Photo: Μαρία Μαράκη
 

Έκανα το λάθος φέτος να είμαι γραμματέας στις εκλογές της Κυριακής, σε ένα εκλογικό κέντρο κοντά στη πλατεία Βικτωρίας. Ξύπνημα πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος και ύπνος όταν ανατείλει ο επόμενος (διότι ή δεν έχεις τελειώσει ή είσαι σε τέτοια υπερένταση που δύσκολα μπορείς να κοιμηθείς).

Τέλος πάντων, κατά τις οκτώ άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Συνταξιούχοι. Κρυφοκοίταζα τις ταυτότητες τους να δω ημερομηνία γέννησης. Κάποιος ήταν γεννημένος το 1921, άλλος το 1928, κάποιος άλλος το 1918. Ήταν, δηλαδή, μεγαλύτερος μου σχεδόν οκτώ δεκαετίες. Τους κοίταζα με περιέργεια και συλλογιζόμουν τί έχουν δει τα μάτια αυτού του ανθρώπου.

Μεταξύ δέκα το πρωί με δύο, ήρθε ο περισσότερος κόσμος. Εξακολουθούσαν, όμως, στη πλειοψηφία τους να είναι συνταξιούχοι ή άνω των 55. Νοικοκυρές, μικρομαγαζάτορες, παππούδες, οικογένειες. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα, «τι γίνεται μόνο οι γέροι ψηφίζουν σε αυτή τη χώρα;» Η ίδια εικόνα συνεχίστηκε μέχρι που έκλεισαν οι κάλπες. Σε σύνολο εκατόν οκτώ ψηφισάντων, υποθέτω δεν θα υπήρχαν πάνω από τέσσερις εικοσάρηδες και καμιά δεκαριά τριαντάρηδες.

Κατά τις οκτώ το βράδυ, ανοίξαμε τις κάλπες. Είχα τεράστιο ενδιαφέρον να δω τι ψήφισαν, τα πρόσωπα που παρατηρούσα όλη μέρα. Πρώτη ψήφος, Κακλαμάνης. «Οκ, λογικό», σκέφτομαι. Μετά Καμίνης. «και αυτό λογικό», λέω μέσα μου. Επόμενη ψήφος, «Ελληνική Αυγή για την Αθήνα». Εδώ είμαστε. Βρίζω μέσα από τα δόντια, μεμονωμένο περιστατικό θα είναι, λέω, δεν πειράζει πάμε παρακάτω.
Καμίνης, Πορτάλιου, Καμίνης, Ελληνική Αυγή, Κακλαμάνης, Ελληνική Αυγή.
Τελικό αποτέλεσμα: από τις 108 ψήφους, οι 14 ήταν της Χρυσής Αυγής. Δεν το πίστευα. Παίρνω τηλέφωνο ένα φίλο μου που παρακολουθούσε τα αποτελέσματα και μένω στη κυριολεξία με το στόμα ανοιχτό όταν με πληροφορεί ότι ο Μιχαλιολάκος της Χρυσής Αυγής συγκέντρωσε ποσοστό 5% στο Δήμο Αθηναίων.

Μετά το σοκ, ακολούθησε ο θυμός και μετά η λογική. Κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι συνταξιούχοι και οι νοικοκυρές καθόρισαν το εκλογικό αποτέλεσμα. Εκείνοι έβγαλαν τον Κακλαμάνη δήμαρχο και οι ίδιοι έκαναν τον έλληνα Φύρερ μέλος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης. Και τότε θύμωσα πάλι με αυτούς που θα μπορούσαν να είναι παππούδες και γιαγιάδες μου γιατί ξέρω ότι αρκετοί από αυτούς έζησαν τη Κατοχή και υπέφεραν από τους Ναζί.

Πώς, λοιπόν, μπόρεσαν και ψήφισαν τους έλληνες επιγόνους του; Την απάντηση μου την έδωσε ο κύριος που είχε γεννηθεί το 1921: « Επτά δεκαετίες τώρα κάθε φορά μου λένε πως αύριο θα είναι καλύτερα και πάντα χειρότερα είναι. Άι, στο διάολο πια!»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News