ ξεχωριστού ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το βιβλίο του Γιώργου Αρκουλή «Από το Δομάζο στο Ντέμη», είναι ότι ακριβώς γράφει το εξώφυλλο. Ο κόσμος των γηπέδων στο μικροσκόπιο με λεπτομέρειες που μέχρι σήμερα ποτέ κανείς δε σκέφτηκε να τις μεγεθύνει. Μία καταπληκτική βόλτα στο ρομαντικό χώρο του δικού μας ποδοσφαίρου.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News