Οι καταγγελίες του «συκοφάντη» και του «προδότη», ήταν το καλύτερο που κατόρθωσε να επιστρατεύσει η Χρυσαυγή κατά του -επί δύο σχεδόν δεκαετίες- στελέχους της, Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλου, ο οποίος διαχώρισε τη θέση του από το κόμμα και υπέβαλε δήλωση ανεξαρτητοποίησης (κρατώντας συνάμα τη βουλευτική του έδρα). «Πάντα πριν την Ανάσταση υπάρχει ένας Ιούδας», έκριναν αναγκαίο να προσθέσουν, ευρισκόμενοι στην άβολη θέση της αναμενόμενης ψήφου της Βουλής για άρση της ασυλίας κι άλλων βουλευτών της Χρυσής Αυγής που διώκονται για κακουργηματικές πράξεις -κατά την ελληνική Δικαιοσύνη, την οποία οι Χρυσαυγίτες δηλώνουν ότι σέβονται όταν π.χ. δεν προφυλακίζει τους Κασιδιαρέους, ενώ την καθυβρίζουν σκαιότατα όταν κάνει το αντίθετο- ξαναπιάνοντας έτσι το νήμα των χριστιανικών αναγωγών και αφήνοντας για κάποιαν άλλη φορά τον δωδεκαθεϊσμό…

[Επειδή κάπου έχουν μπλέξει τα πράγματα οι Χρυσαυγίτες, ας πάνε λοιπόν να διαβάσουν την ιστορία της νεαρής Ειρήνης, που τον 10ο αιώνα και ενώ πορεύονταν προς μια ζωή αυλική και εξουσιακή, φωτίσθηκε και κατέφυγε στην Μονή Χρυσοβαλάντου, όπου την υποδέχθηκαν με τρόπο θαυματουργό δύο πανύψηλα κυπαρίσσια. Για να μην ταράξει την κοινοβιακή ζωή, η νεαρή μοναχή έκρυψε απ' όλους το θαύμα, και πορεύθηκε μια διαδρομή ταπεινότητας και προσφοράς].

Όμως, η υπόθεση έχει και σοβαρή, και σχετιζόμενη με τα επίγεια, διάσταση: όσες φορές οι λεβέντες (κατά τη δική τους αντίληψη) της Χρυσαυγής βρίσκονται αντιμέτωποι με εξουσία, αληθινή όπως εκείνη των ανακριτριών (οποία προσβολή!), οι οποίες τρέχουν την υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης, αφήνουν παράμερα τη φιγούρα επιβολής και το αντριλίκι τους. Υποδειγματική π.χ. η στάση Κασιδιάρη, ο οποίος, όταν κρινόταν την προηγούμενη φορά η δική του τύχη, εξηγούσε με ύφος θιγμένο ότι δεν είχε καμιά σχέση με όλα τα στρατιωτικού τύπου γυμνάσια κ.ο.κ. της Χρυσαυγής, αλλά ήταν ένας απλός εκπρόσωπος τύπου του κόμματος. Αντίστοιχη, με ύφος άτακτου μαθητή που πάει να τα μπαλώσει με ψέματα, η άρνηση του ναζιστικού περιεχομένου των καταστατικών τους κειμένων, η αναφορά σε άλλο/γνήσιο καταστατικό κ.λπ.

Η ανώμαλη προσγείωση, λοιπόν, του Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλου στη σκληρή πραγματικότητα, ότι άμα δεν αποστασιοποιείσαι από τη χαρωπή παρέα σου που η Δικαιοσύνη την θεωρεί/διευρευνά ως εγκληματική οργάνωση, ρισκάρεις τις συνέπειες -προηγήθηκε ο Στάθης Μπούκουρας, που κι αυτός λοξοδρόμησε/διαχώρισε την θέση του- είναι πολλαπλά ενδιαφέρουσα. Όπως ενδιαφέρουσα για το ποιόν της Χρυσαυγής είναι και η ενθουσιώδης σταύρωσή του από τους μέχρι χθες συντρόφους του.

Ίσως (λέμε: ίσως) το ξήλωμα του πουλόβερ να ξεκινάει και από εδώ, χωρίς καν να χρειαστούν οι χειρισμοί μη-αποδοχής των ψηφοδελτίων της Χρυσαυγής στις εκλογές από τον Αρειο Πάγο ή/και άλλες νομικές κινήσεις που παραζορίζουν -ως φαίνεται- τον σκληρό πυρήνα του κράτους. Χρήσιμη η ανώμαλη προσγείωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News