Μετά την υπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του τρίτου Μνημονίου και την εφαρμογή του, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει μ’ ένα πουκάμισο αδειανό (δανεισμένη η έκφραση, αλλά δεν βρίσκω καλύτερη). Όλο το οικοδόμημα που είχε στήσει για πολλά χρόνια και ιδιαίτερα λίγο πριν και λίγο μετά τις εκλογές, κατέρρευσε. Το αντιμνημονιακό αφήγημα που αποτελούσε το αντίπαλο δέος στα μνημονιακά ως τότε κόμματα, δεν υπάρχει πια.
        
Όσο κι αν προσπάθησαν ή προσπαθούν να ωραιοποιήσουν το Μνημόνιο και να ψελλίζουν διάφορα -χωρίς αντίκρισμα- επιχειρήματα για ισοδύναμα μέτρα που θα αντικαταστήσουν τα σκληρά επί δικαίων και αδίκων μέτρα που ψήφισαν, η αλήθεια είναι πως ο «αντιμνημονιακός» λόγος από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει βάση. Και αυτό το βιώνουν μεγάλες ομάδες της κοινωνίας όσο κυλάνε οι εβδομάδες και έρχεται η εφαρμογή αυτών των μέτρων.
           
Και πώς γεμίζει ένα πουκάμισο αδειανό, από ένα κόμμα που επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό και παράλληλα ως το καινούργιο που αντιπαρατίθεται στο παλιό; Φαντάζομαι με μερικές πολιτικές και τακτικές που θα βρεθούν απέναντι σε πολιτικές που ακολουθούσαν οι παλιοί και είχαν σημαντική συμβολή στη σημερινή (όχι μόνο οικονομική) χρεοκοπία. Σε θέματα εκσυγχρονισμού του κράτους,  αντιμετώπισης της διαπλοκής, στήριξης των πιο αδύναμων οικονομικά, στον διαχωρισμό των εξουσιών κ.ο.κ. Εκεί, υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να βρεθούν όλα εκείνα που χρειάζονται για να γεμίσει αυτό το πουκάμισο.
        
Νομίζω πως δεν χρειάζεται απαρίθμηση πολιτικών που ακολουθήθηκαν στο επτάμηνο (Ιανουάριος-Σεπτέμβριος), αλλά και τώρα, για να πειστούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν σκοπεύει να κάνει κάτι τέτοιο. Σε όποιο επίπεδο και αν το δει κάποιος. Ενδεικτικά μόνο να αναφερθούμε: 1) στη λογική νεποτισμού και τακτοποίησης ημετέρων που ακολουθήθηκε πρώτα απ’ όλα από τον ίδιο τον Τσίπρα (με τον διορισμό του εξαδέλφου του) αλλά και από πολλά στελέχη που πήραν θέσεις εξουσίας 2) στην άρνησή του να περιορίσει την Εκκλησία στον ρόλο της και να μην εμπλέκεται σε θέματα διαμόρφωσης της εκπαίδευσης για παράδειγμα 3) στην επιλογή του να προκρίνει στρατιωτικές προμήθειες (απόφαση για την οποία επικρίθηκε ακόμα και από τον τότε αναπληρωτή υπουργό Άμυνας) έναντι της αντιμετώπισης της φτώχειας (για το πρώτο έδωσε 500 εκατ. για το δεύτερο 200 εκατ. ευρώ) 4) στην ανύπαρκτη επί της ουσίας (και όχι φραστικά) αντιμετώπιση της διαπλοκής, όπου όλα δείχνουν πως απλά θα μοιραστεί η τράπουλα και σε νέους παίκτες 5) στην ταύτισή του με εθνικολαϊκές εκδηλώσεις (όπως τα πανηγύρια της 25ης Μαρτίου) τις οποίες οργανώνει μεν ο Καμμένος, αλλά συμμετέχουν με ικανοποίηση και δικά του στελέχη (π.χ. Δούρου) 6) στην αποδοχή ή ανεκτικότητα φαινομένων ή προσώπων που είχαν ταυτιστεί με αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν παλιό 7) στην ανυπαρξία παρουσίασης ενός νέου παραγωγικού μοντέλου για τη χώρα που θα αντικαταστήσει εκείνο που απέτυχε 8) στην μη άσκηση μιας εξωτερικής πολιτικής που θα λύνει αδιέξοδα που δημιούργησαν οι προηγούμενοι (π.χ. σχέσεις με FYROM).
       
Η απαρίθμηση θα μπορούσε να έχει μεγάλη συνέχεια, αλλά δεν έχει νόημα. Τα έχουμε δει όλα στους λίγους μήνες που βρίσκονται στην εξουσία. Όπως έχουμε δει και τη διάθεσή τους, να έχουν σαν αυτοσκοπό την παραμονή στην εξουσία και μάλλον τίποτα περισσότερο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News