Μεθαύριο στις Βρυξέλλες θα γίνει άλλη μία έκτακτη σύνοδος κορυφής.Αυτή τη φορά το θέμα θα είναι η ανάπτυξη. Οι 27 ηγέτες θα καθίσουν γύρω-γύρω στο τεράστιο, οβάλ τραπέζι, κάπου στον τέταρτο όροφο του κτιρίου του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου. Ανάμεσά τους θα είναι και δύο νέα πρόσωπα.

Ο ένας «πρωτάρης» θα είναι ο Παναγιώτης Πικραμμένος, εκπροσωπών ως υπηρεσιακός Πρωθυπουργός την Ελλάδα. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλω ότι ο άνθρωπος θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του. Ευπρεπής είναι, μορφωμένος είναι, όλη την καλή διάθεση του κόσμου έχει – μόνο που δεν είναι εκλεγμένος ηγέτης και δεν διαθέτει καμία ανάλογη εμπειρία, ούτε είναι εξουσιοδοτημένος να παρέμβει ουσιαστικά σε αυτή την σύνοδο, σε μία οριακή στιγμή για ολόκληρη την Ευρώπη. Μπορώ να προβλέψω, έχοντας καλύψει καμιά σαρανταριά συνόδους κορυφής, από τα μέσα της δεκαετίας του '90 μέχρι πρόσφατα, ότι ο κύριος Πικραμμένος θα ανταλλάξει πολλές χειραψίες χάριν ευγενείας, θα εισπράξει ενδεχομένως συμπάθεια και κατανόηση από τους υπόλοιπους 26, αλλά θα επιστρέψει κατά πάσα πιθανότητα πικραμένος και σοκαρισμένος, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα είναι χειρότερα από τα άσχημα που του περιέγραψε ήδη ο Παπαδήμος.

«Πρωτάρης» θα είναι και ο Φρανσουά Ολάντ. Μόνο που δεν κάνει κάθε μέρα “πρεμιέρα” ένας Γάλλος Πρόεδρος στις Βρυξέλλες. Και τί πρεμιέρα! Ο Ολάντ ταξιδεύει στην σύνοδο κορυφής με τον αέρα του ηγέτη, που έρχεται με νωπή λαϊκή εντολή, σε μία μεγάλη χώρα από τις λεγόμενες “μεγάλες δυνάμεις” και θέλει να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας. Η μεγάλη του πρόκληση είναι αυτή: να αποδείξει ότι δεν έχει επικρατήσει ολοκληρωτικά η “γερμανική σχολή” στην Ευρώπη, να διαμορφώσει νέα μέτωπα και μία δυναμική που θα μετατραπεί σε πίεση για στροφή υπέρ της ανάπτυξης. Εν ανάγκη, να δείξει στη Μέρκελ ότι κινδυνεύει να βρεθεί “μόνη εναντίον όλων”. Ο Ολάντ, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, πηγαίνει για να δώσει μία μάχη εμπροσθοφυλακής βάζοντας στο τραπέζι τρία «αιτήματα» προς τη Μέρκελ:

• Τα ευρωομόλογα
• Τον απευθείας δανεισμό των χωρών που δοκιμάζονται από την ΕΚΤ
• Την αύξηση των δανείων που χορηγεί η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων

Είναι βέβαιο ότι θα ληφθούν και αποφάσεις μεθαύριο, που θα αλλάζουν άρδην το σκηνικό στην ευρωπαϊκή οικονομία; Καθόλου.
Θα κριθεί κάτι οριστικά «εδώ και τώρα»; Δεν το βλέπω.

Όμως, αυτός θα είναι ο πρώτος, αναγνωριστικός γύρος για τη νέα σύνθεση των 27, με τον Ολάντ να έχει αντικαταστήσει τον Σαρκοζί. Απομένει να δούμε εάν μπορεί να αλλάξει και τις ισορροπίες, τώρα που όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες (με πρώτο και καλύτερο τον Μόντι, αλλά από κοντά και τον Ραχόι) γνωρίζουν πως η Γερμανία είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να αναζητήσει μία φόρμουλα συνύπαρξης με το νέο συνομιλητή της στο Παρίσι. Δεν περιμένω καμία επανάσταση από τον Ολάντ. Τα είχα γράψει και την επαύριο των Γαλλικών Προεδρικών εκλογών: τα συμφέροντα της χώρας του θα προασπίσει, έλεγα, ενώ θα επιδιώξει μία νέα αναπτυξιακή διάσταση στην συνταγή αντιμετώπισης της κρίσης και θα ζητήσει από την Ελλάδα να εκπληρώσει της υποχρεώσεις της, ώστε να δουν οι Ευρωπαίοι «τί καλύτερο μπορεί να γίνει» στην δική μας υπόθεση. Εδώ βρισκόμαστε τώρα.

Με τη διαφορά ότι, ενώ στην Ευρώπη «όλα αλλάζουνε» – στην Ελλάδα «όλα τα ίδια μένουν». Ακυβερνησία, απραξία, κόμματα που αναμασούν συνθήματα, ύφεση που εξαπλώνεται γύρω και μας τρομάζει. Κομματάρχες που δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν την κρισιμότερη ώρα για τη χώρα και τη δυσκολότερη για όλους μας, αλλά υπόσχονται ότι θα το πράξουν αφού τους (ξανα)ψηφίσουμε. Φαντάζονται ότι θα καταπιούμε αμάσητα τα συνθήματα-διλήμματα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» και «ευρώ ή δραχμή», λες και δεν υπάρχει το δίλημμα «ικανοί – ανίκανοι», ή «ακυβερνησία – συνεργασία».

Κάποιος να τους ξυπνήσει. Πικραμένοι ψηφοφόροι είμαστε, όχι αποβλακωμένοι. 
 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News