Από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε τη συμμετοχή του Γιάννη Πανούση στην κυβέρνηση, και μάλιστα στην «ευαίσθητη» αρμοδιότητα για την Αστυνομία και εν γένει τη Δημόσια Τάξη, αντιμετωπίστηκε στον ΣΥΡΙΖΑ ως «ξένος», με την έννοια του παρείσακτου, και για ορισμένους αυτό αρκούσε για να γίνει το «κόκκινο πανί». Με άλλα λόγια δεν θεωρείται «δικός» μας. Καθόλου ξαφνικό και μάλλον αναμενόμενο. Γιατί η παρουσία του κ. Πανούση στην «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση και οι συνεχείς τριβές με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τη νεολαία και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ιδεολογικές, νομικές-επιστημονικές και πολιτκές αιτίες και εξηγήσεις.

Ιδεολογικές, γιατί ο Γιάννης Πανούσης περισσότερο διακατέχεται από παραδοσιακές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις για τον ρόλο του κράτους και τη κοινωνία, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με τις νεο(μετα)κομμουνιστικές αντιλήψεις, εκδοχές των οποίων διατρέχουν σχεδόν όλον τον ΣΥΡΙΖΑ. Με διαδρομή στο  ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, απ' όπου αποστασιοποιήθηκε στις αρχές του ΄90, έχοντας πάντα άποψη για το τι είναι αριστερό και τι όχι, προσεγγίζοντας την ανανεωτική Αριστερά ως βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, γεγονός που στη συριζαίικη αντίληψη είναι συνυφασμένο με τον αναθεωρητισμό, μολονότι διαφώνησε εγκαίρως για την κυβερνητική πρακτική της τρικομματικής και τον Φώτη Κουβέλη, θα ήταν πολύ δύσκολο να συγχρωτισθεί με τη βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ.

Νομικές-επιστημονικές, επειδή ως πανεπιστημιακός εκφράζει διαφορετική άποψη για τίς ατομικές ελευθερίες, την άσκηση και τα όρια τους, τη δημόσια ασφάλεια και το κράτος δικαίου. Υπάρχουν, κατά την άποψη Πανούση, τα καθορισμένα συνταγματικά όρια στα οποία αυτές ασκούνται, σε αντίθεση με την άποψη της Ζωής Κωνσταντοπούλου και άλλων νομικών-υπουργών του κυβερνώντος κόμματος (Ν. Παρασκευόπουλος) όπου τα ατομικά δικαιώματα και οι ελευθερίες ασκούνται χωρίς περιορισμούς. Όσο θεωρητικά ακούγονται αυτά, άλλο τόσο όμως είναι πρακτικά, καθώς η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ στα γεγονότα τον Δεκέμβρη του 2008, εξ αφορμής του θανάτου του νεαρού Γρηγορόπουλου, και οι αντιλήψεις που επικράτησαν για το κράτος και την Αστυνομία γαλούχησαν τη νέα γενιά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, μερικά εκ των οποίων βρίσκονται στη ηγεσία του, όπως ο γραμματέας του Τ. Κορωνάκης. Στα μάτια τους, η Αστυνομία είναι το αυταρχικό κράτος με τους μηχανισμούς καταπίεσης που πρέπει να ανατραπεί στη φαντασίωση της ακαθόριστης επανάστασης. Συνεπώς, η επιλογή Πανούση για να «κρατήσει» το «βαθύ κράτος» των Σωμάτων Ασφαλέίας δεν μπορεί να χωνευτεί.

Υπάρχουν και πολιτκές εξηγήσεις. Στην κυρίαρχη αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Πανούσης είναι εξωκοινοβουλευτικός υπουργός, άρα όχι εκλεγμένος, φετίχ για τη Αριστερά, δεν πέρασε από τον «κομματικό πάγκο», μιλάει απ' ευθείας με τον πρωθυπουργό στο οποίο δίνει και εξηγήσεις και το κόμμα δεν τον «τραβάει από το μανίκι». Η πολιτική που ακολουθεί στον ευαίσθητο τομέα της δημόσιας ασφάλειας δεν καθορίζεται από τα κομματικά ακτίφ ούτε στη στελέχωση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης υπάρχει αυτί και μάτι της κομματικής ιεραρχίας.

Τούτων δοθέντων, ο Γιάννης Πανούσης όσο δεν θα πειθαρχεί στην κομματική γραμμή και θα χαράζει πολιτική σε συννενόηση μόνο με τον Αλέξη Τσίπρα, οι αντίπαλοί του στο κυβερνητικό στρατόπεδο θα τον περιμένουν στη γωνία. Ευέλικτος ο ίδιος, μπορεί να τους αγνοεί μέχρι που να αποφασίσει να πάει στο σπίτι του…

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News