Πάντα μου άρεσαν τα αουτσάιντερς. Όταν ξεκίναγα την πολιστική μου (προσοχή στο σίγμα) καριέρα το 1981, η ομάδα μου, ο Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης, είχε χάσει 23-0 από τον κραταιό Εθνικό Πειραιώς. Πολλοί έλεγαν τότε τι ήρθε να κάνει η ομάδα αυτή στην Α’ Εθνική. Παίζει παράδοξα, έχει πιτσιρικάδες, «ιδιότροπο» προπονητή, θα τη διαλύσουν. Και στην αρχή τη «διέλυσαν». Μετά από 5 χρόνια η επίμονη παρέα κέρδισε τον Εθνικό, μετά από 10 χρόνια πήρε πρωτάθλημα και μετά από 16 χρόνια ευρωπαϊκό, αλλάζοντας τα δεδομένα στο ελληνικό πόλο. Δεν εξομοιώνω την πολιτική με τον αθλητισμό, απλώς δίνω ένα παράδειγμα ενός αουτσάιντερ εκτός «προδιαγραφών», που άλλαξε τα δεδομένα. Χρειάστηκε κόπος, χρειάστηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι, χρειάστηκε επιμονή, αλλά πάνω απ’ όλα χρειάστηκε όραμα.

Κάπως έτσι είδα Το Ποτάμι και βούτηξα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο εύκολο από το να είσαι θεατής σε έναν αγώνα. Κάθεσαι και παρακολουθείς. Μπορεί να στενοχωριέσαι ή να χαίρεσαι από τα διαδραματιζόμενα, αλλά είσαι πάντα στην ασφάλεια της κερκίδας. Μπορείς άνετα να βρίζεις, να επευφημείς, να σχολιάζεις με τους διπλανούς σου, να κάνεις πλάκα μασώντας τον πασατέμπο σου. Αν σου πουν όμως «έλα, κατέβα κάτω, βάλε τη φανέλα και παίξε» τι κάνεις; Αφήνεις την ασφάλεια και την ανωνυμία της κερκίδας για να εκτεθείς στο πλήθος που πριν ήσουν κομμάτι του;  Δεν είναι εύκολη απόφαση. Τελικά όμως μήπως είμαστε μαθημένοι από το σύστημα να σκεφτόμαστε ως «θεατές»; Να κοιτάμε τη δουλειά μας και να μην «μπλέκουμε»; Να αφήνουμε τα πράγματα στους «ειδικούς». Και καλά όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά. Τώρα όμως; Τώρα που το πολιτικό μας σύστημα έχει βρει τα σκούρα, μήπως δεν αρκούν πια οι παλιές συνταγές;

Εδώ και τέσσερα χρόνια που διαρκεί η κρίση, πολύς κόσμος βλέποντας το παλιό να πεθαίνει, περιμένει με αγωνία το νέο να γεννηθεί. Από κάπου να πιαστεί. Κι αυτό αργεί, μπερδεύεται, του βάζουν τρικλοποδιές. Δεν λέω ότι Το Ποτάμι θα είναι η νέα εποχή. Ελπίζω όμως να είναι η μαγιά για να αρχίσει να ζυμώνεται αυτή η νέα εποχή που θα αλλάξει τα πολιτικά ήθη στη χώρα μας. Που θα εμπλουτίσει την πολιτική σκηνή με κόσμο χωρίς κομματικά διαπιστευτήρια. Άρα και χωρίς κομματικές δεσμεύσεις.

Βυθισμένοι στη ρουτίνα και στην ολοένα αυξημένη δυσκολία της καθημερινότητας, μένουμε λοιπόν θεατές μιας πολιτικής τάξης που μεριμνεί, τελικά, για την αναπαραγωγή της. Από τον αθλητισμό ας πάμε στη βιολογία. Με βάση τη θεωρία της εξέλιξης οι οργανισμοί εξελίσσονται μέσω διασταυρώσεων και μεταλλάξεων. Οι διασταυρώσεις αφορούν υπάρχον γενετικό υλικό που ανταλλάσσουν οι γονείς, ενώ οι μεταλλάξεις αφορούν μεμονωμένες αλλαγές που διαφοροποιούν τους οργανισμούς. Οι μεταλλάξεις που οδηγούν σε καλύτερη προσαρμογή στο περιβάλλον περνάνε και στις επόμενες γενιές. Οι αποτυχημένες μεταλλάξεις «σβήνουν» στο χρόνο.

Το Ποτάμι, λοιπόν, είναι μια μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος. Προτείνει κάτι διαφορετικό και το μέλλον θα δείξει αν θα συμβάλλει στην εξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος ή θα στερέψει. Ο βασικός του ρόλος, όπως πιστεύω και η πρόθεση του Σταύρου, είναι να ταράξει τα νερά. Να προσπαθήσει να πείσει ότι η πολιτική δεν είναι μόνο για τους συγγενείς των πολιτικών ή για τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Να πείσει ότι οι λύσεις δεν πρέπει να είναι αναγκαστικά αριστερές ή δεξιές, αλλά αποτελεσματικές. Να επιδιώξει μια άλλη, ρεαλιστική πολιτική, εκτός κομματικών και ιδεολογικών χαρακωμάτων, όπου τον πρώτο ρόλο θα έχει η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία και η λογική και όχι οι κομματικές και συντεχνιακές ταυτότητες. Κι αν υπάρχει δικαιοσύνη, αξιοκρατία και λογική τότε θα υπάρξει και συναίνεση. Η οποία είναι μονόδρομος, γιατί πιστεύω ότι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις ανήκουν στο παρελθόν. Κι αν στη χώρα μας αποτύχουμε να συνεννοηθούμε, τότε ας συνεννοηθούμε ότι θα αποτύχουμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News