Το πρόβλημα στην Ελλάδα, λένε κάποιοι φίλοι, ξεκινά από το γεγονός ότι χάσαμε τον διαφωτισμό, άρα δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερη επαφή με τον ορθό λόγο. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σύμφωνα με το θυμικό τους και όχι σύμφωνα με την λογική. Όπως νοιώθουν δηλαδή.  Και αφού, δυστυχώς, νοιώθουν χάλια, σκέφτονται και χάλια. Ό,τι περίσσεψε από την έλλειψη λογικής το κατέστρεψε η δημοσιογραφία. Αλλοιώνει το νόημα των λέξεων (πχ ονομάζει «τελική λύση» την κοινωνική εξόντωση, ή «βία» ένα ωραίο απλό γιαούρτωμα)  και συνειδητά, ανάλογα με τα διάφορα συμφέροντα,  αλλοιώνει την πραγματικότητα.

Αυτά τα δύο, η έλλειψη ορθής κρίσης και η δημοσιογραφία δηλαδή, παραμορφώνουν από τη μία την εικόνα των θυμάτων τους (εδώ εγώ μιλάω για τον Τσίπρα αλλά, βέβαια, δεν είναι το μόνο θύμα του «προβλήματος») και παράλληλα, όχι μόνο δεν εξηγούν το φυσικό φαινόμενο της κοινωνικής βίας, αλλά δυσχεραίνουν και την κατανόηση, άρα και την επίλυσή του ως πρόβλημα.

Οι περισσότεροι λένε «δεν μου αρέσει η βία». Μα η βία δεν είναι παστουρμάς ή ερωτικό αντικείμενο για να πεις ότι «δεν σου αρέσει». Η βία είναι ένα φαινόμενο που προκύπτει θες δεν θες όταν υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα. Δεν μπορείς δηλαδή να λες «δεν μου άρεσε το τσουνάμι στην Ταϋλάνδη» ή «η επίθεση στους δίδυμους πύργους» ή τα «αντίποινα» στο Αφγανιστάν και το Ιράκ – και βάλε. Δεν μπορείς να κοιτάς τα μαχητικά των ναζί να βομβαρδίζουν το Λονδίνο  και να λες «δεν μ’ αρέσει ο πόλεμος».  Ούτε του Ηράκλειτου του άρεσε αλλά αποδεχότανε πως είναι ο «πάντων πατήρ» – αναπόφευκτος. 

Όταν λοιπόν υπάρχει εξαθλίωση, αμάθεια, απουσία ελπίδας και προοπτικής, θα προκύψει κοινωνική βία (όπως, παλιά, στις Βερσαλλίες ή την αυλή των Τσάρων, ή σήμερα, στα περίχωρα του Παρισιού, ή στο Λονδίνο, η λεγόμενη «μητροπολιτική βία»). Όταν υπάρχει αποσυμπίεση αγανάκτησης, όπως συνέβη μετά την δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από χέρι αστυνομικού στην ψύχρα θα προκύψει μια γερή κοινωνική καταιγίδα που σε κανέναν δεν «αρέσει» – συμβαίνει όμως. Τα Δεκεμβριανά του 08 μετά  την εκτέλεση του Γρηγορόπουλου αυτό ήταν. Ένα καπάκι που πετάχτηκε βίαια από μία κατσαρόλα που κόχλαζε από αγανάκτηση. Ήταν ο ανεξέλεγκτος θυμός των νέων γι’ αυτό που συνέβη – και που δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Ήταν σαν να τους χτύπησε αυτούς η σφαίρα.

Αλλά εγώ για τον Τσίπρα και την εικόνα του ξεκίνησα να γράφω –που είναι πραγματικά πολύ άδικα παρεξηγημένη. Με αφορμή λοιπόν τα Δεκεμβριανά και την αναταραχή που ξέσπασε μετά την δολοφονία του παιδιού, συνέβησαν δύο πράγματα:
1) Αποφάσισαν όλοι, κατόπιν συνεννόησης στου Μαξίμου, να τα ρίξουν όλα στον ΣΥΡΙΖΑ (η κυρία Παπαρήγα ανέλαβε μάλιστα να δακτυλοδείξει  αυστηρά τον Τσίπρα)
2) Ο Τσίπρας (προς μεγάλη του τιμή) αντί να αφορίσει τα γεγονότα κάθισε και τα εξήγησε και τάχθηκε με το μέρος των εξεγερμένων νέων. Δεν φώναξε «μη με ανακατεύετε», δεν κράτησε αποστάσεις ασφαλείας.  Ήταν 100% με τον σκοτωμένο και όχι με τον φονιά. Και, επειδή κι’ εγώ το ίδιο ένοιωθα, διέκρινα για πρώτη φορά καθαρά την διαφορά του σαν πολιτική προσωπικότητα από όλα αυτά τα εύκαμπτα και χωρίς ραχοκοκαλιά πολιτικά ερπετά που μας διοικούν 35 χρόνια τώρα. Τον Τσίπρα και τον Παυλόπουλο ξεχώρισα ενστικτωδώς τότε –τον δεύτερο για την ρητή του εντολή να μην κουνήσει ρούπι η αστυνομία μέχρι να εκτονωθεί η κατάσταση –να μην υπάρξει δεύτερος νεκρός που θα μας οδηγούσε σε εμφύλιο πόλεμο εύκολα.

