Ζήσαμε τρεις-τέσσερεις δεκαετίες με την λατρεία της αυτοδυναμίας. Των ισχυρών Κυβερνήσεων. Της εναλλαγής των «κυβερνητικών» κομμάτων των «κομμάτων εξουσίας» στην εξουσία. Είδαμε τι βγήκε, ως αποτέλεσμα.

Ζήσαμε τους τρεις-τέσσερεις τελευταίους μήνες με την νέα λογική: της μοιρασμένης αυτοδυναμίας, ελέω εκλογικού νόμου Προκόπη Παυλόπουλου και πριμ των 50 εδρών. Της «υποχρεωτικής» δηλαδή αυτοδυναμίας μιας Κυβέρνησης συνεργασίας Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ολοκληρωθεί/να συνεχιστεί/να μην εκτραπεί η σταθεροποίηση, που αποτελεί την μονόδρομη (όχι;) Ελληνική μας πραγματικότητα μετά το PSI. Θα βλέπαμε, μετά τις εκλογές, πού θα μας βγάλει πέρα το καθημερινό προαναγγελλόμενο σοκ των μέτρων του Ιουνίου.

Και τώρα; Τώρα, με την δημοσκοπική κατολίσθηση των ποσοστών τους να κάνει και την μοιρασμένη ακόμη αυτοδυναμία – πίσω και κάτω από την οποία κρύβεται ένα άλλου είδους αδιέξοδο για το πολιτικό μας σύστημα, το τόσο κακομαθημένο στην ευκολία και την προσχηματικότητα – κάτι που χρειάζεται να πολεμήσουν για να την πετύχουν, τώρα η πορεία προς τις εκλογές ως «λύση» γίνεται προβληματική.

Δεν είναι, δηλαδή, μόνον η αγωνιώδης αναζήτηση – Δευτέρα πρωί, γιατί μετά την Κυριακή των εκλογών υπάρχει μια Δευτέρα! – κατάλληλου θύματος για το Υπουργείο Οικονομικών. ούτε η προσπάθεια συνεργασίας, δηλαδή ισορροπιών σε σχηματισμό Κυβέρνησης. Ούτε η αναζήτηση τρόπου να ληφθούν μεν τα διαβόητα μέτρα του Ιουνίου, αλλά χωρίς να «χρεώνεται» μονομερώς όποιος αποτολμήσει να τα λάβει. Ούτε η άμεση αναζήτηση λύσης (όχι αγκιτάτσιας!) στο θέμα π.χ. της μετανάστευσης (αφού εκλεγεί πάλι, με το καλό, ο Μιχ.Χρυσοχοϊδης και ησυχάσει) ή σ’ εκείνο της απομάκρυνσης 150.000 δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή ανθρώπων, από το Δημόσιο (αφού εκλεγεί και ο Δημ. Ρέππας και ησυχάσει κι αυτός). Ούτε καν η ανάδειξη Πρωθυπουργού. (Θα την παρατηρήσατε την αυτο-αποχώρηση Σταύρου Δήμα από τις λίστες της Ν.Δ. Άμα η απόσταση Ν.Δ. από ΠΑΣΟΚ δεν είναι σημαντική, η Πρωθυπουργία Σαμαρά δεν είναι απλή υπόθεση. Ενώ οι σχεδιασμοί για μια ακόμη Πρωθυπουργία Παπαδήμου κάμπτονται, ούτως ή άλλως, υπό την συνειδητοποίηση του ίδιου του Λουκά Π. ότι χρειάζεται να υπάρξει – τουλάχιστον – μια φάση πολιτικής Κυβέρνησης).

Από τις βεβαιότητες και τους σχεδιασμούς επί χάρτου στο «και τώρα, τι κάνουμε;». Δύσκολη ετούτη η εκμάθηση.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News