Το διαχρονικό ιδεολογικό και πολιτικό δίλημμα, Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση, που ταλανίζει -σχεδόν από τον 18ο αιώνα- την αριστερή διανόηση και τους κομματικούς σχηματισμούς του σοσιαλιστικού χώρου, και η διαπάλη της απάντησής του έλαβε συχνότατα χαρακτήρα εξόντωσης κάθε αντίθετης άποψης, καλείται να αντιμετωπίσει και ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας στις 25 Ιανουαρίου. Δύο μήνες μετά είναι εμφανέστατο.

Κι αν για τον Αλέξη Τσίπρα η απάντηση φαίνεται να είναι προφανής, με τα όσα είπε στο Βερολίνο, την πατρίδα του ιδρυτή της σοσιαλδημοκρατίας, ότι «γέρνει» δηλαδή προς τη μεταρρύθμιση -το ποια και πώς, θα το δούμε- ωστόσο για μια σημαντική μερίδα της κυβέρνησης και του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ η επαναστατική επιλογή, και μάλιστα στη γραμμή του ηγέτη των μπολσεβίκων, ίσως και στη σταλινική εκδοχή της, είναι εμφανής και κυρίαρχη.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Κώστας Λαπαβίτσας, οι βουλευτές της ΚΟΕ (Κοδέλας κ.ά), οι εραστές της ρήξης με τους Ευρωπαίους εταίρους και του φλερτ με τη δραχμή, η κομμουνιστική ονείρωξη του Αριστερού Ρεύματος και των πάσης φύσεως Αριστερών επαναστατών στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν παρτίδες της Ελλάδας, με τη Ρωσία, τη Βενεζουέλα του Μαντούρο και την όποια νεφελώδη «αριστερή» κυβέρνηση ανά τον κόσμο, ας θυμηθούμε τις περιοδείες Τσίπρα, Δούρου και Ήσυχου, στη Λατινική Αμερική, κι όχι δράση μέσα στο Ευρώ για μια πιο συνεκτική και ολοκληρωμένη Ευρώπη. Βρίσκονται στον αντίποδα όσων -ναι, υπάρχουν αρκετοί στον ΣΥΡΙΖΑ- τάσσονται με τη στρατηγική του σοσιαλδημοκρατικού ρεαλισμού και του έντιμου συμβιβασμού με τους Ευρωπαίους εταίρους και τις δυνάμεις της αγοράς, μέσω των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, έστω και με κυρίαρχο ρόλο του Δημοσίου.

Οι μεν θέλουν το κράτος κυρίαρχο παντού, ελεγχόμενο ακόμη και από τα δικά μας παιδιά (π.χ. Κατρούγκαλος, κομματικοί γενικοί γραμματείς στα υπουργεία και στις κρατικές δομές), και τη «λένε» στον Δραγασάκη για τις αποκρατικοποιήσεις ενώ οι δε αντιλαμβάνονται ότι μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη λαϊκοπατριωτική παρέα των ΑΝΕΛ, δεν φτάνει και δεν βγάζει τη χώρα από την κρίση.

Θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει να καταγράφει τα δύο πρόσωπα του Ιανού, που διακατέχουν τον ΣΥΡΙΖΑ και σ΄ άλλους τομείς, όμως στην κατάσταση οικονομικής ασφυξίας στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα και η διακινδύνευση μιας πτώχευσης απαιτούν αποφάσεις κι όχι αμηχανία και αδράνεια. Κι αν αυτή η στρατηγική διαφωνία αποτυπώνεται για τη λίστα Βαρουφάκη -ώστε να πάρουμε την υπόλοιπη χρηματοδότηση- τότε τι θα γίνει, μετά τον Ιούνιο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαπραγματευτεί, όπως λέει ο Αλέξης Τσίπρας, το «δικό του Μνημόνιο» -συγγνώμη, «Συμφωνία»- για τα επόμενα χρόνια;

Το δίλημμα θα είναι αμείλικτο. Είτε ο Αλέξης Τσίπρας θα επιλέξει μια εφιαλτική Ελλάδα, περιθωριοποιημένη, ζώντας το όνειρο οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που δεν έγινε πραγματικότητα το 1945-1949, είτε θα αποφασίσει τις μεταρρυθμιστικές τομές που θα πονέσουν και θα ξεβολέψουν πρόσωπα και καταστάσεις, με τη συνδρομή ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θέλουν μια Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη με υγιείς οικονομικές και κρατικές δομές, με κοινωνική συνοχή και σταθερή στρατηγική. Θα πρέπει να επιλέξει στην πράξη τον Κάουτσκι κι όχι τον μεταμοντέρνο Λένιν. Μολονότι ίσως γίνει με διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ…

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News