Λίγο-πολύ, από το αποτέλεσμα των εκλογών, όλοι έχουν λόγους να είναι χαρούμενοι. Άλλοι που κέρδισαν, άλλοι που χάσανε με μικρότερη της αναμενόμενης (από αυτούς) διαφορά, άλλοι που μπήκαν για πρώτη φορά στην Ευρωβουλή (οι ναζί), άσχετα αν μισούν τους δημοκρατικούς θεσμούς, και ούτω καθεξής. Θα σταθώ, όμως, σε μια ξεχωριστή περίπτωση, που με κάνει πραγματικά χαρούμενο προσωπικά, και θα αποποιηθώ προς στιγμήν τον ρόλο του δημοσιογράφου, που επιβάλλει «απόσταση». Δεν γίνεται αλλιώς, διότι στην περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα δεν μπορεί να κρατηθεί «απόσταση». Όχι τουλάχιστον από μένα.

Στο άκουσμα της είδησης ότι ήταν υποψήφια, άσχετα με το κόμμα που την επέλεξε -αν και θεωρώ πως, όπως σε ελάχιστες περιπτώσεις συμβαίνει, η τιμή είναι του κόμματος και όχι της Κούνεβα – ένιωσα τεράστια συγκίνηση. Για αυτό και είχα «τρελαθεί» όταν κάποιοι αχρείοι τής επιτέθηκαν λυσσαλέα, σεξιστικά και ρατσιστικά. Η Κωνσταντίνα των αγώνων, η Κωνσταντίνα της θέλησης, η Κωνσταντίνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Κωνσταντίνα της σιδερένιας προσπάθειας να κρατηθεί στη ζωή με απόλυτη αξιοπρέπεια, η Κωνσταντίνα των πανεπιστημιακών σπουδών, που όπως αμέτρητες άλλες και άλλοι μετανάστες, αναγκάστηκε να γίνει καθαρίστρια για να ζήσει και αυτό το πλήρωσε ακριβά, είναι ξανά εδώ. Τούτη τη φορά, δεν είναι απλώς και απλά. Τα γαλανά της μάτια, μπορεί να πληγώθηκαν βαθιά από την βιτριόλι του μίσους αλλά το βλέμμα της παρέμεινε καθαρό και διαυγές. Δεν τα παράτησε ποτέ. Πώς μπορεί να λησμονήσει κανείς, αλήθεια, πως ούτε όταν ακόμα οι πληγές της έσταζαν αίμα, αυτή η γυναίκα δεν στάθηκε ικανή να βγάλει μίσος; Πώς μπορεί άνθρωπος να παραβλέψει πως ό,τι της συνέβη, συνέβη επειδή αγωνιζόταν για τις συναδέλφισσές της και τις συνθήκες εργασίας τους; Πώς; 

Η Κωνσταντίνα άνοιξε δρόμο. Όχι τώρα, όχι μόνο με την εκλογή της στην Ευρωβουλή. Αυτό ήταν ένα από τα βήματα που ήρθε ως απόρροια της μέχρι σήμερα διαδρομής. Με την ίδια της την θυσία, είχε ανοίξει ήδη δρόμο. Για όσους έχουν κάνει στη ζωή τους μετανάστες, γνωρίζουν καλά πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος, τι «ανηφόρα» περιμένει τον μετανάστη ή την μετανάστρια για να καταξιωθεί στη χώρα που ζει. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα προσόντα δεν παίζουν καν ρόλο.  Η Κούνεβα, έδειξε ότι το να ζητάς δικαιώματα στη χώρα που ζεις και εργάζεσαι δεν είναι «πολυτέλεια» και «ασέβεια», αλλά δημοκρατικό κεκτημένο που (πρέπει να) σου ανήκει. Σύμβολο γυναίκας, σύμβολο εργαζομένης, σύμβολο ανθρώπου. Σύμβολο!

Αλλά περά από την δεδομένη χαρά, εκφράζω και ένα ευχαριστώ! Στο όνομα όλων των μεταναστών και μεταναστριών, αν και ουδείς μ’ έχει εξουσιοδοτήσει να μιλώ στο όνομα κανενός. Η Κωνσταντίνα, εννοείται ότι δεν χρωστάει σε κανέναν και σε καμία, ευχαριστώ. Της χρωστούσαμε και της χρωστάμε ακόμα. Σ ‘ευχαριστούμε, λοιπόν, Κωνσταντίνα, όλοι εμείς οι μετανάστες, όπου γης. Η εκλογή σου, από την άλλη, έδειξε εμφατικά ότι η Ελλάδα, ευτυχώς, δεν είναι μόνο οι 525.291 που ψήφισαν τους ναζί. Είστε όλοι και όλες εσείς, που  στείλατε την Κούνεβα στην Ευρωβουλή. Αλλά και όλοι και όλες εσείς που εκλέξατε Δήμαρχο Μανωλάδας τον Ναμπίλ Μοράντ, τον γιατρό με καταγωγή από τη Συρία. Οι αιματοβαμμένες φράουλες, παίρνουν «εκδίκηση». Ελλάδα είστε και εσείς που ψηφίσατε για Δήμαρχο Κοζάνης, τον νεαρό Οικολόγο, Λευτέρη Ιωαννίδη. Ελλάδα της ελπίδας, Ελλάδα με ανοιχτά τα μάτια. Αυτή είναι η Ελλάδα μου!
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News