Όλες οι σχέσεις περνάνε από το ξενοδοχείο κάποια στιγμή. Οι ερωτικές, οι επαγγελματικές, ακόμη και η σχέση του πολιτικού με τους ψηφοφόρους του. Ειδικά η τελευταία μπορεί να αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναλόγως για ποιον πολιτικό μιλάμε. Εν προκειμένω, η εξίσωση Λοβέρδος-ξενοδοχείο είναι ικανή να σπρώξει το μυαλό σε υγρά ή ολισθηρά μονοπάτια και εμένα ως το κέντρο της Αθήνας. Και ακόμη πιο βαθιά. Σε μια υπόγεια αίθουσα με παχιά χαλιά που δίνουν την αίσθηση πως πατάς στο κορμί του υπουργού. Κι εγώ θέλω πραγματικά να πατήσω πάνω του. Συγκεκριμένα στο λαιμό του καθώς προσπαθώ επί δεκαλέπτου να στείλω μήνυμα. Καμία τύχη. Είμαστε στο υπόγειο και το κινητό δεν βρίσκει το σχοινί για να χτυπήσει το σήμα-καμπάνα. Κάποια στιγμή τα καταφέρνω ενώ την ίδια ώρα κάνει την εμφάνισή του ο Λοβέρδος. Χαιρετάει τους πάντες, ακόμη κι εμένα που δεν γνωριζόμαστε. Η χειραψία είναι αντάξια των μανικετόκουμπών του. Στιβαρή αλλά συνάμα με στυλ και χάρη.

Με την ίδια χάρη και χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε στην κυρίως αίθουσα όπου όλοι παίρνουν τις θέσεις τους. Ή σχεδόν όλοι. Οι καρέκλες δεν επαρκούν μα κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται. Ο Λοβέρδος έχει ξεκινήσει την ομιλία του αφού πρώτα καλωσορίζει “την παρέα της Β' Αθηνών”. Χαμογελούν όλοι. “Ο χρόνος δεν λυπάται κανέναν” συνεχίζει ο υπουργός και αντηχούν τα πρώτα γέλια. Ναι, πρόκειται όντως για παρέα που καλαμπουρίζει και πειράζονται μεταξύ τους. Το βλέμμα μου ταξιδεύει στον χώρο. Μέσος όρος ηλικίας τα 45 έτη. Η γενιά της Αλλαγής λοιπόν, άντε και οι κάπως νεότεροι, κρέμεται από τα χείλη του Λοβέρδου, τα οποία κινούνται για να πουν όσα ακούγονται στις ειδήσεις, απλώς με πιο ήπιο τόνο. Λογικό. Από την απέναντι πλευρά δεν έχει κάποιον της αντιπολίτευσης μα ανθρώπους που “τους ενώνει το πάθος να αλλάξουν τη χώρα”. Σκανάρω πάλι τον χώρο και τα πρόσωπα. Δεν βλέπω κανένα πάθος. Ίσως λίγο στις κυρίες που τρεμοπαίζουν τις βλεφαρίδες τους όλο υποσχέσεις κοιτάζοντας τον υπουργό. Κατά βάση όμως, δεν υπάρχει πάθος. Αντιθέτως, συνειδητοποιώ γιατί επιλέχθηκε η υπόγεια αίθουσα. Εάν τα κινητά είχαν σήμα, η ομιλία του Λοβέρδου θα λειτουργούσε ως μουσικό χαλί κάτω από τις ειδοποιήσεις λήψης γραπτών μηνυμάτων.

Εγώ, όμως, επιμένω. Προσπαθώ να καταλάβω τι λέει. Και διαπιστώνω ότι τα ξέρω πριν τα πει. Γιατί τα έχει πει παντού. Στη Βουλή, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο. Θα τα λέει και στο μπάνιο του, όταν ξυρίζει το όμορφο πρόσωπό του και φαντάζεται τον εαυτό του πρωθυπουργό. Κοιτώντας δίπλα μου καταλαβαίνω ότι το ίδιο φαντάζονται και οι άνθρωποι που κατέβηκαν μαζί μου στο υπόγειο του ξενοδοχείου. Ο υπουργός τους, πρωθυπουργός. Γι' αυτό και στην κοπή της πίτας θα έχει περισσότερο κόσμο. Και θα είναι όλοι σύντροφοι και συντρόφισσες. Έτσι τους αποκαλεί κι αυτοί τον σταυρώνουν με τα μάτια. Εγώ πάλι θέλω να βγάλω τα δικά μου και να βουλώσω τα αυτιά μου. Νιώθω σχεδόν ριγμένη. Πόσοι από αυτούς παρακολουθούν το κοινοβουλευτικό του έργο μέσα από τις συνεδριάσεις της ολομέλειας όπως εγώ; Πιθανολογώ κανείς, εξαιρουμένου του επιτελείου του.

Δεν αργούν να εμφανιστούν οι πρώτοι ψίθυροι. Παρατηρώ έναν κύριο απέναντι να έχει καρφώσει το βλέμμα του στον πολυέλαιο. Είμαι σίγουρη πως βλέπει το πρόσωπο του υπουργού να ξεπροβάλλει μέσα από το φως όπως εμφανίζεται η μορφή του Ιησού σε φρυγανισμένο ψωμί. Ο Λοβέρδος κάνει αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά οι πολιτικοί: περιγράφει την κρίση σαν να πρόκειται για έκθεμα μουσείου. Αναφέρεται στην ανάπτυξη και το ΕΣΠΑ. Τον ακούω να λέει για τα 14 δις που περιμένουν κι έχω την εντύπωση πως θα μας ζητήσει να κοιτάξουμε κάτω από τις καρέκλες κι εκεί θα τα δούμε να κείτονται όπως τα σωσίβια στα καράβια. Και κάπου εκεί τελειώνει. Τελειώνω κι εγώ μαζί του. Λίγο πριν πάρει τον λόγο ένας “σύντροφος” και αρχίσει το group therapy, αποχωρώ. Με την πεποίθηση πλέον πως η σχέση του πολιτικού με τους ψηφοφόρους του είναι άκρως ερωτική. Συναντιούνται σε ξενοδοχεία, ανταλλάσσουν υποσχέσεις και φεύγουν όλοι ικανοποιημένοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News