Η αγωνία γύρω απ’ όλο αυτό το άγριο πράγμα που εξελίσσεται, ανεξέλεγκτο πια όπως φαίνεται, με επίκεντρο την πατρίδα μας και κορυφώνεται τις τελευταίες μέρες, στριμωγμένο μέσα σε πολύ αυστηρές και «άκρως επείγουσες» πια προθεσμίες, έχει τόσο πολύ ενταθεί ώστε δεν μας αφήνει το περιθώριο να πούμε κανένα «δε βαριέσαι» και «θα τη βρούνε τη λύση αυτοί που ξέρουν». Είμαστε πια όλοι οι Έλληνες, είτε συμφωνούμε ότι «μαζί τα φάγαμε» είτε όχι, συνεπιβάτες σε μια περιπέτεια που δεν αφορά μόνο «το μέλλον των παιδιών μας» , αλλά και το δικό μας σήμερα. Και μια μεγάλη ένταση, μια φόρτιση σχεδόν αβάσταχτη, διαπερνά το μεγαλύτερο μέλλον της εν ενεργεία κοινωνίας μας – με αποτέλεσμα να νοιώθουμε οι περισσότεροι κυριολεκτικά πιασμένοι στο δίχτυ ή χαμένοι σ’ έναν λαβύρινθο που δεν μας είναι καθόλου γνώριμος έτσι όπως είναι φορτωμένος λέξεις και όρους που δεν αποτελούσαν ποτέ μέρος της πραγματικότητάς μας : Ελλείμματα, δημόσια χρέη, το «Μνημόνιο» , το «μεσοπρόθεσμο», το «δεύτερο Μνημόνιο», η «επαναδιαπραγμάτευση», το «κούρεμα», η «πτώχευση»  και η «στάση πληρωμών», αυτά και άλλα πολλά μας έχουν πια πραγματικά «τρομάξει»  – με την έννοια που χρησιμοποιείται το ρήμα τρομάζω για να παραχθεί η λέξη και η αίσθηση της «τρομοκρατίας».  Κάτι περιμένουμε να συμβεί πολλούς μήνες τώρα, κάτι πάρα πολύ «βαρύ» και σημαντικό που δεν αρθρώνεται ξεκάθαρα – και όλο αναβάλλεται – γιατί, όπως φαίνεται, κανείς δεν έχει ακόμα καταφέρει να το αποκωδικοποιήσει και να το μετατρέψει σε λέξεις και πράξεις που θα εξηγούσαν στον πολύ κόσμο, που περνάει την μεγαλύτερη δυσκολία της σύγχρονης ( μετά τον εμφύλιο) ιστορίας αυτού του τόπου, τι ακριβώς συμβαίνει και πώς πρέπει ο καθένας από μας να συμπεριφερθεί για να ξεπερασθεί το ογκώδες αυτό εμπόδιο που ορθώθηκε ξαφνικά μπροστά μας και ανέτρεψε σχεδόν τα πάντα στον κοινό μας βίο.

Στα μέσα της περασμένης εβδομάδας (την Τετάρτη της γενικής απεργίας συγκεκριμένα) νοιώσαμε όλοι πως κάτι πολύ σημαντικό ήτανε στα σκαριά και ότι επιτέλους κάποιος, πολιτικός, ανώτατος άρχων, από μηχανής θεός, είχε επέμβει για να ξεκαθαρίσει πια το τοπίο, να γίνει μια διάγνωση, να καταλάβουμε προς τα πού βαδίζουμε και, βεβαίως, τι πρέπει να κάνουμε – τι είναι το σωστό να κάνουμε για το δικό μας το καλό που, σε τέτοιες κορυφώσεις, συνήθως ταυτίζεται με το κοινό καλό, του μεγαλύτερου τουλάχιστον και πιο υγιώς σκεπτόμενου μέρους της κοινωνίας μας. Έχω την αίσθηση πως οι λάθος χειρισμοί, οι ατυχίες, οι αστοχίες (πέστε το όπως θέλετε) εκείνης της ημέρας, μας οδήγησαν σε ένα ακόμα μεγαλύτερο μπλέξιμο το οποίο βιώνουμε έκτοτε κυριολεκτικά σαν τους στραβούς στον Αδη.

