Το προσεχές Σαββατοκύριακο (5-7/6), πρόκειται να διεξαχθούν ταυτόχρονα δύο συνέδρια κομμάτων που κινούνται στο πολυκερματισμένο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας: του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. «Ε, και;» θα απορούσε κάποιος. «Τι ενδιαφέρει, όταν η χώρα δεν ξέρει αν θα έχει συμφωνία με τους εταίρους και αν θα συνεχίσει να βρίσκεται στην καρδιά της ευρωζώνης;» Εκ πρώτης όψεως, η απορία δεν είναι αβάσιμη. Το μεν ΠΑΣΟΚ μετράται στις δημοσκοπήσεις γύρω στο εκλογικό όριο του 3% ή λίγο πιο πάνω και η ΔΗΜΑΡ μετά βίας ανιχνεύεται. Επομένως γιατί να ενδιαφέρει τους πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως σοσιαλδημοκράτες τι θα γίνει στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, όταν μάλιστα στο χώρο κυριαρχεί το Ποτάμι;

Στη πολιτική, ωστόσο, κατά έναν άγραφο κανόνα, καθετί έχει τη σημασία του και το ειδικό του βάρος. Άλλοτε σημαντικά κι άλλοτε αδιάφορα, ανάλογα με τη χρονική συγκυρία και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται. Στην προκειμένη περίπτωση το τι θα γίνει στο ΠΑΣΟΚ έχει ενδιαφέρον, καθώς διαθέτει 13 βουλευτές οι οποίοι θα κληθούν να ψηφίσουν ή όχι τη φημολογούμενη συμφωνία που αναμένεται να συνάψει ο ΣΥΡΙΖΑ με τους εταίρους-δανειστές. Μπορεί, δηλαδή, να χρειάζονται αυτές οι ψήφοι να προσμετρηθούν για να εγκριθεί η συμφωνία από τη Βουλή, εφόσον κάνουν πράξη την απειλή τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνούμενοι να ψηφίσουν θετικά.

Και στα δύο κόμματα υπάρχουν κοινά στοιχεία. Πρώτον, αποχωρούν από την ηγεσία, όπως έχουν δηλώσει, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης και πρόκειται να αναδειχθούν οι διάδοχοί τους. Δεύτερον, οι πολιτικές αποφάσεις που θα ληφθούν θα αφορούν στο αν θα συνεχίσουν αυτόνομη πολιτική παρουσία ή θα ξεκινήσει μια πορεία αυτοδιάλυσης και συγκρότησης νέων κομματικών σχηματισμών. Τρίτον, θα καθοριστεί η στάση τους απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα.

Βάσει των δεδομένων που καταγράφονται ενόψει των δύο συνεδρίων, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, το μέλλον της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας παραμένει θολό και άδηλο. Οι προσωπικές στρατηγικές δεν έχουν υποχωρήσει, η διαφαινόμενη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους συνηγορεί στο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου μοιάζει να αναζητά τη δικαίωση της κυβερνητικής του πολιτικής, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ομοίως την επιβεβαίωση του πολιτικού μονόδρομου που ακολούθησε η συγκυβέρνησή του με τον Α. Σαμαρά, οι υπόλοιποι προσδοκούν σε κοινή  συνεργασία για το μέλλον τους και το Ποτάμι έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν συνεργάζεται με κανέναν παρα μόνο είναι ανοικτό στο να ενταχθούν στις γραμμές του όποιοι το επιθυμούν
.
Φοβάμαι ότι όσο επικρατεί αυτή η θολούρα ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα κοιμάται μεν ήσυχη, αφού δεν θα έχει πλησίον της κανένα οργανωμένο και ευμεγέθη κομματικό σχηματισμό που μπορεί να της αμφισβητήσει τα πρωτεία ή να την υποχρεώσει να συνεννοείται για το μέλλον της χώρας. Όμως, χρειάζονται κάποιον δυνάμει σύμμαχο, καθώς θα υφίστανται τη φθορά της διακυβέρνησης. Όταν βεβαίως θα «σφίξουν τα γάλατα», που λένε και οι κτηνοτρόφοι, τότε δεν αποκλείεται να είναι ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ που θα καθορίσουν τους όρους διαμόρφωσης του προοδευτικού πόλου της Κεντροαριστεράς (με όρους πολιτικής γεωγραφίας) έχοντας οι ίδιοι τον ηγετικό ρόλο. Και να υποχρεώσουν όσους δηλώνουν «Ελληνοευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες» είτε να ακολουθήσουν αδιαμαρτύρητα είτε να προτιμήσουν τον αναχωρητισμό. Έτσι, προβάλλει ως αδήριτη ανάγκη να βρεθούν τρόποι συνεννόησης ανάμεσα σε όσους ενδιαφέρονται για τον ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο της χώρας, γιατί όσοι σήμερα αισθάνονται απόκληροι ίσως υποχρεωθούν να το επιβεβαιώσουν και όσοι βρίσκονται καβάλα στο άλογο μπορεί να ξεπεζέψουν απότομα.

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News