Ξενυχτώντας τη Δευτέρα το βράδυ να ακούσω τον Γιάννη (δεν θα ξεχάσουμε και τα ελληνικά για το καπρίτσιό του) Βαρουφάκη, στο Star, μπας και καταλάβω αν η χώρα θα πέσει στα βράχια ή θα τη σκαπουλάρει με νέα συμφωνία-Μνημόνιο, σχημάτισα την εντύπωση ότι ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να δείχνει ευφυής οικονομολόγος, διατυπώνοντας πρωτότυπες ιδέες και προτάσεις, αλλά από πολιτική μάλλον δεν σκαμπάζει. Γιατί ο υπουργός Οικονομικών πέρα από τις απόψεις και τις θέσεις της κυβέρνησής του για την Οικονομία πρέπει να “το χει” με την πολιτική. Να αναλαμβάνει, δηλαδή, τις κατάλληλες πρωτοβουλίες και να κάνει τους καθοριστικούς χειρισμούς ώστε να προωθήσει την όποια οικονομική πολιτική καλείται να υπηρετήσει κι όχι να αναζητά πρόσκαιρα επικοινωνικά ευφυολογήματα για την ενίσχυση του προσωπικού του προφίλ.

Και επειδή πολλοί θα σπεύσουν να πουν πως κι άλλοι στο παρελθόν δεν είχαν πολιτικό έρμα, η απάντηση είναι ότι οι πρωθυπουργοί τους (Α. Παπανδρέου στους υπουργούς Οικονομικών του, Μητσοτάκης σε Παλιοκρασσά και Μάνο, Σημίτης στους Παπαντωνίου και Χριστοδουλάκη, Καραμανλής σε Αλογοσκούφη) είχαν την τελική ευθύνη για την οικονομική πολιτική και οι υπουργοί την υλοποιούσαν. Αν διαφωνούσαν έφευγαν. Τόσο απλά. Άλλωστε ο πρωθυπουργός διορίζει τον υπουργό Οικονομικών κι αυτός, εφόσον κρίνει, τον αλλάζει.

Έτσι λοιπόν την ώρα που όλα τα χαρτιά βρίσκονται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και αγωνιωδώς αναζητείται σημείο επαφής για να οικοδομηθεί μια λύση, δεν μπορεί ο κ. Βαρουφάκης κουτοπόνηρα να λέει ότι επί τέσσερεις μήνες μόνον αυτός κάνει προτάσεις και η άλλη πλευρά δεν κάνει τίποτα.

Φαίνεται ότι το κατάλαβαν στο Μέγαρο Μαξίμου και του «έβαλαν χέρι», τοποθετώντας τον Ευκλείδη Τσακαλώτο ως πολιτικό κομισάριο της διαπραγμάτευσης.

Ρίχνοντας ο κ. Βαρουφάκης την ευθύνη μόνο στους δανειστές, όχι πώς δεν έχουν, τους προκαλεί να παραμείνουν αμετακίνητοι και άκαμπτοι ενώ φαίνεται σαν να ψάχνει άλλοθι για να τα σπάσει. Εκτός κι αν αυτός είναι ο αντικειμενικός σκοπός. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση η κονόμα διεθνών κερδοσκόπων από τη πετώχευση της Ελλάδας θα είναι μεγάλη. Αν μάλιστα αληθεύουν τα όσα ακούγονται, πως δηλαδή ο Σόρος κι άλλοι μεγαλο-οικονομολόγοι εξ Αμερικής, που πλεύρισαν και τον Γ. Παπανδρέου τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του, έχουν αναπτύξει τώρα σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του Γιάννη Βαρουφάκη κι όχι μόνο, προκρίνουν τη ρήξη για να κερδίσουν πολλά με τα hedge funds κερδοσκοπώντας κατά του ευρώ, τότε το θέμα παίρνει άλλη διάσταση.

Επίσης, μπορεί ο κ. Βαρουφάκης να μην καταφέρνει -λόγω χαρακτήρα;- να συνδυάσει τις οικονομικές του απόψεις για την κρίση με την πολιτική του ιδιότητα ως υπουργού Οικονομικών. Άλλο ειδικό βάρος έχει η άποψή του ως οικονομολόγου κι άλλο ειδικό βάρος ως υπουργός. Πολλές φορές ο Γιάννης Βαρουφάκης αυτά τα έχει μπερδεμένα. Μπορεί για παράδειγμα να έχει επιστημονική άποψη για την αρχιτεκτονική του ευρώ και τη λειτουργία της ευρωζώνης, την οποία κάλλιστα έχει κάθε δικαίωμα να διατυπώνει στα διεθνή οικονομικά φόρα ως καθηγητής Πανεπιστημίου, όμως θα πρέπει να αποδεχθεί, μαζί με αυτόν και συνολικά η κυβέρνηση, ότι η επιλογή της Ελλάδας στην Ευρώπη και την ευρωζώνη είναι πολιτική επιλογή, δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Παίζεις με τους ισχύοντες κανόνες και ψάχνεις συμμάχους για να διαμορφώσεις τους αναγκαίους συσχετισμούς ώστε να τους αλλάξεις. Κι αν ο Αλέξης Τσίπρας στρέφεται προς αυτή την αντίληψη, η στάση του κ. Βαρουφάκη δεν τον διευκολύνει. Η κακή εικόνα του υπουργού Οικονομικών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων σε Ευρώπη και Αμερική είναι φανερό ότι δυσκολεύει την επίτευξη συμφωνίας. Ο ίδιος το γνωρίζει. Δεν είναι αφελής αλλά διακινδυνεύει αρκετά, με το ατύχημα να καιροφυλακτεί. Κυρίως για τη χώρα…

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News