Καθώς όλες οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι τις επόμενες μέρες η ελληνική κυβέρνηση και οι εταίροι-δανειστές πρόκειται να καταλήξουν σε συμφωνία που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο της ρευστότητας και θα δείξει το πλαίσιο για τη μελλοντική διευθέτηση του χρέους, πολλαπλασιάζονται τα εσωτερικά εμπόδια που καλείται να υπερπηδήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι θα τα καταφέρει. Γιατί ο «εσωτερικός εχθρός» ίσως αποδειχθεί ισχυρότερος από τους «μερκελιστές-δανειστές». Δεν τόσο η αντιπολίτευση και οι παλινωδίες της όσο το μωσαϊκό απόψεων και δράσεων στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ  και οι προσωπικές φιλοδοξίες προβεβλημένων στελεχών του που θα ήθελαν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.

Η διήμερη συνεδρίαση της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ όπου καταγράφηκαν οι ιδεολογικοπολιτικές διαφωνίες της Αριστερής Πλατφόρμας και οι προσωπικές πολιτικές διαδρομές της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Γιάννη (με δύο ν, επιμένω) Βαρουφάκη, το τελευταίο διάστημα το επιβεβαίωνουν περίτρανα. Συνιστούν μια ετερόκλητη μεν αλλά δυναμική εσωτερική αμφισβήτηση, την οποία ο κ. Τσίπρας καλείται να αντιμετωπίσει σύντομα.

Είναι προφανές ότι τόσο η πρόεδρος της Βουλής όσο ο υπουργός Οικονομικών και οι πούροι αριστεροί της κομματικής μειοψηφίας με τις πρωτοβουλίες τους διαμηνύουν στο Μέγαρο Μαξίμου ότι διεκδικούν μερίδιο κυβερνητικής εξουσίας. Λένε, με άλλα λόγια, στον πρωθυπουργό: «Θα συγκυβερνούμε. Για τίς αποφάσεις, σχετικά με τις κεντρικές κυβερνητικές επιλογές, θα μας ρωτάς. Δεν θα τις παίρνεις μόνος σου».

Αυτή η αντίληψη πέραν των θεσμικών προβλημάτων που εγκυμονεί έχει και μία επιπλέον επίπτωση για τη Δημοκρατία στη χώρα. Αναιρεί στην πράξη τον Κοινοβουλευτισμό, αφού ο επικεφαλής του πρώτου κόμματος διεκδικεί την πλειοψηφία στις εκλογές και απαιτεί, και σωστά, την πρωθυπουργία αμέσως μετά. Αυτή λοιπόν η θεμελιώδης αρχή του κοινοβουλευτισμού τίθεται εν αμφιβόλω όταν είτε κομματικές μειοψηφίες είτε θεσμικοί παράγοντες, όπως η Πρόεδρος της Βουλής, διαφοροποιούνται από εκείνον τον οποίο οι πολίτες εμπιστεύτηκαν να τους κυβερνήσει.

Ανάλογης αντίληψης είναι η απαίτηση της μειοψηφίας και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζουν τον κ. Τσίπρα (Τ. Κορωνάκης), να εγκριθεί από την Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ η επιδιωκόμενη συμφωνία. Δηλαδή ένα κομματικό όργανο με τεχνητή πλειοψηφία θα αποφασίσει για το αν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ή όχι. Και η Βουλή;

Τα κόμματα ασφαλώς θα τοποθετηθούν, αλλά τις αποφάσεις τις παίρνει η κυβέρνηση και η Βουλή. Κανείς άλλος.

Όσο υπερβολικές ενδεχομένως να ακούγονται αυτές οι σκέψεις δεν είναι αβάσιμες, πόσο μάλλον όταν αφορά ένα κόμμα μετακομμουνιστογενούς προέλευσης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με ετερόκλητες δυνάμεις των οποίων συγκολλητική δύναμη της συνύπαρξής τους είναι η κρίση και το μνημόνιο. Ιδεολογικά και αξιακά η γρήγορη ωρίμανση στην οποία εύστοχα είχε αναφερθεί ο Γιάννης Δραγασάκης δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί. Στα μετά ή νεο-κομμουνιστικά κόμματα η παθογένεια του «εσωτερικού εχθρού» παραμένει συστατικό στοιχείο στη σκέψη και τη δράση τους. Και στον ΣΥΡΙΖΑ σ' ορισμένα τμήματά του διαπιστώνεται εύκολα.

Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, μόλις μπει το νερό στο αυλάκι με τη συμφωνία με τους θεσμούς (τρόικα), δεν έχει, νομίζω, καθόλου περιθώριο αναβολής στην αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού», γιατί όσο θα καθυστερήσει τόσο η άρση των εμποδίων που του θέτουν θα γίνεται δυσκολότερη. Το τι πρέπει να κάνει θα το αποφασίσει ο ίδιος. Το πότε και το πώς επίσης θα το αποφασίσει ο ίδιος, αλλά βέβαιο είναι ότι δεν θα μπορέσει να αποφύγει την αναμέτρηση μαζί του. Οι πολιτικές πρωτοβουλίες είναι στα χέρια του και από το περιεχόμενό τους θα καθοριστεί η μακροημέρευση του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και ασφαλώς η ομαλή πορεία της χώρας.

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News