Ήταν λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2000 όταν με ειδοποίησαν ότι τελικά ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης θα με δεχόταν στο εξοχικό του, στους Αγίους Θεοδώρους. Η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί ο απρόσιτος για πολλούς Σημίτης θα μου παραχωρούσε την τελευταία του προεκλογική συνέντευξη. Θυμάμαι ακόμη τα δύο μεγάλα σκυλιά που γρύλιζαν στα πόδια μου. Ήταν αδέσποτα μέχρι που η κυρία Δάφνη αποφάσισε να τους προσφέρει φαγητό και στέγη. Παρά την φιλοξενία είχα κάνει τότε μια ερώτηση στον Σημίτη πουτον είχε εκνευρίσει. Του είχα πει συγκεκριμένα: «Εάν κάποιος ανηφορίσει την Σταδίου, κατηφορίσει την Πανεπιστημίου, θα δει ότι το κόμμα που έχει το περισσότερο χρήμα είναι το ΠΑΣΟΚ. Και δεν μιλώ για τα εκλογικά τμήματα του κόμματος σας, μιλώ για τα εκλογικά τμήματα των υποψηφίων σας».

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε ξαφνιαστεί και με ανοιχτές τις κάμερες, προσπάθησε να πάει την κουβέντα αλλού: «Το κόμμα το οποίο εκφράζει το χρήμα και άρα έχει την στήριξη του χρήματος, δεν είναι το ΠΑΣΟΚ είναι η Νέα Δημοκρατία».

Εγώ βέβαια είχα στο μυαλό μου την επίδειξη πλούτου που έκαναν εκείνη τηνεποχή οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, οπότε επέμεινα:

Οι εκλογικές δαπάνες θα ελεγχθούν;
Κ.Σ: Πρέπει να ελεγχθούν. Μέχρι τώρα εκεί υπήρχε μια κάποια θα έλεγα χαλαρότητα.
Και αλληλοκάλυψη θα έλεγα.
Κ.Σ: Αλλά αυτή τη φορά υπάρχει πρόθεση να μην υπάρχει χαλαρότητα. Διότι πρέπει να ξέρει ο ελληνικός λαός τι ξοδεύει ο καθένας.

Μόλις η μαγνητοσκόπηση της εκπομπής τελείωσε ο Κώστας Σημίτης με φώναξε σε μια απόμερη γωνία του κήπου και εκεί, παρουσία του Νίκου Θέμελη και του Γιώργου Πανταγιά, με ρώτησε τι εννοούσα λέγοντας «αν ανηφορίσει κανείς την Σταδίου, κατηφορίσει την Πανεπιστημίου, θα δει ότι το κόμμα που έχει το περισσότερο χρήμα είναι το ΠΑΣΟΚ». «Μα δεν έχετε δει τα εκλογικά τμήματα των υπουργών σας», τον ρώτησα αρχίζοντας ανυποψίαστος να του περιγράφω τα προεκλογικά παλάτια που είχαν στήσει οι υπουργοί του. Ήταν τότε που ο Μαντέλης είχε νοικιάσει την μισή Κοραή και την είχε μετατρέψει στο πιο χάι τεκ εκλογικό κέντρο της υφηλίου. Τεράστιες επίπεδες οθόνες υπολογιστών – προφανώς Siemens – έδιναν πληροφορίες στους ψηφοφόρους της Β΄ Αθήνας. Στην ουσία δηλαδή δεν χρησίμευαν σε τίποτα αλλά δημιουργούσαν την βεβαιότητα στον ψηφοφόρο ότι αυτός εδώ ο πολιτικός έχει την δύναμη και την τεχνολογία με το μέρος του.

Πιο κάτω στην Πανεπιστημίου ένας άλλος παντοδύναμος υπουργός είχε στήσει την αυτοκρατορία του καθέτως. Νοικιάζοντας δηλαδή μια πολυκατοικία στην προσπάθεια του να σαγηνεύεσαι τους ψηφοφόρους της Α΄ Αθηνών. «Πού τα βρίσκουν τόσα εκατομμύρια;» ρώτησα τον Κώστα Σημίτη αλλά αυτός … είχε πάρει το μπλοκάκι του και σημείωνε! Τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι η συζήτηση στην άκρη του κήπου είχε πάρει τον χαρακτήρα μαρτυρικής μου κατάθεσης. «Έτσι είναι Γιώργο;», είπε κάποια στιγμή ο Σημίτης απευθυνόμενος στον υπεύθυνο τού πρωθυπουργικού Γραφείου Τύπου. Και ο Πανταγιάς, που ανεξαρτήτως τι του καταμαρτυρούν, δεν μάσαγε και πολύ τα λόγια του, επιβεβαίωσε ότι πραγματικά πολλά εκατομμύρια έχουν ριχτεί κυριολεκτικά στους δρόμους.

Φεύγοντας το βραδάκι από τους Αγίους Θεοδώρους από την μια χαιρόμουν που είχα μαζί μου τις κασέτες με μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που θα έδειχνα στο Mega από την άλλη όμως θλιβόμουν που ο Πρωθυπουργός της χώρας φαινόταν ανυποψίαστος για όλα αυτά που συνέβαιναν στην αυλή του. Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή. Ο Μαντέλης βγήκε βουλευτής αλλά ο Κώστας Σημίτης δεν τον συμπεριέλαβε στο νέο υπουργικό συμβούλιο. Πολλοί τότε εξεπλάγησαν, όχι όμως και εγώ. Δυο χρόνια μετά ξαναπήρα συνέντευξη από τον Κώστα Σημίτη αυτή τη φορά στο Μέγαρο Μαξίμου. Όταν οι κάμερες έσβησαν η κουβέντα στο πρωθυπουργικό γραφείο πήγε στις πολεμικές δαπάνες. Εγώ όμως ήμουν πια υποψιασμένος. Το τι ειπώθηκε θα σας το πω εν καιρώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News