Μπορεί όλα τα μάτια να έμειναν επί βδομάδες καρϕωμένα στην (σκηνοθετημένη ή μη, εντέλει λίγο ενδιαϕέρει) κόντρα της κυβέρνησης Σαμαρά/Στουρνάρα με την τρόικα. Μπορεί τώρα όλοι να κρεμόμαστε από το σασπένς του ϕρέσκου γάλατος, που δίνει τα δικαιωματικά 10 λεπτά επικαιρότητάς τους στον Mad Max Χαρακόπουλο, στον πεισματικό …ηπειρώτη Μιχάλη Κασσή και στον θορυβώδη Δάνη Τζαμτζή (είδαν ϕως και μπήκαν στην αντίσταση Γ. Βλάχος, Θ. Μωραϊτης, Ν. Σηϕουνάκης, όμως «στρατολογούνται» για αντισταθμιστική στήριξη π.χ. από τη Συμϕωνία για Νέα Ελλάδα Ανδρέα Λοβέρδου/Χρ. Αηδόνη). Μπορεί ακόμη να μαγνητιζόμαστε από την επάνοδο στο προσκήνιο του Τάκη Μπαλτάκου, που «γεννήθηκε αντικομμουνιστής και θα πεθάνει αντικομμουνιστής», τέλεια μαγιά για τη δημιουργία της πολυσυλλεκτικής «Νέας Ελλάδας» του Αντώνη Σαμαρά μετά τις ευρωκάλπες.

Όμως, την προσοχή θα όϕειλε να έχει μονοπωλήσει κάτι πολύ πιο τεχνοκρατικό και γκρίζο εκ πρώτης όψεως: ο «Κώδικας Δεοντολογίας» με τον οποίο η Τράπεζα της Ελλάδας πάει να σπρώξει τις τράπεζες να προχωρήσουν -άμεσα, συγκροτημένα, με έναν τρόπο που να παραλληλίζει την έκταση και την ένταση της σημερινής κρίσης- σε ρυθμίσεις των δανείων προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Βέβαια ήδη οι τράπεζες, από μόνες τους και για να μην δουν το «κοκκίνισμα» δανείων να διαλύει τα ίδια τους τα χαρτοϕυλάκια, είχαν ξεκινήσει από πέρσι να κινούνται μεθοδικότερα προς την κατεύθυνση ρυθμίσεων. Όμως, η πάγια ροπή τους να λειτουργούν με βάση τις (εμπράγματες, ιδίως) εξασϕαλίσεις, και όχι την επιχειρηματική προοπτική (ή τις προοπτικές των νοικοκυριών, στα πλαίσια της στεγαστικής πίστης), καθυστερούσε ή και μπλόκαρε τις ρυθμίσεις. Χώρια η ευθυνοϕοβία των στελεχών των τραπεζών «άσε πρώτα να κοκκινίσουν δυο-τρεις δόσεις, να σου ξεκινήσουμε ύστερα διαδικασία ρύθμισης…» -αλλά και η υπερπρόθυμη στράτευση των νομικών υπηρεσιών τους, που κινδυνεύει να πνίξει και τους υγιείς πελάτες, που απλώς έπεσαν σε μια κακοτοπιά.

Τι κάνει, τώρα, η Τράπεζα της Ελλάδος; Καλεί τις τράπεζες να σκεϕθούν μιαν ολόκληρη βεντάλια από εναλλακτικές, που στόχο έχουν -κανονικά- να διασώσουν τα δάνεια που έχουν «κοκκινίσει» και να αποϕύγουν οριστικό τους πάγωμα. Ποιο είναι το πρόβλημα; Μα οι τράπεζες και τα στελέχη τους γνωρίζουν, γνωρίζουν άριστα τις περιόδους χάριτος και τις μειώσεις επιτοκίων, την παραχώρηση μέρους του κεϕαλαίου μιας επιχείρησης ή και την μεταβίβαση ακινήτου με επαναμίσθωση. Δεν υπάρχει άγνοια των δυνατοτήτων ρύθμισης. Υπάρχει μέχρι σήμερα χρονοτριβή. Υπάρχει προσπάθεια «να πάρουμε κάποια παραπάνω εξασϕάλιση» από τον δανειολήπτη. Υπάρχει ανταγωνισμός αδιαλλαξίας μεταξύ τραπεζών.

Η αληθινή χρησιμότητα του «Κώδικα Δεοντολογίας» Προβόπουλου θα ήταν ποια; Να ξεϕοβίσει τα στελέχη των τραπεζών ώστε να αρχίσουν να προχωρούν πιο γρήγορα -«σε χρήσιμο χρόνο»- τις ρυθμίσεις. Να πιέσει τις διοικήσεις των τραπεζών να πάψουν να λειτουργούν με αντανακλαστικά είτε δεκαετίας του΄50-΄60, είτε με την αίσθηση ότι ζούμε ακόμη στην προ 2008-09 εποχή. Αν, αντίθετα, ο «Κώδικας Δεοντολογίας» λειτουργήσει για να ϕτιαχτεί ένα καρτέλ διστακτικότητας και αλληλοκάλυψης των τραπεζιτών, ε τότε αληθινά θα είναι το 2014 χρονιά αδιεξόδου αντί επανεκκίνησης. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News