Αν οι εκλογές βασίστηκαν σε διλήμματα και το αποτέλεσμα της κάλπης πάλι σε διλήμματα καταλήγει για το πολιτικό και ψυχολογικό μας προφίλ. Αν κάποιος από άλλον… πλανήτη προσπαθούσε να καταγράψει τι συμβαίνει, τι λένε και πώς ψηφίζουν οι Έλληνες, θα αναρωτιόταν:

Δικομματισμός ή… διπολισμός; Τη μια μέρα θελουν να κρεμάσουν όσους φταίνε στο Σύνταγμα, την άλλη τους πιάνει το… ανθρωπιστικό και και το παραδοσιακό: Ψιλοτιμωρούν τη Ν.Δ -για την πιο σκληρή διετία που έζησαν- και ψιλοδιασώζουν το ΠΑΣΟΚ που μετονομάσθηκε Ελιά, για να μην θυμίζει το κακόφημο πια όνομά του. Φαίνεται να είναι θέμα (κομματικής) τιμής, όταν το κόμμα φτάνει στον γκρεμό, ο ψηφοφόρος να κάνει ένα βήμα πίσω.

Ξύπνιοι ή αφελείς; Ο Έλληνας βρίσκει κάτω από κάθε πέτρα και μια κρυμένη συνωμοσία, μια υπόγεια συναλλαγή, ένα βρόμικο αλισβερίσι, αλλά από την άλλη στέλνει τρίτη δύναμη στην Ευρώπη χρυσαυγίτες, που είναι καθαροί, άσπιλοι και άμωμοι, αν και στη φυλακή…

Προοδευτικοί ή συντηρητικοί; Στα λόγια επαναστάτες, στην πράξη «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε». Δεν υπήρχε συζήτηση που να μην ήταν όλοι, μα όλοι, έξαλλοι και να μην ήθελαν είτε την καταδίκη αυτών που κυβέρνησαν τόσα χρόνια, είτε μια μεγάλη νίκη της Αριστεράς, είτε να εμφανισθεί μια νέα, τρίτη λύση. Και στους κυβερνώντες έδωσαν το ΟΚ να συνεχίσουν, κάνοντας μικροαλλαγές, και στην Αριστερά έδωσαν χαρά, αλλά όχι ολόκληρη και στο νεοεμφανιζόμενο Ποτάμι είπαν «ναι, αλλά σιγά-σιγά».

Δημοκράτες ή κρυφοφασίστες; Αφού όλοι, ή οι περισσότεροι, πιστεύουν ότι όσοι ανέδειξαν τη Χ.Α. σε τρίτη δύναμη δεν είναι οπαδοί των νεοναζί, τι θα κάνουμε; Θα στέλνουμε στην Ευρωβουλή τον κάθε ψηφοφόρο της να εξηγεί αν ήταν οργισμένος, απελπισμένος ή εξαγορασμένος; Κι αν η Ελλάδα γέννησε τη Δημοκρατία, εντάξει κι η Γαλλία γέννησε τον Διαφωτισμό… το θέμα τώρα είναι πώς αντιμετωπίζεται η βαρβαρότητα που είναι στην καρδιά της Ευρώπης.

Οπαδοί του «δεν ξεχνώ» ή του «συγχωρώ»; Απ' ότι φαίνεται μόνον η ΔΗΜΑΡ πλήρωσε τη μνήμη των ψηφοφόρων της και δεν της συχωρέθηκαν πολιτικές αμαρτίες, μπρος-πίσω, αντιφάσεις και λάθος αντιδράσεις. Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν 5 χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και πολλοί πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά αν ήταν παρών στις εξελίξεις. Ο Φώτης Κουβέλης αντιμετωπίζει πάντως οριακές αποφάσεις.

Με το παλιό και γνωστό ή με το νέο κι άγνωστο; Το Ποτάμι εμφανίστηκε κυριολεκτικά στο παρα πέντε κι ακόμη αν δεν το πει κανείς πολιτικό άθλο, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης, θα συμφωνήσει ότι το 6,6% είναι ένα αξιοζήλευτο ποσοστό για πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα σε μια κρίσιμη και πολωμένη ατμόσφαιρα. Το επόμενο βήμα, πώς εννοεί τις συνεργασίες, που υπήρξαν από την αρχή σημαία του, θα είναι σημαντικό.

«Ψηφοφόροι: φίλαθλοι ή χούλιγκανς;: Επειδή παίχθηκε και πολιτική… μπάλα, που ανέδειξε σε τοπικούς άρχοντες τον Αχιλλέα Μπέο και τον Γιάννη Μώραλη, παραπέμπω στο άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη «Έτσι ψηφιζει  ο Πειραιάς».

Τα διλήμματα μετά τις εκλογές, για το ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να πάμε, ίσως θα έπρεπε να είναι σοβαρότερα από τα προεκλογικά. Και για μας τους πολίτες και για τα κόμματα. Αν και μάλλον θα μπούμε κατευθείαν στην επόμενη εθνική προεκλογική ατμόσφαιρα, καλό θα ήταν να υπάρξει ένα μικρό διάλειμμα για σκέψη.

Το μόνο που αποδείχθηκε σίγουρα είναι ότι δεν μας ψεκάζουν. Αφού οι ΑΝΕΛ δεν έπεισαν, κάτι άλλο φταίει για τον εθνικό μας πολιτικό διπολισμό.

ΥΓ.: Όσο για το τι έγινε στη Θράκη, περιμένω αν θα πάρουν κανένα μήνυμα τα κόμματα – και όχι οι συνήθεις κραυγάζοντες εθνικιστικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News