Είναι η ΔΗΜ.ΑΡ. "τρανσέξουαλ Αριστερά", όπως είπε δυο-τρεις φορές ο Πάνος Σκουρλέτης; Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η "ψεκασμένη Αριστερά", όπως του απάντησε επίμονα ο Ανδρέας Παπαδόπουλος; Προφανώς, δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά. Και αν κάτι συμβαίνει -επί της ουσίας αυτών που θέλουν και οι δυο να περιγράψουν- υπάρχουν πολιτικοί όροι για να καταγράψεις μια διαφωνία σ' έναν δημόσιο διάλογο. Ιδιαίτερα σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που η οικονομική κρίση έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα αποκαλυπτική για ακραίες λαικίστικες φωνές που υπήρχαν σε τόσο μεγάλο μέγεθος, σ' αυτή την κοινωνία.

Και σ' αυτούς τους πολιτικούς όρους σίγουρα δεν (θα έπρεπε να) περιλαμβάνονται οι συγκεκριμένοι. Οχι τόσο για λόγους κάποιας πολιτικής ηθικής ή ενός καθορισμένου comme il faut που πρέπει να ακολουθείται. Αλλά περισσότερο για λόγους αισθητικής, με την οποία η Αριστερά θα έπρεπε να έχει καλή σχέση.

Φαντάζομαι -ίσως να το ελπίζω κιόλας- πως και τα δυο πολιτικά στελέχη δεν θα είναι και τόσο περήφανα για το ύφος του διαλόγου(;) που είχαν σε τηλεοπτικό πάνελ. Ισως όμως και να κάνω λάθος. Μπορεί μετά την εκπομπή να θεώρησαν τις ατάκες τους ως δείγμα εξυπνης και αποτελεσματικής αντιπαράθεσης. Αν αυτό ισχύει, αν δηλαδή μέτρο επιτυχίας θεωρείται η ευρύτητα στην προβολή της αντιπαράθεσης, σίγουρα έγραψαν μια επιτυχία. Βάζοντας στο ψαχτήρι του google τη φράση "τρανσέξουαλ και ψεκασμένη Αριστερά", θα σου βγάλει περισσότερα από 10.600 αποτελέσματα. Πλημμύρισε το διαδίκτυο, δηλαδή…

Το σίγουρο, είναι πως ο τηλεοπτικός τους οικοδεσπότης (Παπαδάκης), φούσκωσε από ικανοποίηση. Ηταν φανερό αυτό. Τέτοια φαινόμενα προκαλούν θέαμα, αναπαράγονται συνεχώς, θεωρούνται "δημοσιογραφικές επιτυχίες" και, τελικά, όλα αυτά τα λαμβάνει σοβαρά υπόψη της η AGB! Ειναι ενδεικτικό μάλιστα, πως μόλις ακούστηκαν οι περίφημες ατάκες, έσπευσε (ο παρουσιαστής) να τις επαναλάβει. Μην ξεχαστούν κιόλας, μη τυχόν και περάσουν απαρατήρητες, μην πέσουν κάτω. Μ' εκείνο το ύφος του ανυποψίαστου παρουσιαστή που εξεπλάγην, σχεδόν έτριβε τα μάτια του και σχεδόν εντυπωσιασμένος τις ξαναείπε μια-δυο φορες για να καταλάβουμε ότι πράγματι οι δυο πολιτικοί μίλησαν για τρανσέξουαλ και ψεκασμένους Αριστερούς…

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι ο Παπαδάκης, ο κάθε Παπαδάκης. Ισα-ίσα αυτό που έχει αναλάβει να κάνει, το κάνει μ' εξαιρετικά επιτυχημένο τρόπο. Και η συγκεκριμένη αντιπαράθεση πρόσθεσε και μερικούς πόντους σ' αυτό. (Δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω, γι' αυτό το περιγράφω ως "αυτό"). Το πρόβλημα ή ένα από τα προβλήματα, είναι το ύφος διαλόγου που εξελίχθηκε, όχι ανάμεσα σε δυο τυχαία κομματικά στελέχη φορέων της Αριστεράς. Αλλά μεταξύ των εκπροσώπων αυτών των φορέων. Και ένας εκπρόσωπος κόμματος ισοδυναμεί με τη φωνή της ηγεσίας ή κάτι τέτοιο.

Βέβαια, οι λογικές της πολιτικής μαγκιάς, του αγοραίου λόγου, της δημαγωγίας και σίγουρα του λαϊκισμού, δεν μας έχουν λείψει από τον δημόσιο διάλογο. Και, δυστυχώς, έχουν φροντίσει στελέχη πολλών, (αν όχι όλων) κομμάτων γι' αυτό. Και σε ανώτατο επίπεδο, μάλιστα. Ωστόσο, αναρωτιέμαι, αν ταιριάζουν στην Αριστερά όλα αυτά…

Οπως αναρωτιέμαι και για κάτι άλλο: Με δεδομένο ότι η αυτοδυναμία των κομμάτων εξουσίας αποτελεί παρελθόν, είναι ποτέ δυνατόν να προσεγγίσουν ποτέ, μέσα από ένα τέτοιο κλίμα, τα δυο κόμματα της Αριστεράς για ενδεχόμενη, μελλοντική συνεργασία;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News