Δεν ξέρω αν ο σκοπός της υπό τον Κάρολο Παπούλια σύσκεψης ήταν να διαμαρτυρηθεί ο Γ.Α. Παπανδρέου στον Α.Τσίπρα ότι δεν του …φέρεται καλά. Ούτε φυσικά να ζητήσει ο κ Α.Τσίπρας εκλογές ή να μας πει η κα. Α.Παπαρήγα ότι φταίνε τα μονοπώλια η ο κ Γ.Καρατζαφέρης οτι κάποιοι βάζουν τις καρέκλες τους πάνω από τη χώρα και ο κ Α.Σαμαράς ότι θέλει χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές σαν και εκείνους που μία φορά εφάρμοσε το κόμμα του για να βρεθούμε εκεί που είμαστε. Ο σκοπός μιας τέτοιας σύσκεψης για κάποιον που είχε προετοιμασθεί καλά, θα ήταν να παρουσιάσει πλαίσιο προγραμματικό και μερικές συγκεκριμένες ιδέες για πρόσωπα που θα μπορούσαν να το εφαρμόσουν. Ποιά πολιτική πρέπει να εφαρμοστεί, μέχρι πότε και ποιά πρόσωπα.

Φυσικά για μία ακόμα φορά ο Γ.Α. Παπανδρέου εντυπωσίασε με τον βαθμό έλλειψης προετοιμασίας μιας παρόμοιας συνάντησης. Ο άνθρωπος έχει καιρό. Οι μικροκαταθέτες που «σήκωναν» την ώρα της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών μέσα σε λίγες ώρες, 200 εκ. ευρώ, 3,5 φορές περισσότερα χρήματα από τις τράπεζες από εκείνα, τα πολλά, που σηκώνουν κάθε άλλη μέρα της κρίσης, θεώρησαν μάλλον ότι δεν έχουν καιρό.

Πιθανόν να είχαν πανικοβληθεί, πιθανόν να μην γνωρίζουν κάτι που το πολιτικό προσωπικό ξέρει. Από τον Φεβρουάριο οπότε δημιουργήθηκε το «πρόβλημα» με τη συνέντευξη της τρόικας για την εκποίηση δημόσιας περιουσίας 50 δις ευρώ ως την περασμένη Δευτέρα, η κυβέρνηση αυτή έμοιαζε σαν να έχει «κοιμηθεί στο τιμόνι». Και τώρα που ξύπνησε αντί να προσπαθήσει να το στρίψει για να μην πέσει πάνω στο αυτοκίνητο που έρχεται από απέναντι, ζητά από τον συνοδηγό να βάλει και αυτός ένα …χέρι στο τιμόνι. Εδώ που τα λέμε τι να σου κάνουν αυτοί που κάθονται πίσω θα ανοίξουν τις πόρτες να πηδήξουν έξω μπας και σωθούν. Αυτή η αίσθηση του εγκλωβισμού στο τρελό αυτοκίνητο που οδηγεί ένα πολιτικό προσωπικό σε πλήρη σύγχυση είναι που κάνει τον κόσμο να …παραμιλάει. Νομίζω ότι η σύσκεψη της Παρασκευής  εκεί που έχει φτάσει το αυτοκίνητο είναι εξ ίσου σημαντικό, να γλυτώσουμε από το τρακάρισμα ή από αυτούς που οδηγούν το αυτοκίνητο. Ή μήπως το δεύτερο είναι προϋπόθεση του πρώτου;

Ο πρωθυπουργός έμοιαζε την Παρασκευή το βράδυ να διαβεβαιώνει τον εαυτό του ότι θα κάνει αυτό που πρέπει. Και ο αρχηγός της ΝΔ ότι θα «αντισταθεί». Πρόκειται για «καμώματα» δύο «πριγκίπων» που θεωρούν ότι η χώρα τους χρωστάει και συνεχίζουν να δρουν ερήμην της πραγματικότητας αλλά και των πιο στενών του συνεργατών ακόμα και εκείνων που πέρασαν τη ζωή τους εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις που μας αφορούν (όπως ο Σταύρος Δήμας στην ΝΔ). Η χώρα βαδίζει σταθερά σε ένα καλοκαίρι και ένα φθινόπωρο της αναρχίας και του  χάους όπου οι  βασικοί υπεύθυνοι για την διακυβέρνηση της χώρας κινδυνεύουν να αντιληφθούν με τρόπο τραγικό  τι σημαίνει να μην παίρνεις αποφάσεις. Το κακό είναι ότι πριν από αυτούς θα το έχουμε αντιληφθεί και εμείς οι υπόλοιποι. Ίσως και για αυτό τον λόγο να επιβάλλεται και στα δύο στρατόπεδα των αποδεκατισμένων κομμάτων της Γ΄ ελληνικής  δημοκρατίας, εκείνο του ΠΑΣΟΚ και εκείνο της ΝΔ να ενισχυθούν και να κινηθούν εκείνες οι δυνάμεις που είναι σε θέση να αντιληφθούν τουλάχιστον το που βρισκόμαστε. Καθήκον κάθε στελέχους των δύο μεγάλων κομμάτων σε αυτές τις συνθήκες είναι η στάση. Με οποιοδήποτε προσωπικό ή κομματικό τίμημα. Όποιος
στασιάσει τώρα, μπορεί να γλυτώσει μετά.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News