Πότε οι αμαρτωλοί ανακαλύπτουν την αξία της μετάνοιας; Όταν βλέπουν την κόλαση να τους πλησιάζει. Πότε οι ένοχοι νιώθουν να συντρίβονται κάτω από το βάρος των ανομημάτων που οι ίδιοι συσσώρευσαν στους ώμους τους; Όταν η ρομφαία της θείας δίκης αρχίζει να επικρέμεται πάνω από τους καλοθρεμμένους σβέρκους τους. Ως τότε τρώνε τον άμπακο, πίνουν τον αγλέορα, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, μοιχεύονται κατά βούληση, λένε ό,τι τους κατέβει, κλέβουν όποια εκκλησία συναντήσουν στον δρόμο τους κι αν βρεθεί κανένας αναιδής να τους προειδοποιήσει για τα μελλούμενα, η σφαλιάρα πάει σύννεφο.

Πλην μόλις ακούσουν από μακριά τους κοχλασμούς των υπόγειων καζανιών και τα επίφοβα φτερουγίσματα των Χερουβοσεραφείμ που εφορμούν, αρχίζουν να το βλέπουν αλλιώς το πράγμα. Όπως ο Κολόμβος (που αφού έσφαξε του Ινδιάνους και κατάκλεψε το ισπανικό στέμμα) παρουσιάστηκε για απολογία στη θρησκόληπτη Ισαβέλλα ντυμένος καθολικός καλόγερος, έτσι και οι αμαρτωλοί μας αρχίζουν να οδύρονται σαν Μανιάτισσες μοιρολογίστρες και να γρονθοκοπούν σε δημόσια θέα τα στήθη τους, σαν συντετριμμένοι ραβίνοι που συνελήφθησαν επ’ αυτοφώρω να τρώνε χοιρινό.

Ειλικρινής η μετάνοια ή θέατρο; Δεν ρισκάρω απάντηση, πάντως οι οιμωγές που ζητούν συγχώρεση δεν συνοδεύονται από το προτεσταντικό «να πληρώσουμε». Τουναντίον, ως γνήσιοι μαρξιστο-νεο-Ορθόδοξοι, οι δικοί μας αμαρτωλοί συνοδεύουν τη δημόσια μετάνοια τους με την εξοργιστική βεβαιότητα για πλήρη και μεγαλόψυχη διατήρηση του σημερινού status quo. Σα να λέμε «καλά κάναμε και αμαρτάναμε τότε, καλά κάνουμε και μετανοούμε τώρα… τι σκατά παραπάνω θέλετε δηλαδή;» Δεν είναι κακό ως νοητικό οικοδόμημα και συμφέρει το άτιμο, απλώς η παροιμία «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος» καταντά λιγάκι ενοχλητική για κάποιον με άδειο ταψί και λυμασμένο ζωντανό στα πόδια του.

Τέλος πάντων, για να μην υποπέσω εις το αμάρτημα της ακατάσχετης φλυαρίας, διευκρινίζω ότι η ελλιπής αυτή πραγματεία περί μετανοίας και σωτηρίας της ψυχής, ουδεμία σχέση έχει με την αυγουστιάτικη τηλεοπτική παρέλαση κυβερνητικών κλαιουσών Μαγδαληνών, που ζητούν συγγνώμη για όσα έλεγαν και έκαναν μέχρι πριν έξι μήνες. Μέσα στο πρωινό εξομολογητήριο των καναλιών, τα ανεπαρκή ψελλίσματα περί διαπραγματευτικών λαθών και οι ασυνάρτητες δικαιολογίες περί εσφαλμένων εκτιμήσεων ή προεκλογικών υπερβολών, που ακούγονται από τον Δραγασάκη και τον Φλαμπουράρη, από τον Μητρόπουλο και τον Χαϊκάλη, συγκροτούν θέαμα εξόχως ξεκαρδιστικό. Άλλωστε τι είναι το κωμικό; Η αποδόμηση του τραγικού.

Διότι τους τα έλεγαν, πλην εκείνοι αγρόν ηγόραζαν και ζεύγη βοών πέντε, για να ξαναθυμηθούμε τας γραφάς. Τούτων δοθέντων, ούτε η θεολογία, ούτε η διαλεκτική, ούτε ο Μαρξισμός αποτελούν επαρκή εργαλεία για την ερμηνεία του φαινομένου. Νομίζω ότι ο μόνος παγκόσμιος στοχαστής που κατάφερε να πλησιάσει κάπως τις κρυμμένες τεκτονικές πλάκες της ψυχής και της διανοίας των συντετριμμένων κυβερνητών μας, ήταν ο μέγας Γιώργος Ζαμπέτας με την περίφημη ρήση του «η γυναίκα ανακαλύπτει τον Θεό, όταν ψυχανεμιστεί ότι παύει να τη θέλει ο διάολος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News