Σέρνω το κουφάρι μου με το ζόρι από τον καναπέ στην πολυθρόνα και τούμπαλιν. Έχω αφήσει σημάδια στο πάτωμα από το βαρύ αυτό πήγαινε-έλα. Δεν θέλω να φάω, δεν θέλω να πιω, δεν θέλω να αναπνέω. Κοιτάω το ρολόι και δαγκώνομαι να μην αρχίσω το download του μισού συναξαριστή που θα μπορούσε να μου φέρει τον courier έξω από την πόρτα μου κρατώντας τον αφορισμό μου. Λίγες μόνο ώρες έχουν περάσει από το κλείσιμο της κάλπης του Β' γύρου κι εγώ θρηνώ τον χαμό μιας εκλογοκατέβατης φίλης που απέκτησα με τον τσαμπουκά.

Η Ελευθερία (Ρίτα), όπως αναφερόταν χαρακτηριστικά στο μήνυμά της, με βρήκε στο επαγγελματκό μου email πριν κανά δυο βδομάδες. Στην αρχή την αγνόησα. Το ξέρω. Ντροπή μου και φτου μου και άει να χαθώ η γαϊδούρα. Αλλά είχα τους λόγους μου. Δεν ψηφίζω στην Αθήνα και δεν θα μπορούσα να της φανώ χρήσιμη. Οπότε γιατί να ταλαιπωρούμαστε κι οι δύο; Την δεύτερη μέρα, τσουπ πάλι στα εισερχόμενα η φατσούλα της. Πάτησα το "Unsubscribe now" χωρίς να το σκεφτώ. Δεν μου αρέσει να μπερδεύω την δουλειά με τα προσωπικά μου. Κι εν πάσει περιπτώσει, αν ήθελε τόσο πολύ να επικοινωνήσουμε, ας έβρισκε κάποιον άλλο τρόπο.

Την επόμενη μέρα, μου είχε στείλει δις το ίδιο μήνυμα με διαφορά τριών ωρών. Κοίτα επιμονή. Άρχισα να κολακεύομαι. Βρε μπας και κλωτσάω την τύχη μου; Κι αν αυτό εδώ το πλάσμα είναι η αδερφή ψυχή μου; Γιατί ο καλός Θεούλης, πέρα από καλός μπαρμπουτιέρης, είναι και σαν τη Βασιλειάδου στη "Θεία από το Σικάγο". Σου πετάει το κανάτι για να διευρύνεις τον κύκλο γνωριμιών σου.

Ενέδωσα στην επιμονή της. Τελικά την είχα αδικήσει. Η φωτογραφία της, αν και ρετουσαρισμένη σε standards του διεθνούς star system, ήταν μια γλύκα. Αυτό το κάτω χειλάκι που ήταν σαν να το δαγκώνει ελαφριά, σε έκανε να την φαντάζεσαι να μάχεται με πείσμα υπέρ των δημοτών για μια καλύτερη ζωή. Αποφάσισα να την γνωρίσω καλύτερα. Ρούφηξα αχόρταγα το βιογραφικό της, τις θέσεις της, τις φωτογραφίες της. Εξάλλου, απ' ό,τι φαινόταν, η επικοινωνία μας θα ήταν καθημερινή. Μονόδρομη μεν, καθημερινή δε.

Δεν έπεσα έξω. Έκτοτε, η (Ρίτα) δεν με άφησε ούτε μια μέρα παραπονεμένη. Κάθε πρωί το μουτράκι της με περίμενε στο inbox μου να μου φωτίσει την μέρα με το γνωστό της χαμόγελο. Ένιωθα ότι είμαστε δυο πολύ καλές φίλες πια. Μπορεί να μην γνώριζε πολλά για μένα -μόνο το email μου για να είμαι ακριβής- αλλά τι σημασία έχει; Στην εποχή που η καρδιά μεταφράζεται σε < 3 και το χαμόγελο σε :-), είναι απολύτως φυσιολογικό.

Δυστυχώς, αυτή η μοναδική φιλία τελείωσε παρά τη θέλησή μου, όπως ακριβώς ξεκίνησε. Με το που έπεσε το πρώτο ψηδοφέλτιο στην κάλπη του Β' γύρου, το Best Friends For Ever που είχα σκαλίσει στην νερατζιά της γειτονιάς μου χάθηκε δια μαγείας. Και είμαι πολύ στεναχωρημένη.

Γι' αυτό (Ρίτα), αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σε θερμοπαρακαλώ. Μην με ξεχάσεις. Το ξέρω ότι δεν μπόρεσα να σου δώσω τον έναν από τους τρεις σταυρούς μου, όπως μου ζητούσες βδομάδες τώρα, αλλά πίστεψέ με, αν ήταν στο χέρι μου, μέχρι και τον βαφτιστικό μου θα σου χάριζα. Μου λείπεις και όπως έλεγε και η συνονόματή σου, η μεγάλη Ρίτα, "να κρατάμε επαφή". Στο αφιερώνω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News