Αυτό που η Αριστερά στη χώρα μας προσπαθεί να πετύχει από τη διάσπαση του ΚΚΕ το ’68, η Αριστερά στην Ιρλανδία το κάνει πραγματικότητα. Στις 25 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε η δημιουργία του σχήματος της Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας- United Left Alliance (ULA). Η πρωτοβουλία για την ίδρυση της Συμμαχίας, προήλθε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και ακολούθησε το πολιτικό σχήμα «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη- People before Profit», η «Ομάδα δράσης εργαζομένων και ανέργων-Workers and Unemployed Action Group» και ανένταχτοι συνδικαλιστές και πολίτες που ανήκουν στο χώρο της Αριστεράς.

Θα μου πείτε βέβαια (και έχετε δίκιο) ότι δεν μπορεί να συγκριθεί η Αριστερά της Ιρλανδίας, με τις όποιες ιστορικές επιτυχίες της, με εκείνη της Ελλάδας. Φυσικά. Εργατικό κίνημα, Εμφύλιος, παράνομο ΚΚΕ, αναθεωρητές, εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Μεγάλη η Ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας και οι πληγές βαθιές. Την ίδια στιγμή, όμως, που δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούν για το ζήτημα της  «κομμουνιστικής προοπτικής», ας δούμε μέσα σε ένα μήνα σε ποια κατάσταση βρίσκεται η ιρλανδική Ενωμένη Αριστερή Συμμαχία.

Μέσα σε μόλις 1400 λέξεις και σε 7 σημεία, η ULA απευθύνει μία εναλλακτική πρόταση εξουσίας στους ιρλανδούς πολίτες. Υποστηρίζει ανοιχτά τις εθνικοποιήσεις των προβληματικών τραπεζών και προτείνει τη διάθεση των κατοικιών που εκείνες κατέχουν σε όσους δεν έχουν στέγη ή χρωστάνε χρήματα λόγω δανείων. Είναι υπέρ ενός προοδευτικού φορολογικού συστήματος που θα αυξάνει το φορολογικό συντελεστή καθώς το εισόδημα αυξάνεται και στηρίζει μία γενικότερη κεϋνσιανή δημοσιονομική  πολιτική με επίκεντρο τη μείωση της ανεργίας. Θεωρούν πως μπορούν να δώσουν στο κόσμο μία εναλλακτική πολιτική λύση και δηλώνουν πως ο στόχος τους είναι η κατάληψη της εξουσίας.

Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, η Συμμαχία έχει συμμετάσχει δυναμικά με δικό της μπλοκ στης διαδηλώσεις ενάντια στο ΔΝΤ και τα μέτρα λιτότητας στην Ιρλανδία, έχει δημιουργήσει επιτροπές ανά τη χώρα, mediagroup και ένα κατατοπιστικότατο site που σου εξηγεί πώς μπορείς να συμμετάσχεις στη προσπάθεια (από το να οργανώσεις πολιτικές συγκεντρώσεις στο σπίτι σου μέχρι να μοιράσεις φυλλάδια στη γειτονιά). Οι δημοσκοπήσεις τους δίνουν ένα ποσοστό γύρω στο 11% και για εκλογή 3-6 βουλευτών. Όλα αυτά σε ένα μήνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ η ULA δηλώνει αντικαπιταλιστική δεν βάζει στο πρόγραμμα της, ζήτημα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ιρλανδικής κοινωνίας. Και αυτό γιατί, όπως λένε οι ίδιοι, «είναι πολύ νωρίς για τέτοιες συζητήσεις».

Στα δικά μας τώρα: ΚΚΕ, ΣΥΝ με συμμάχους, Δημοκρατική Αριστερά, Μέτωπο Αλαβάνου, ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όλοι μαζί στις περιφερειακές εκλογές συγκέντρωσαν ποσοστά κοντά στο 30%. Αυτό είναι ένα πραγματικά αισιόδοξο μήνυμα.

Υπάρχει ένα ζήτημα, όμως, που δε λύνεται με τίποτα ρε γαμώτο: δεν τα βρίσκουν όλοι αυτοί στο πώς θα οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός! Και επειδή οι μεν είναι σταλινικοί, οι δε λουξεμβουργιανοί και οι τρίτοι μαοϊκοί (ρεύματα και ιδέες που δεν έχουν συναντήσει καν τη μετανεωτερική κοινωνία), ο μέσος πολίτης που δηλώνει αριστερός θα βλέπει να ασκείται η πολιτική εξουσία επ’ άπειρον από τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά και τη Ντόρα. Πιθανώς και τον Καρατζαφέρη.

Η χώρα, όμως, δε χρειάζεται κόμματα και οργανώσεις που απλά θα διαμαρτύρονται.  Αυτό που έχουμε ανάγκη το 2011 είναι πολιτικές λύσεις και φορείς που θα καταλάβουν την εξουσία, θα ασκήσουν πολιτική και θα είναι αποφασιστικές. Και θα κοιτάνε το λαϊκό συμφέρον και όχι την επιβολή ενός καθεστώτος που έχει αποτύχει από το ’80 στη Λατινική Αμερική. Αλλά, δυστυχώς, αυτό είναι το πρόβλημα της Αριστεράς: η βαθιά της απροθυμία να κάνει το βήμα παραπέρα από τη συντηρητική διαμαρτυρία στη δημιουργική πολιτική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News