Οι πολιτικά ανούσιες κοκορομαχίες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σήμαναν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου. «Υψώνουν τους τόνους», όπως λένε τα μέσα, σε μια μουσική που από καιρό έχουν σιχαθεί τ’ αυτιά μας.

Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου είναι πιο προσεκτικό, ίσως –καλύτερα– πολιτικά πιο «πονηρό».  Εξάλλου, όντας βουτηγμένο στις ενοχές του παρελθόντος του και της κακής διαχείρισης της κρίσης, έχει ήδη τιμωρηθεί με ένα τεράστιο κοινωνικό ανάθεμα. Βέβαια υποχρέωσε τον αρχηγό του και πρωθυπουργό σε παραίτηση, εξέλεξε νέο, επιχειρεί να επανασυσπειρώσει τον βασικό εκλογικό κορμό του, ενώ συνεχίζει να κυβερνά, πρακτικά μόνο του, υπό την εποπτεία Παπαδήμου. Ο Βενιζέλος έχει επιλέξει τη γραμμή της «πολιτικής σωφροσύνης με στόχο τη σωτηρία της πατρίδας μέσω των χρημάτων και του σχεδίου των εταίρων μας». Η εξηγήσιμη παραδοξότητα είναι ότι «γλίστρησε», λόγω της συγκυρίας αλλά και των επιλογών της ΝΔ, στο έδρανο που λογικά ανήκε στην τελευταία.

Η ΝΔ του Σαμαρά, αν και διατηρεί μια αναιμική δημοσκοπική πρωτιά, πελαγοδρομεί εκπέμποντας πολιτική σπασμωδικότητα και ανασφάλεια. Εμφανίζεται αδύναμη να πείσει σε τι ακριβώς συνίσταται το διαφορετικό μιας πιθανής δικής της διακυβέρνησης. Τι ακριβώς θα αλλάξει; Πώς θα φέρει την ανάπτυξη; Πώς θα αποκαταστήσει τις απώλειες των εισοδημάτων; Με «ισοδύναμα μέτρα» λέει ο αρχηγός. Μα ποια είναι αυτά και σε τι θα διαφέρουν από τα υφιστάμενα; Η επιλογή τού «συμμετέχουμε στην κυβέρνηση, αλλά δεν συγκυβερνούμε», οι καταγγελίες-γκάφες περί προσλήψεων, οι αποχωρήσεις από τις επιτροπές και ψηφοφορίες, οι καθημερινές εξυπνακίστικες ανακοινώσεις συνθέτουν μιαν ιδιότυπη κυκλοθυμία και εκπέμπουν πολιτική αναξιοπιστία. Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα η εμμονή στην εκλογική αυτοδυναμία, όταν μάλιστα οι προγνώσεις μάλλον την αποκλείουν, μοιάζει με απειλή μετεκλογικής περιπέτειας και όχι λύση.

Η ΝΔ συμμετείχε ενεργά στην τελευταία φάση κατασκευής της βόμβας που έσκασε στα κεφάλια όλων μας. Η σχετικά μακρόβια διακυβέρνηση Καραμανλή αναλώθηκε σε έναν ολέθριο ύπνο επάνω στο σαθρό στρώμα της πρόσκαιρης ολυμπιακής ευδαιμονίας και του χαμηλότοκου ευρωδανεισμού. Όμως και η πολιτική ιστορία του Αντώνη Σαμαρά καταγράφει μόνο μια «επιτυχία». Εκείνη της συμβολής στην ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ το 1993. Η διετής στρατηγική της αντιμνημονιακής ρητορείας κατέρρευσε άδοξα. Σήμερα επιδιώκει να εκπέμψει το προφίλ ενός ισχυρού αυριανού πρωθυπουργού, αλλά εκείνο που αναδεικνύεται είναι ενός θυμωμένου πολιτικού αρχηγού που τα σενάρια δεν του βγαίνουν.

Με αυτά τα δεδομένα μια ενδεχόμενη πλειοψηφική επικράτηση του δικομματισμού στις εκλογές μάλλον δεν εγγυάται βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα, ακόμη κι αν αυτό επιβληθεί από τους «έξω». Και τα δύο κόμματα βρίσκονται σε αδυναμία ν’ αλλάξουν πραγματικά, ν’ αποκτήσουν μια στοιχειώδη πολιτική ειλικρίνεια και –– να χαράξουν θαρραλέες πολιτικές πέρα από τα όρια των μνημονίων. Είναι δυσανάλογα «λίγα» μπρος στην κρίση που σαρώνει τα πάντα. Παραμένουν ανίκανα να απευθυνθούν και –πολύ περισσότερο– να συσπειρώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Άλλωστε κανένα από τα υφιστάμενα και δημοσκοπικά μετρήσιμα κόμματα δεν τις συσπειρώνει. Δεν πάσχει μόνον ο δικομματισμός• πάσχουν όλοι. Αρκετοί από τους, λίγο-πολύ, νέους πολιτικούς σχηματισμούς, «δεξιούς» και «αριστερούς», είναι περισσότερο χώροι προσωρινής φιλοξενίας θυμωμένων πολιτών και λιγότερο πολιτικές κινήσεις με προοπτική. Οι εκλογές δεν θα σηματοδοτήσουν μια πραγματική πολιτική ανανέωση, ανεξάρτητα από τα ποσοστά και το πλήθος των κομμάτων της νέας Βουλής. Μετεκλογικά, δεν θα πρόκειται για ένα αυθεντικά νέο πολιτικό σκηνικό, αλλά για την έναρξη της αποδόμησης του παλιού, όπως τουλάχιστον το γνωρίσαμε για δεκαετίες. Θα μου πείτε ότι στο μεταξύ με κάποιον τρόπο θα πρέπει να κυβερνηθούμε. Ας μην ξεχνάμε ότι ο «ήρεμος τραπεζίτης» δεν έχει δηλώσει αποχώρηση. 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News