Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει
ενθύμια παλιά και φυλαχτά.
Οι ήρωες το σκάνε απ’ την οθόνη,
Ξυλάρμενοι τραβάνε στ’ ανοιχτά.

Ετσι ξεκινούν οι στίχοι του Αλκη Αλκαίου στο «Αγύριστο κεφάλι». Που το πήρε μετά ο Μίλτος Πασχαλίδης και του πρόσφερε φωνή και μουσική στο ομώνυμο τραγούδι του. Ο γνωστός τραγουδοποιός δεν στάθηκε, όμως, εκεί. Η αγάπη και η εκτίμησή του για τον -πρόωρα χαμένο- στιχουργό, τον οδήγησε στη συγγραφή ενός βιβλίου μνήμης και ζεστής αναπόλησης, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη. «Αγύριστο κεφάλι» είναι, επίσης, ο τίτλος του. Με την προσθήκη ενός υπότιτλου: «Ο Αλκης Αλκαίος που γνώρισα…». Τα αποσιωπητικά στο τέλος της αράδας αναιρούνται όταν αρχίζεις το διάβασμα. Ο Μίλτος Πασχαλίδης μοιράζεται μαζί σου σκέψεις και συναισθήματα που γέννησε η βαθιά φιλία και η γόνιμη συνεργασία του με τον Αλκη Αλκαίο. Μιλά «επί προσωπικού» για έναν δημιουργό, που όσο καλά γνωρίζουμε (και σιγοτραγουδάμε) τους στίχους του, άλλο τόσο αγνοούμε τον άνθρωπο πίσω από αυτούς. «Ο Αλκης Αλκαίος είναι ένας αόρατος στιχουργός», γράφει αντί προλόγου ο Πασχαλίδης. «Και δεν το λέω ως σχήμα λόγου. Ηταν κυριολεκτικά αόρατος. Θα πείτε, πόσοι στιχουργοί είναι ορατοί ή αναγνωρίσιμοι στον πολύ κόσμο; Δυστυχώς λίγοι. Ελάχιστοι. Αλλά αυτούς, τους ελάχιστους, τους ξέρει τουλάχιστον η πιάτσα. Τον Αλκη δεν τον ήξερε, δια ζώσης, ούτε η πιάτσα».

Χωρισμένο σε 14 κεφάλαια (και με ένα επίμετρο στο τέλος) το βιβλίο, σύμφωνα με τον συγγραφέα, δεν είναι μια βιογραφία, αλλά η ζώσα μνήμη του Αλκαίου εντός του. Ως τέτοιο, επιμερίζεται σε τίτλους που συχνά αποτελούν θραύσματα στίχων από τραγούδια και ποιήματα: «Αγύριστο κεφάλι (Μάης ’98)», «Ο,τι πέρασε, πέρασε σωστά», «Η μόνη μου πατρίδα (είναι ο χρόνος;)», «Με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη» κ.ά. Η αφήγηση ανοίγεται, περιλαμβάνοντας μια μεγάλη παρέα στιχουργών, μουσικών και ερμηνευτών που, μαζί με άλλους κοινούς γνωστούς και φίλους, διασταυρώνονται σε αυτό το ψηφιδωτό της μνήμης. «Αντε σύρε φέρ’ το να σ’ τα διαβάσω», λέει σε κάποιο σημείο του βιβλίου ο Αλκαίος. Επιτρέποντας στον συγγραφέα να μοιραστεί μαζί μας μια στιγμή αυτής της γόνιμης φιλίας:

«Του επέστρεψα το μπλοκ ελαφρώς απορημένος, ο Αλκης δεν μου είχε απαγγείλει ποτέ τους στίχους του τετ-α-τετ, μόνο απ’ το τηλέφωνο – κι αυτό λίγες φορές.

Υστερα βίωσα μια από τις πιο μαγικές στιγμές της φιλίας μας.

Ισως την πιο μαγική.

Ποτάμια από λέξεις έρρεαν από τα χείλη του κι εγώ, κρεμασμένος απ’ την άκρη τους, άκουγα χωρίς να καταλαβαίνω, απλώς ένιωθα τον παλμό της φωνής του και χαιρόμουν πιο πολύ που ήταν ζωντανός, που ήμαστε κι οι δυο ζωντανοί και επιτέλους έτοιμοι για την περιπέτεια που σχεδιάζαμε τόσα χρόνια.

Εκανε μια παύση, σήκωσε το βλέμμα απ’ τα χειρόγραφα και ρώτησε:

“Πώς σου φαίνονται μέχρι εδώ;”

Χαμογέλασα.

“Μη με μαλώσεις, αλλά νομίζω ότι αφαιρέθηκα λίγο. Ετσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να βγάλω άκρη μόνο με το αυτί. Προτιμώ να τα διαβάζω κιόλας”.
“Να σταματήσω;”
“Τρελός είσαι; Πήγαινέ το μέχρι το τέλος”.

Το πήγε μέχρι το τέλος.

Μέχρι τότε τον είδα να μεταμορφώνεται χίλιες φορές: να χορεύει με τα δελφίνια, να βρίσκει χαμένα αστέρια, να λύνει μυστικά σταυρόλεξα περιμένοντας το χιόνι, να μεταφράζει τα αηδόνια – τη μια βυθισμένος σ’ ένα λίβινγκ ρουμ και την άλλη χαμένος στον Τροπικό του Αιγόκερω.

Κι όλα αυτά ενώ παρέμενε κλεισμένος σ’ έναν πίνακα της Φρίντα Κάλο.

Δεν παραληρώ.

Τα λόγια του είναι.

Τα λόγια του στο χαρτί».

(Η έκδοση περιέχει το CD «Καλοκαίρι στην Αμοργό (και άλλες ιστορίες)», σε στίχους Αλκη Αλκαίου και μουσική Μίλτου Πασχαλίδη. Συμμετέχουν: Χρήστος Θηβαίος, Βασίλης Καζούλης, Βαγγέλης Γερμανός, Κώστας Θωμαΐδης)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News