Με απλά λόγια, η ελληνική διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι ήδη υποθηκευμένη. Ποιητική αδεία: «Τρόχισε τόσα "όχι" για να πει τόσα "ναι" που τελικά μαχαιρώθηκε». Η ελληνική λίστα με τις προτάσεις (κοστολογημένες – ακοστολόγητες) στα χέρια των 18 υπουργών Οικονομικών και του Μάριο Ντράγκι έχει ένα μεγάλο έλλειμμα. Βάρους και κύρους. Ενδεχομένως να μην άξιζε τόση λοιδορία από τον ξένο τύπο και τα tweets πρώην πρωθυπουργών, οικονομικών παραγόντων ή αναλυτών. Στο τέλος-τέλος είναι εθνικό σχέδιο για να μπορέσει μια χώρα να πάρει ανάσες από την πιστωτική ασφυξία και η αλήθεια είναι ότι αν αξιολογήσουμε μία-μία τις προτάσεις, δεν είναι όλες τόσο λιποβαρείς.

Προφανώς οφείλουμε να εξορθολογήσουμε τον προϋπολογισμό και χρειαζόμαστε ένα εργαλείο (Δημοσιονομικό Συμβούλιο) για μακροοικονομικές προβλέψεις (οι δύο πρώτες δεσμεύσεις), ώστε να απαλλαγεί ο κρατικός κορβανάς από τον βρόχο της προχειρότητας, του έτσι χωρίς πρόγραμμα και τον μικρόκοσμο (πελατειακό συνήθως) του κάθε υπουργού. Η διακήρυξη, ωστόσο, γίνεται τη στιγμή που ο κ. Κατρούγκαλος ανακοινώνει χιλιάδες επαναπροσλήψεις στο δημόσιο, ο κ. Στρατούλης καταργεί τις απαγορεύσεις για πρόωρες συντάξεις, μαζί με το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση υπογράφεται το σάντουιτς στους εργαζόμενους της ΔΕΗ και έχουν ήδη εκδηλωθεί προθέσεις από μια δεκάδα υπουργούς να ανοίξουν το πουγκί. Το κοντράστ έναν τίτλο βγάζει. «Οι Έλληνες μας δουλεύουν».

Χρειαζόμαστε έναν «ευέλικτο μηχανισμό στοχευμένων φορολογικών ελέγχων για την πάταξη της φοροδιαφυγής», ωστόσο το πρόβλημα της Ελλάδας είναι μία πραγματικά μεγάλη μεταρρύθμιση στον φοροεισπρακτικό της μηχανισμό. Μπορούσε να ήταν το ασύγκριτο πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ μετά την τραγωδία των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ένας μηχανισμός σε οριστικό διαζύγιο με τον κομματισμό και τους φορο-υπεύθυνους κολλητούς εκ Καλαμάτας. Ωστόσο, αυτό το πλεονέκτημα το μετατρέψαμε με τους καλωδιωμένους τουρίστες σε πλανητικό ανέκδοτο.

Βελτιώσεις στη νομοθεσία για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, επίσης χρειαζόμαστε. Με ποιο κύρος; Φρόντισε η κ. Νάντια Βαλαβανη να προωθήσει, μονομερώς, ρυθμίσεις σε κλίμα ανατροπής προηγούμενων συμφωνιών με τους δανειστές. Πριν καν κάτσουμε στο τραπέζι, έχουμε ακυρώσει την διαπραγμάτευση.

Ποιος αρνείται ότι η βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος δεν αποτελεί σήμερα κορυφαία προτεραιότητα; Σε ποια χώρα; Οι μισοί υπουργοί προφέρουν τη λέξη «επιχειρείν» λες και μασάνε λεμόνια.

Στην αίθουσα του Eurogroup στρογγυλοκάθεται ο Μάριο Ντράγκι. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι (και πολλοί Έλληνες) θεωρούν ακατανόητο ότι η επικοινωνία (π.χ. ονομασία και αντικατάσταση τρόικας και το «δεν θα μπω σε πρόγραμμα») θεωρούνται πιο σημαντικά από το σχεδιο ρευστότητας της κεντρικής τράπεζας. Χώρα που απειλείται με πιστωτικό γεγονός επιλέγει περήφανα καραντίνα και αποκλεισμό από  τη μεγαλύτερη απόπειρα δημοσιονομικής χαλάρωσης. Μοιάζει με το γνωστό ανέκδοτο. Την ώρα που, επιτέλους, στην Ευρώπη βρέχει λεφτά, εμείς ανοίξαμε ομπρέλα.  

Κάνουμε λάθος αν πιστεύουμε ότι στο Eurogroup 19 υπουργοί χωρών έχουν χαρτί, μολύβι και κοστολογούν. Είναι ένα πολιτικό παζάρι, όπου ο καθένας έχει τις προτεραιότητές του, τις σκοπιμότητές του ή τις αγωνίες του. Θα βρούμε συμμάχους (τον Ιταλό κ. Παντοάν, τον Γάλλο κ. Σαπέν) και πολλούς άλλους για να στηρίξουν τις διεκδικήσεις μας, αλλά με ένα αξιόπιστο πρόγραμμα.
 
Σοβαροί αναλυτές επισημαίνουν ότι το μεγάλο, το πραγματικό πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις είναι η κατάρρευση της εμπιστοσύνης. Δεν μας πιστεύουν. Φρόντισαν όλες οι κυβερνήσεις να βάλουν το αγκωνάρι τους. Από την εποχή Κώστα Καραμανλή (greek statistics) μέχρι τις άτσαλες συζητήσεις των κυβερνήσεων Σαμαρά, το μόνο προϊόν που παράγεται εν αφθονία είναι η αναξιοπιστία μας. Και συνεχίζουμε ακάθεκτοι με μεγαλύτερη ταχύτητα και επαναστατικό ενθουσιασμό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News