Ο οικονομολόγος Χρύσανθος Λαζαρίδης είναι σήμερα ο πιο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στη χάραξη της πολιτικής στρατηγικής. Και ίσως ήταν πάντα. Όποιος τον έχει γνωρίσει από κοντά ξέρει ότι είναι ένας άνθρωπος με ισχυρές απόψεις, που δεν δυσκολεύεται να ακούσει το αντίθετο επιχείρημα αλλά συνήθως παραμένει στη γνώμη του. Άλλοι άνθρωποι στο περιβάλλον του Σαμαρά λένε ότι ο Λαζαρίδης, που προέρχεται απο την αριστερά και είχε μάθει στα είκοσί του ότι ο συμβιβασμός είναι κακό πράγμα, τονίζει τη συγκρουσιακή πλευρά του χαρακτήρα του πρωθυπουργού και τον κάνει ελάχιστα δεκτικό σε συμβιβασμούς.

Όπως και να 'χει το πράγμα, ο Σαμαράς εμπιστεύεται τον στρατηγό του, στον οποίο πολλοί αποδίδουν την άποψη ότι δεν είναι απαραίτητα κακή η μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα ο Λαζαρίδης θέλει να εκλεγεί Πρόεδρος αλλά θεωρεί -και ίσως πάντα θεωρούσε- ότι οι εκλογές δεν θα αποτελούσαν καταστροφή. Εμπνευστής της γραμμής «βγαίνουμε από το μνημόνιο» και «πάμε σε αναμέτρηση με τον ΣΥΡΙΖΑ με φοροελαφρύνσεις και μονομερή μέτρα που δεν συζητάμε με την τρόικα», υπέστη ασφαλώς ήττα τους προηγούμενους μήνες. Στο εξωτερικό. Αυτή την αποδίδει στην αλλαγή γραμμής των δανειστών μας και κατ' αρχήν της γερμανικής κυβέρνησης.

Όσο ο Σαμαράς ένιωθε όλο και πιο μόνος του, μέσα και έξω, φορτωμένος και από το βάρος της προσωπικής περιπέτειας της υγείας με το μάτι του και την απίστευτη ψυχική και σωματική κούραση που συνεπάγεται η διακυβέρνηση αυτής της χώρας σε συνθήκες πτώχευσης, τόσο η ιδεολογική και οργανωτική συρρίκνωση του κυβερνητικού μηχανισμού αύξανε το ειδικό βάρος του Λαζαρίδη. Μέχρι τον Απρίλιο οι υποθέσεις και τα σχεδιά του επιβεβαιώθηκαν από τις εξελίξεις, τουλάχιστον στην εξωτερική σχέση της χώρας.

Τώρα, στην κορύφωση του δράματος, ο Λαζαρίδης μιλάει για «αριστερή παρένθεση». Πώς θα είναι αυτή; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές με διαφορά 2-3%, δεν θα κατορθώσει να σχηματίσει κυβέρνηση, και στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση η Ν.Δ. θα έρθει πρώτο κόμμα, σχηματίζοντας στη συνέχεια κυβέρνηση με κάποιον σύμμαχο.

Υπάρχουν φυσικά πολλά ερωτήματα για το σενάριο αυτό:

– Γιατί να έρθει η Ν.Δ. πρώτο κόμμα στις δεύτερες εκλογές και όχι να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά το κυριότερο

– Θα υπάρχουν τράπεζες και κράτος σε ελάχιστη, έστω, λειτουργία σ' αυτές τις δεύτερες εκλογές ή θα ξαναζήσουμε μια κακή εκδοχή του Ιουνίου του 2012, χωρίς πρόθεση των Ευρωπαίων να μας βοηθήσουν;

Σ' αυτό το δεύτερο ερώτημα ούτε ο Λαζαρίδης, που αποκλείει κάθε άλλη λύση πλην της επανάληψης των εκλογών, έχει απάντηση. Ή, και όταν τη δίνει, θεωρεί ότι είναι απλά ζήτημα διαχείρισης ενός χρονοδιαγράμματος: Το δίλημμα «μένουμε στο ευρώ ή αναγκαζόμαστε να βγούμε» θεωρεί ότι μπορεί να ενισχυθεί, αν τα πράγματα οδηγηθούν σε μια δεύτερη εκλογή λίγο πριν τη λήξη της δίμηνης παράτασης που μας έδωσε το Eurogroup μέχρι τα τέλη Φλεβάρη.
Μέχρι τώρα ο στρατηγός Λαζαρίδης έτσι εκπονούσε τα σχέδιά του, με βάση το ημερολόγιο. Αλλά αυτό στην πολιτική πολλές φορές δεν φτάνει. Όταν άλλες παράμετροι της εξίσωσης αποδειχθούν λανθασμένες: Τι θα γίνει π.χ. αν η διαφορά πρώτου και δεύτερου κόμματος δεν είναι μόνο 2 ή 3 μονάδες, ή αν οι Ευρωπαίοι δεν πεισθούν ότι πρέπει να δαπανήσουν χρόνο και φαιά ουσία για μια χώρα που, επιπλέον, είναι το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ και θέλει όλη την ώρα να ασχολείται κανείς μαζί της, χωρίς να τηρεί εκείνα που υπογράφει; Τότε ίσως η παρένθεση αποδειχθεί χρόνος ατέλειωτος.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News