Το βράδυ της πρώτης Κυριακής των εκλογών, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν μια συνάδελφος. Μια καλή συνάδελφος που τιμάει τη δουλειά της με περίσσεια αξιοπρέπεια, κάτι που δεν είναι αυτονόητο στη δημοσιογραφία πια. Μου ζήτησε να μιλήσω σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, όπου ειναι παραγωγός. Δεν έχει σημασία ποια ειναι, δεν έχει σημασία και σε ποιον σταθμό εργάζεται. Ολόκληρο το γεγονός θα ήταν άνευ σημασίας, αν δεν υπήρχε μια μικρή… λεπτομέρεια. Η συγκεκριμένη συνάδελφος, ήταν παράλληλα και υποψήφια σε ευρωψηφοδέλτιο ενός μεγάλου κόμματος. Μου έκανε εντύπωση και της το είπα. Υποψήφια και αντί να αναζητεί ψήφους για το κόμμα και τον εαυτό της, έκανε τη δουλειά της ετσι αθόρυβα όπως την κάνει τόσα χρόνια. Δεν το σχολίασε.

Χθες που είδα την απόδοση των υποψήφιων ευρωβουλευτών, που ήταν παράλληλα και δημοσιογράφοι, το θυμήθηκα. Στο επάνω ράφι των καταλόγων, δημοσιογράφοι γνωστοί και διάσημοι απο εκατοντάδες τηλεοπτικές εμφανίσεις, από πάνελ, από συνεντεύξεις, από προβολή με κάθε τρόπο. Δημοσιογράφοι γκλαμουράτοι που συμπεριφέρονται ως τηλεπερσόνες. Φυσικά, η συγκεκριμένη δημοσιογράφος του τηλεφωνήματος την Κυριακή το βράδυ, βρισκόταν στο κάτω ράφι του καταλόγου. Το πολύ κάτω. Ο …σοφός λαός, αυτός που δεν ευθύνεται για τίποτα, που συνήθως παραπλανιέται και παρασύρεται είχε κάνει μια ακόμα ανάλογη επιλογή. Είχε φορτώσει με πολλούς σταυρούς αυτούς από το επάνω ράφι, Aυτούς που κάνουν φασαρία στα τηλεοπτικά παράθυρα περισσότερο για προσωπική προβολή και λιγότερο για λόγους ουσίας. Αυτούς που γνωρίζουν πάντα τον τρόπο για να βρίσκονται στις αυλές των εξουσιών, κάθε είδους εξουσιών, αυτούς που αλλάζουν κόμματα σαν τα πουκάμισα.
       
Η δημοσιογράφος στην οποία αναφέρομαι, παρότι καλή στη δουλειά της, παρότι αξιοπρεπής, δεν κατάφερε να μαζέψει πολλές ψήφους. Ο λαός παρότι είχε τη δυνατότητα και τον χρόνο να μελετήσει τις υποψηφιότητες, να δει τι είναι η κάθε μια, να επιλέξει αυτούς που δεν διακρίνονται για τις άκρατες φιλοδοξίες τους, αλλά για την ουσία, προτίμησε φυσικά τους πιο προβεβλημένους και ας πρόκειται για θεσιθήρες, αριβίστες και φούσκες. Και αυτό, δεν ισχύει μόνο για τους συναδέλφους μου που εκτέθηκαν στις εκλογές, αλλά για όλους. Η δημοκρατία της αναγνωρισιμότητας…
        
ΥΓ.: Η Αλεξάνδρα, η δημοσιογράφος με το τηλεφώνημα εκείνο το βράδυ, έχει βέβαια κάτι μεγαλύτερο από τις ψήφους που πήρε για να καυχιέται. Την αξιοπρέπεια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News