Από αυτή του τη στάση λοιπόν ο Τσίπρας έχασε περίπου 3 ποσοστιαίες μονάδες από την εκλογική του δύναμη μέσα σε ένα μήνα –  ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή σαν κόμμα. Έγινε θέμα αν θα έμπαινε καν στη Βουλή –γιατί είχε και το ανοικτό μέτωπο της «μάχης του Βοτανικού», να μην χτιστεί δηλαδή εκεί Mall. Κάπου εκεί γύρω η εικόνα θόλωσε, η πραγματικότητα αλλοιώθηκε και, όπως πάντα, στην αναμπουμπούλα ο λύκος χάρηκε και βγήκε (προς στιγμήν όμως, όχι μακροπρόθεσμα) κερδισμένος.

Ο Τσίπρας, τώρα που άρχισα να τον γνωρίζω, να ρωτάω γι’ αυτόν και να μιλάω μαζί του, μισεί τη βία, τη σιχαίνεται, την εχθρεύεται, τον θυμώνει και τον κάνει να χάνει τον στόχο του. Ενώ είναι λοιπόν βαθιά κατά της βίας (είναι λιοντάρι σαν και μένα και τον μυρίστηκα αμέσως – δεν ποντάρει στο χάος γιατί δεν το χρειάζεται)  του την χρεώνουν όλη. Φριχτή αδικία, ειλικρινά σας μιλάω. 

Από τα Δεκεμβριανά και μετά,  μια καραμέλα πιπιλούν όλοι οι δημοσιογράφοι : «Ο Τσίπρας ταυτίζεται και υποκινεί τη βία». Γνωρίζοντας (οι δημοσιογράφοι) ότι η βία και η κοινωνική αγανάκτηση που παίρνει κάποιες φορές ανεξέλεγκτες διαστάσεις  είναι φυσικό φαινόμενο σαν τη βροχή (άμα μαζευτούν πολλά σύννεφα θα πέσει) την χρεώνουν εύκολα και χωρίς καμία έρευνα στον Τσίπρα που δεν διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα του (κάτι που η κα Παπαρήγα επιμελώς φροντίζει να μην κάνει). Ο Τσίπρας είναι ο μόνος πολιτικός πχ που έχει βγει δημόσια κι έχει πει κατ’ επανάληψη ότι είναι άθεος σε μια χώρα με περισσότερες εκκλησίες από σπίτια. Εγώ που είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος δεν μπορώ να μην το εκτιμήσω αυτό, όταν βλέπω όλους αυτούς τους απατεώνες που μας φέρανε μέχρι την απόγνωση να σταυροκοπιούνται και να μαγαρίζουν τα εικονίσματα με τα φιλάκια και τα κεράκια τους – για την ψήφο της χήρας.

Πάμε όμως στο δια ταύτα: Η βία τους ανήκει, αυτοί την προκαλούν, οι μέχρι σήμερα «εξουσίες» -που, δόξα τω Θεώ, μαζεύουν ήδη βιαστικά τα μπογαλάκια τους. Τους ανήκει (και να την πάρουνε μαζί τους)  διότι αυτοί δημιουργούν τις προϋποθέσεις στο σώμα της κοινωνίας (εξαθλίωση, απελπισία, αδιέξοδο, έλλειψη παιδείας) για να «ανθίσει» η βία. Και όταν τα πράγματα σκουραίνουνε (για άλλους λόγους ξαφνικά και εκτός προγράμματος), βάζουν σε υπηρεσία τους κουκουλοφόρους τους, τους σε εντεταλμένη υπηρεσία –που τους έχουμε δει πια παρέα με τους αστυνομικούς σε όλα τα «επίσημα» δελτία ειδήσεων.

Τώρα λοιπόν που θα πάμε σε εκλογές αυτή η βία (είτε η υπάρχουσα στο σώμα της κοινωνίας είτε η «εγκάθετη») ίσως πάρει μεγάλες διαστάσεις. Γι’ αυτό, αφού κουβέντιασα με μια φίλη αριστερή με γερό μυαλό (γιατί εγώ, ως κεντροδεξιός αστός, πολύ συχνά βλέπω μια παραμορφωμένη εικόνα που με «βολεύει» εκείνη την ώρα) παίρνω το θάρρος και λέω και εγώ σε όσους κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις: Να ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους πει ορίστε, περάστε στη σαλονοτραπεζαρία. Αντιθέτως θα τους ρίξουν ανελέητο ξύλο προκειμένου να επιστρέψουν στον καναπέ του σπιτιού τους. Αυτές οι δουλειές έτσι γίνονται, διότι όλα σε αυτή τη ζωή κοστίζουν. Από μία τσάντα Louis Vuitton έως τη συμμετοχή στη διαδήλωση, κι από την διεκδίκηση ενός έρωτα μέχρι την διεκδίκηση μίας καλύτερης ζωής για όλη την κοινωνία.

ΥΓ : Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στην καινούργια μου φίλη, Ζωή.

.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News