Έσβησαν, λοιπόν, τα φώτα κι έφυγε και η ανάμνηση από την τελετή έναρξης της 5ης Ελληνικής Προεδρίας, με Ζάππειο και Μέγαρο Μουσικής (και συμπαθητική, χαμηλότονη, με νόημα για τους 50άρηδες και 60άρηδες μουσική ταυτότητα: οι ξένοι, άλλοι ξαφνιάζονταν/απορούσαν, άλλοι ακολούθησαν…). Έφυγαν και οι «επίσημοι», οπότε αποκλιμακώθηκαν και τα ψιλοπαρανοϊκά μέτρα ασφαλείας και οι καθαρά τριτοκοσμικές «κυκλοφοριακές ρυθμίσεις» του διημέρου.

Μείναμε πάλι μόνοι, αναμεταξύ μας.

Ήδη, όμως, κυκλοφορεί ανάμεσά μας και ο επικίνδυνος – ή, αν προτιμάτε, πολλά υποσχόμενος – ιός ενός πολιτικού στοιχήματος. Που το έβαλε, με τρόπο σαφέστατο, ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς (πώς και ξέφυγε η ευκαιρία από τον Βαγγέλη Βενιζέλο, να το τραβήξει πάνω του;) όταν διακήρυξε ότι οι Ευρωεκλογές του Μαΐου θα έχουν δημοψηφισματικό χαρακτήρα: Είτε με την Ευρώπη, είτε εναντίον της/εναντίον της ευρωπαϊκής συμμετοχής. Πρόκειται, σε επανατοποθέτηση, για το ίδιο δίλημμα των διπλών εκλογών του Μαΐου/Ιουνίου του 2012 – ή μάλλον, για τον διλημματικό πυρήνα του δεύτερου γύρου: «Στην Ευρωζώνη, ή με διακύβευση της παραμονής σ’ αυτήν;».

Σωστά – προσοχή όμως τι σημαίνει το «σωστό»! – ο Αντ. Σαμαράς υιοθετεί στο βάθος του το αντίστοιχο δίλημμα που κατά καιρούς επισείει, με τον δικό του τρόπο ο Κώστας Σημίτης: τώρα πλέον, τυχόν απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη συνεφέλκει – όχι θεσμικά, όχι νομικίστικα, όχι τεχνικά: πολιτικά – απομάκρυνση από την «Ευρώπη». Η δε επιμελημένη και υψηλού επικοινωνιακού προφίλ παραμονή Αλέξη Τσίπρα αλλά και Φώτη Κουβέλη μακράν των Ευρωπαϊκών τελετών, (ναι, και του Πάνου Καμμένου: αλλά οι στάσεις των Αν. Ελλήνων ουδέποτε απετέλεσαν πολιτικά αξιολογήσιμο μέγεθος – ψεκασμοί) ήρθε κι έδεσε με το διλημματικό στοίχημα.

Το οποίο, με τη σειρά του, έρχεται να κουμπώσει με τον συνολικό χαρακτήρα της πολιτικής αντιπαράθεσης που έχουμε μπροστά μας: «Είτε μ’ εμάς (που είμαστε η Ευρώπη, που εγγυόμαστε την Ευρώπη, που σας εξασφαλίζουμε την Ευρώπη), είτε μ’ αυτούς (που είναι απέναντι στην Ευρώπη, που ρισκάρουν την ευρωπαϊκή συνέχεια της Ελλάδας)». Αυτό, το «είτε μ’ εμάς, είτε μ’ αυτούς» διατρέχει, σιγά-σιγά, τα πάντα: από την αλήστου μνήμης ΕΡΤ, ήδη ΔΤ, υποτίθεται ΝΕΡΙΤ μέχρι και το αυριανό ΤΑΙΠΕΔ, μέχρι την τύχη των τραπεζών, των δανείων, των καταθέσεων, μέχρι την Κοινωνική Ασφάλιση. Όμως…

…Όμως, άμα θεωρείται από τους ήδη νευρικούς κυβερνώντες ότι ο επιτυχημένος χειρισμός του Ιουνίου 2012 – δηλαδή η επίσειση του φόβου, η ενίσχυση του «άσε καλύτερα, μην πειραματιζόμαστε!» στη μεσαία ψήφο – θα λειτουργήσει και τώρα όμοια, από την ίδια λογική όταν η πραγματική κατάσταση των ανθρώπων (δηλαδή των ψηφοφόρων…) έχει πάει αρκετά «κλικ» πιο κάτω, πολλών δε είναι χειρότερα κι από οριακά, τότε τίθεται εντελώς λάθος στοίχημα.

Ή, μάλλον, το στοίχημα Σαμαρά/Βενιζέλου είναι ακριβώς το στοίχημα Τσίπρα: ότι, δηλαδή, η ακραία πίεση που υφίστανται οι πραγματικοί άνθρωποι θα ταυτισθεί με την «Ευρώπη». Η «Ευρώπη» ως πηγή του προβλήματος, αντί για προσδοκία λύσης. Αυτό το στοίχημα, αυτή η διχοτομία, αυτός ο Κουτσογιωργισμός «φως ή σκότος» μπορεί, όντως, να εκβιάσει την ψήφο. Ανάποδα.

Και να χαρίσει μεν στους Συριζαίους φίλους εξουσία, όμως με μια αντι-Εευρωπαϊκή εντολή. Που άντε να τη διαχειριστείς, μετά!.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News