Ο ανασχηματισμός και η «επιστροφή» του Βενιζέλου (μαζί με ότι μπορεί να σημαίνει αυτή η «αλλαγή πορείας» του πρωθυπουργού που, λίγες ώρες πριν, είχε απευθυνθεί στον κυρίως «πολιτικό του αντίπαλο», τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για συναίνεση και συνεργασία), θόλωσε ακόμα περισσότερο την εικόνα και, νομίζω (όλοι πια μιλάμε και γράφουμε εκφράζοντας μόνο τα δικά μας «νομίσματα»), δυσκόλεψε ακόμα παραπάνω την κατάσταση. Το μούδιασμα όμως που επέφερε αυτή η παράξενη συμπεριφορά ενός πρωθυπουργού που αναζητά «Εθνική συναίνεση»  και καταλήγει να επιστρέφει μέσα σ’ ένα μαντρί το οποίο με πολλούς τρόπους έχει δείξει ότι απεχθάνεται, δεν μας άφησε περιθώρια ούτε καν να σκεφτούμε. Ο νέος σωτήρας έπρεπε να βιαστεί για να μας σώσει. Τώρα γιατί ο Ευάγγελος Βενιζέλος μέσα σε λίγες ώρες αντικατέστησε τον «ήρωα» της Μνημονιακής πολιτικής και συνομιλητή του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και όλων των σημαντικών Ευρωπαίων που ο λόγος τους μετράει, του  κυρίως διαπραγματευτή και διαχειριστή του «προβλήματος» τον κύριο Παπακωνσταντίνου δηλαδή, κανείς δεν μας εξήγησε. Βιαστικά ο νέος υπερυπουργός και αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως έτρεξε στα «κεντρικά» – προφανώς με κάποια επείγουσα αποστολή η πρόταση ή νέα ιδέα που ήταν επείγον να κοινοποιήσει στους εταίρους μας και να τους πείσει να την αποδεχτούνε.

Η επιστροφή του από αυτή την μεγαλεπήβολη αποστολή έφερε μαζί της ένα κλίμα ακόμα πιο βαρύ, προθεσμίες ακόμα πιο αυστηρές, εικασίες διάφορες – ένα μαύρο σύννεφο με λίγα λόγια μέσα στο οποίο ξημερώσαμε την επόμενη μέρα και μέσα στο οποίο ζούμε. Μέσα στην ανέχεια και τις περικοπές, τις απολύσεις και τις διεθνείς υποβαθμίσεις, το κοινοβούλιο ψήφισε την κυβέρνηση αυτή που με πολλή δυσκολία κατάφερε να φτιάξει ο πρωθυπουργός και, στην ουσία χωρίς καμία πραγματική ενημέρωση,  οδεύουμε προς ένα μέλλον άγνωστο μεν αλλά και, δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, πολύ σκοτεινό. Η τρόικα ξαφνικά επανήλθε με μια διάθεση «επείγουσα», πάμε για την 30η μέρα με τους «αγανακτισμένους» στη γωνία, οι οικονομολόγοι τις τελευταίες μέρες εκφράζονται όλο και πιο αντιφατικά και με όλο και περισσότερη νευρικότητα, κεντρικά δελτία ειδήσεων ακυρώνονται την τελευταία στιγμή μπροστά στην τεράστια αμηχανία των μεγάλων καναλιών που εκπροσωπούνε και μεγάλα τοπικά συμφέροντα, η «σίγουρη» 5η δόση δεν είναι πια τόσο σίγουρη – και το ασανσέρ της αισιοδοξίας, χωρίς καθόλου συντήρηση, ανεβοκατεβαίνει από τα βαθειά υπόγεια μέχρι το ισόγειο με μεγάλη δυσκολία.
Ο κ. Βενιζέλος, 4 περίπου χρόνια μετά από εκείνη την εντυπωσιακή του εμφάνιση στο Ζάππειο μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα την Κυριακή των εκλογών του 2007, τότε που κυνηγούσε τις κάμερες για να διαμηνύσει στον ελληνικό λαό πως «είναι εδώ» και είναι έτοιμος να μας σώσει αν χρειαστεί (ο μη γένοιτο), κρατάει επιτέλους το τιμόνι. Και εμείς κρατάμε την ανάσα μας και περιμένουμε να δούμε που θα μας οδηγήσει αυτή η ξέφρενη πορεία των τριών τελευταίων  δεκαετιών με τις τόσες «ισχυρές» κυβερνήσεις  – στις περισσότερες από τις οποίες βασικό στέλεχος ήταν και ο κ. Βενιζέλος.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News