Με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Αρχής η Ελλάδα ξαναγύρισε το τρίτο τρίμηνο του χρόνου στην ανάπτυξη, για πρώτη φορά μετά το τελευταίο τρίμηνο του 2008. Φυσικά, κάποιοι μπορεί να γελάσουν, αλλά οι αριθμοί είναι πεισματάρικοι και το κυριότερο φαίνονται στους δρόμους, στις πωλήσεις αυτοκινήτων και καυσίμων (ανέβηκαν για πρώτη φορά πριν από δύο μήνες), στην κίνηση της λιανικής, στην αναιμική αύξηση των καταθέσεων. Η οικονομία γυρίζει. Για όλους;

Υπάρχουν περιοχές της χώρας στα Δωδεκάνησα, στην Κρήτη, στο Νότιο Αιγαίο (Κυκλάδες), που από το καλοκαίρι του 2013 μοιάζουν να εχουν αποσπαστεί από την υπόλοιπη χώρα. Ούτε και εκεί φθάνουν σε όλους τα καλά της ισχυρής -σε αυτές τις περιοχές- ανάκαμψης. Οι πελάτες έχουν αλλάξει, η σεζόν έχει συρρικνωθεί και πολλοί από τους "παίκτες" της αγοράς έχουν το πρόσωπο του Ιανού: Μία εταιρεία -η παλιά- είναι χρεοκοπημένη, η καινούργια για την οποία οι πιστωτές ξέρουν πολύ λίγα πάει καλά, οι δικαιούχοι φυσικά είναι οι ίδιοι.

Στα αστικά κέντρα η κατάσταση είναι ακόμα δύσκολη, ειδικά στη μεταποίηση, που οι παραγγελίες της ακόμα πέφτουν. Οι εξαγωγές έχουν τελματωθεί, μένοντας στάσιμες, το καινούργιο μέσα από την ελλειψη ρευστότητας και την αργοπορία του κράτους να επιβάλλει την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους εξαιτίας των προβλημάτων στον τραπεζικό τομέα, παραγωγικά δέν υπάρχει ακόμα.

Έξι χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, η πολιτική δεν έχει καταφέρει να αρθρώσει ένα συνεκτικό στοχο-χρονοδιάγραμμα ανάπτυξης παραθέτοντας σκόρπια μέτρα. Σ' ένα χθεσινό του άρθρο στην Καθημερινή, ο Α. Σαμαράς περιγράφει με όρους φρασεολογίας υπερθετικού βαθμού όσα έγιναν και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν συνεχισθεί η πολιτική της συγκυβέρνησης, η Ελλάδα θα βρίσκεται από την άποψη της ανταγωνιστικότητας στην "πρώτη δεκάδα διεθνώς". Η Σιγκαπούρη, ο Καναδάς, οι Σκανδιναβικές χώρες δεν βρίσκονται σε αυτή τη δεκάδα επειδή έκαναν μεταρρυθμίσεις, αλλά έκαναν μεταρρυθμίσεις επειδή μέσα από την ωριμότητα των θεσμών τους αντελήφθησαν ότι χάνουν έδαφος ή επιθυμούσαν να κερδίσουν εδαφος. Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι κτήμα μιας κοινωνίας, να είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής της δυναμικής των αναγκαιοτήτων που αντιλαμβάνεται η ίδια ότι υπάρχουν μέσα από τη λειτουργία των θεσμών της.

Εδώ αρχίζει η παρεξήγηση με τους πολιτικούς της παλιάς τάξης που αποφάσισαν να μην κρυφτούν (διότι υπάρχουν και εκείνοι που κρύφτηκαν ή τα παράτησαν). Το πρόβλημα της χώρας ήταν πρόβλημα λειτουργίας θεσμών, πρόβλημα πολιτικό, Στη συνέχεια όταν έπρεπε να "ταϊστούν" τα εκατομμύρια πελάτες από έσοδα που δεν υπήρχαν έγινε και πρόβλημα οικονομικό. Και φυσικά αυτή είναι η αντίφαση της αντιπολίτευσης. Η χώρα χρεοκόπησε γιατί είχε χρεοκοπημένους θεσμούς: Κοινοβούλιο, Δικαιοσύνη, Τύπο, Εκκλησία, Συνδικάτα, Επιχειρήσεις, ΑΕΙ. Από αυτήν την άποψη, τα χρήματα όσων μας δάνειζαν πέφτανε σε μια μαύρη τρύπα.

Τα προβλήματα του ευρώ υπήρχαν και σε άλλες χώρες. Αλλά δεν οδηγήθηκαν οι άλλες χώρες του νότου στα ίδια προβλήματα για τους ίδιους λόγους. Πόσοι νέοι θεσμοί δημιουργήθηκαν αυτά τα 6 χρόνια; Ποιων θεσμών βελτιώθηκε η λειτουργία, πόσοι έγιναν πιο αποτελεσματικοί; Αυτός ο απολογισμός λείπει, διότι ούτε η αντιπολίτευση τον θέλει. Εκείνη εξάλλου πιστεύει ότι φταίει το μνημόνιο και η διαπλοκή για όσα συνέβησαν τα τελευταία 6 χρόνια. Όταν θα έρθει η ώρα να πάρει την ευθύνη αυτών των θεσμών τότε θα αντιληφθεί ότι στη χώρα αυτή δεν λείπουν μόνο ή κυρίως τα κεφάλαια.

Αυτό που κάνει ο Τσίπρας σήμερα με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, το έκανε το 2009 ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ με την ιδια εκλογή, και ο σημερινός πρωθυπουργός με το ΠΑΣΟΚ το 2012. Αν ο κ. Σαμαράς θέλει να δρομολογήσει την αλλαγή παραδείγματος και να είναι χρήσιμος στο να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις κτήμα των Ελλήνων, πρέπει να δοκιμάσει να βάλει και την αντιπολίτευση στο παιχνίδι. Και η αντιπολίτευση να αποδεχθεί το παιχνίδι επιχειρώντας βήμα-βήμα να αλλάξει τη δομή και να βελτιώσει την αποτελεσματικότητα των θεσμών. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να είμαστε επιτηρούμενοι σαν ανήλικα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News