Τον Αύγουστο του 2012, ο Αντώνης Σαμαράς πήρε τον δρόμο για το Βερολίνο. Προετοιμάσθηκε δια μακρόν για τη συνάντησή του με την Άνγκελα Μέρκελ και είπε το περίφημο mea culpa (λάθος μου) για τη στάση που είχε τηρήσει έναντι των συμφωνιών με τους δανειστές, υποσχόμενος να επιταχύνει τις σχετικές μεταρρυθμίσεις. Τριάντα μήνες αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, παίρνει τον ίδιο δρόμο. Και μόνο η εικόνα των δύο ηγετών να συζητούν μαζί το βράδυ της επόμενης Δευτέρας στο Βερολίνο θα δημιουργήσει πονοκέφαλο σε κάποιους και στις δύο πλευρές. Αλλά θα ξεκαθαρίσει ορισμένες παρεξηγήσεις:

-Άνθρωποι του κ. Τσίπρα διέρρεαν χθες στον Τύπο ότι οι δανειστές μας έχουν να μας δώσουν χρήματα από τον Αύγουστο του 2014. Τι ακριβώς έχουμε κάνει από τότε ώστε να μας δώσουν χρήματα; Διότι η χρηματοδότηση γίνεται έναντι εκπλήρωσης προϋποθέσεων, θα εξηγήσει η Γερμανίδα καγκελάριος στον Αλέξη Τσίπρα. Ορισμένοι στην ελληνική κυβέρνηση πιστεύουν ότι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου δημιουργεί στην ελληνική κυβέρνηση το «δικαίωμα» να απαιτεί τα χρήματα της ΕΚΤ και την αύξηση του δανεισμού από αυτή για αγορά εντόκων γραμματίων άνω του ποσού των 15 δισ.. Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε σε ένα περίγραμμα μεταρρυθμίσεων χωρίς να έχει αποτυπωθεί η πραγματική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας που εκτροχιάσθηκε εξαιτίας των εκλογών.

-Η ΕΕ διαμήνυσε χθες στον κ. Τσίπρα ότι η μεταφορά της αντιπαράθεσης με τους δανειστές στη Σύνοδο Κορυφής αποκλείεται, όσο δεν έχουν ολοκληρώσει την δουλειά τους τα τεχνικά κλιμάκια στην Αθήνα.

-Ο κ. Τσίπρας, αλλά και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είπαν χθες ότι κάποιοι κύκλοι της ΕΕ (λέγε με Σόιμπλε) υπονομεύουν την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Έχει δίκιο, αλλά ποια συμφωνία; Ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης επαίρεται για τη δημιουργική ασάφεια και κάθε μέρα προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν τον δεσμεύουν εκείνα τα σημεία, τα οποία το Βερολίνο θεωρεί ότι δεσμεύουν την ελληνική κυβέρνηση. Ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε του είπε πριν από μία εβδομάδα ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, αλλιώς λεφτά δεν έχει.

-Αν ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι μπορεί με τη δική του ατζέντα να κερδίσει το «πράσινο φως» για την εκταμίευση χρημάτων, π.χ. με την πάταξη της φοροδιαφυγής, ο κ. Σόιμπλε (που μαζί με ορισμένα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θεωρούν πως η μη φορολόγηση της ναυτιλίας είναι «παράνομη επιδότηση» και «στρέβλωση ανταγωνισμού») θα πει «πολύ ωραία, περιμένω να μου πείτε, θα φορολογήσετε την εφοπλιστική δραστηριότητα;».

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εκτίμησε ότι η Αθήνα δεν θα τηρήσει την προεκλογική της δέσμευση για επιβολή υψηλότερων φόρων στους εφοπλιστές. «Ακόμη και μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν θα κρατήσει αυτή την υπόσχεση», είπε χαρακτηριστικά ο γερμανός υπουργός Οικονομικών. Είναι κάτι σαν και εκείνο που επιχείρησαν να κάνουν η Γερμανία και η Γαλλία με τον ιρλανδικό φόρο στις επιχειρήσεις, που έδινε ένα σοβαρό συγκριτικό πλεονέκτημα στις επιχειρήσεις που είναι εγκατεστημένες στην Ιρλανδία. Ο Σόιμπλε επανέλαβε ότι «ο ελληνικός λαός υποφέρει επειδή απέτυχαν οι ελίτ του».

Βάζοντας το θέμα, ο Σόιμπλε θέλει να δείξει ότι, ακόμα και στον «πυρήνα» των εξαγγελιών του, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναξιόπιστος και ένα μέρος του ελληνικού προβλήματος (δηλαδή ότι η χώρα καταστράφηκε από τις ελίτ της). Ο κ. Τσίπρας πηγαίνοντας στο Βερολίνο θα πρέπει να έχει ξεκάθαρο μέσα του τι θέλει να πάρει και, το κυριότερο, τι θέλει να δώσει. Βάζοντας τον πήχυ ψηλά σε μία συνάντηση με την κ. Μέρκελ, πρέπει να είναι βέβαιος ότι μπορεί να τον περάσει.

Την προηγούμενη φορά τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν ο κ. Σαμαράς πήγε στο Βερολίνο για να πείσει την κ. Μέρκελ για τις «φοροελαφρύνσεις» του, νόμιζε ότι την είχε πείσει, επειδή η τελευταία δεν αντέδρασε. «Πέστα στον Σόιμπλε» του σύστησε και ο Σόιμπλε εξήγησε στους ανθρώπους του Έλληνα πρωθυπουργού ότι στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών «δεν προβλέπονται φοροελαφρύνσεις για την Ελλάδα».

(Συνεχίζεται…)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News