«Ο Πετσάλνικος; Μα μήπως δεν το κατάλαβες καλά; Ποιος Πετσάλνικος – αυτός του δημοψηφίσματος; Άλλο πάλι τούτο!». Είχα δουλειά και δεν είχα ενημερωθεί για δυό-τρείς ώρες και ο περιπτεράς επέμενε. «Ναι ρε Άρη, ο Πετσάλνικος λέμε, αυτός ο παράξενος ο λίγο γκρίζος με το περουκίνιο –εγώ θα σου τα λέω ρε μεγάλε; Εσύ είσαι ο δημοσιογράφος».
«Αν λέμε τον ίδιο δεν φοράει περουκίνιο, μαλλιά είναι αυτά, κανονικά» – αντέτεινα εγώ πεισματικά, μήπως και σώσω το κύρος μου. «Δεν ξέρω», επέμεινε ο Γιάννης που είναι πάνω από 30 χρόνια νεότερός μου και τα βλέπει αλλιώς τα πράγματα. «Εμένα για περουκίνιο μου μοιάζει. Αλλά εσείς στο protagon.gr έχετε σχέσεις με όλους αυτούς, τους βλέπετε, πίνετε καφέδες, τηλεφωνιόσαστε –σίγουρα αν επιμένεις ότι δεν είναι περουκίνιο κάτι θα ξέρεις. Πάντως είναι Πρωθυπουργός μιλάμε.»

Ανηφόρησα τα σκαλάκια της Λουκιανού με φόρα κι όταν έφτασα λαχανιασμένος σπίτι και άνοιξα τον αρχαίο δέκτη μου, το θέμα είχε λήξει. Είχαν ήδη βγει μαχαίρια, κοπίδια, λεπίδια (και δύο καλάζνικοφ μου είπε κάποιος) στο τραπέζι των γραφείων του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος Παπανδρέου τον οποίον ο Σαρκοζί , (όπως και εγώ σε πρόσφατο κείμενό μου, εμμέσως πλην σαφώς), σε συνομιλία του με τον Ομπάμα, χαρακτήρισε καθαρά και ξάστερα «Τρελό και καταθλιπτικό», αιφνιδιάστηκε φαίνεται για άλλη μια φορά από τις άμεσες αντιδράσεις των στελεχών του κόμματός του και επανήλθε (για πόσο χρόνο ουδείς γνωρίζει) στα συγκαλά του –αποσύροντας διακριτικά τον «Πρωθυπουργό» του – τον οποίον, εν τω μεταξύ, σε ακόμα ένα έκτακτο (πολύ ωραίο δηλαδή) διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό, είχε ήδη συγχαρεί για την ανάληψη των καθηκόντων του και του είχε ευχηθεί τα καλύτερα.

Έτσι ξεμπερδέψαμε με τον Πετσάλνικο (ως πρωθυπουργό λέμε –γιατί κατά τα άλλα δεν μου φταίει σε τίποτα ο άνθρωπος) και επιτέλους (μη το ματιάσουμε κιόλας, δεν ξέρεις τι γίνεται από ώρα σε ώρα πια), επανήλθε στο τραπέζι το όνομα του κυρίου Λουκά Παπαδήμου. Η συνάντηση των αρχηγών (στην οποία είχε κληθεί να συμμετάσχει και ο κ. Καρατζαφέρης αλλά τον στήσανε σ’ έναν προθάλαμο και βγήκε και τους τα 'πε μια χαρά και όπως τους αξίζει μέσω των τηλεσυνεργείων), ανεβλήθη για το πρωϊ της Πέμπτης (αν δεν έχω χάσει εντελώς τον λογαριασμό και υπο την προϋπόθεση ότι τώρα που γράφω είναι Τετάρτη αργά το βράδυ).

Απίστευτο μπάχαλο, χιονοστιβάδα η γελοιότητα των εξελίξεων –και αν δεν σταματήσει επειγόντως θα προκαλέσει πια βλάβες που δεν θα επανορθώνονται. Όλοι έχουμε να πούμε για όλους και καλά και κακά ανάλογα με τον ποιόν συμπαθούμε περισσότερο η λιγότερο, αλλά η περίπτωση ΓΑΠ δεν παίζεται. Ο άνθρωπος έχει πια εκτοξευθεί – δεν επανέρχεται. Αλλού. Το παιδί και το δελφίνι –δεν ξέρω τι άλλο να πώ.

Γι' αυτό το βουλώνω και, έκθαμβος μια βδομάδα τώρα τουλάχιστον, συνεχίζω να παρακολουθώ την ιλαροτραγωδία μας. Η Πέμπτη πια, ελπίζουμε όλοι να επαναφέρει στη χώρα μια ομαλότητα, να μπορέσει να λειτουργήσει κάπως –τα βασικά τουλάχιστον. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό που ζούμε.

Και ο Γιώργος Παπανδρέου ας πάει να τα βρει με τους συντρόφους του στο πράσινο κόμμα του – θα πρέπει κι αυτοί πια να δούνε τι θα κάνουνε με την περίπτωσή του.

Αλλά αυτό δεν είναι δική μου δουλειά. Εμένα μ’ ενδιαφέρει να ορκιστεί μία σοβαρή κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου το γρηγορότερο δυνατόν, χτές δηλαδή –και να δει τι μπορεί να διασώσει και πως θα ξαναβάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Δεν αντέχεται άλλο ξεχαρβάλωμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News