Η Ομόνοια είναι νομίζω μια από τις πιο άσχημες πλατείες της Ευρώπης. Αν δεν κάνω λάθος έγινε όταν αρμόδιος υπουργός ήταν ένα από τα πιο απεχθή στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (τουλάχιστον για τους αντιπάλους του). «Ένας τόπος πολιτισμικής και διαταξικής αναφοράς», είχε δηλώσει το 2001 ο εν λόγω… οραματιστής ότι θα ήταν η πλατεία αυτή των descamisados, των sans culotte, των απόκληρων με άλλα λόγια, και όλοι πια ξέρουμε πόσο μέσα έπεσε. Ακούγοντας τη Σοφία Σακοράφα να προλογίζει την ομιλία του κ. Τσίπρα μπορούσες μέχρι και να μελαγχολήσεις. Με μια στεγνή και άχρωμη ηχητικά φωνή εκτόξευε τις γνωστές από τον καιρό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. «ξύλινες» μπούρδες. Το «σύντροφοι και συντρόφισσες» έδινε και έπαιρνε, από μια κυρία που ήταν μέχρι τις 6 Μαΐου 2010 βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στο site της αναφέρει ακόμη και σήμερα ότι «διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και έκτοτε είναι ανεξάρτητη βουλευτής»! Πέτρουλες, Λαμπράκηδες, Θεοδωράκηδες, χτυπήθηκαν αλύπητα και ασυλλόγιστα στο μίξερ της κυρίας και πετάχτηκαν κάτω στα πλήθη που με τη σειρά τους συμπεριφερόταν σαν κάτι οπαδούς στα γήπεδα. Αδιαφορώντας για το τι κάνει εκείνη τη στιγμή ο πρωταγωνιστής της συγκέντρωσης κορυβαντιώντας  με τα δικά τους συνθήματα. Πού και πού ο κεντρικός ομιλητής έπιανε την καλούμπα που το πετούσαν οι από κάτω, όπως έκανε κάποτε λίγο πιο πάνω ο συγχωρεμένος ο Ανδρέας. Αφόρητη πασοκίλα στην ατμόσφαιρα, που έγινε, για εμένα βέβαια, ακόμη πιο πυκνή όταν άκουσα το κλασικό, ότι κρίθηκαν από σήμερα οι εκλογές της Κυριακής, αφού στη συγκέντρωση ήταν τόσος πολύς κόσμος. Επιπολαιότητες. Πώς όμως έτσι γρήγορα έφθασε να τρέχει στις φλέβες ενός κόμματος το αίμα ενός άλλου; Είθε πάντως το μνημόνιο να φύγει κανονικά και όχι όπως κάποτε οι αμερικανικές βάσεις…

Είπε ο κ. Τσίπρας οι Έλληνες να μη φοβηθούν ως προς το τι να ψηφίσουν την Κυριακή και τη Δευτέρα να αισθάνονται ασφαλείς. Πώς είναι δυνατόν αυτό, άραγε; Σκεφτόμουν ότι δεν είναι μόνον οι εδώ πολιτικοί που αποδείχθηκαν τόσο ελαττωματικοί. Είναι και οι Ευρωπαίοι που αυτή τη στιγμή αποδεικνύονται χαμηλών προδιαγραφών και δεν σου αφήνουν στιγμή να αισιοδοξήσεις. Πού να στηριχτείς και να ελπίσεις ότι κάποιος θα βγάλει το καράβι από τα βράχια; Θα το κάνουν οι χωρίς φαντασία, παράλογα υψηλόμισθοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι επίτροποι, οι ευρωβουλευτές, οι ευρωϋπάλληλοι, οι πολιτικοί; Ακόμη και αυτός ο Ολάντ σαν καραγκιοζάκος συμπεριφέρεται και μιλάει. Πού βασίστηκε για να πει προχθές ότι αν δεν τηρήσουμε το μνημόνιο θα φύγουμε από την Ευρώπη; Λες και πρόκειται για το εστιατόριό του (που το έχει συνεταιρικά με τον κ. Αλαβάνο;).

Μια κουβέντα, που άκουσα από τον κ. Τσίπρα, και τη συγκαταλέγω στις λίγες, στο κέντρο του στόχου,  είχε να κάνει με το θέμα του πώς θα πάνε ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. στις Βρυξέλλες να ζητήσουν να ξανανοίξει η συζήτηση. Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος διακρίθηκαν μόνο στο ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα. Κάτι σαν «Αλέκοι Τζανετάκοι» στις γνωστές παλιές ελληνικές ταινίες. Ο Σαμαράς από την άλλη έχει υπογράψει και παλεύει να σωθεί τώρα πιασμένος από μια λέξη που περιείχε η επιστολή του. Αλλά οι επιστολές αυτές δεν σκίζονται, είναι σιδερένιες ζώνες αγνότητας που όταν στις φορέσουν δεν σε αφήνουν πια να αμαρτήσεις όσο και να παρακαλάς.

Τι μας μένει λοιπόν; Δίνοντας ψήφο στο έστω και μεταλλαγμένο κόμμα του κ. Τσίπρα, να προσπαθήσουμε να περάσουμε από τη χαραμάδα εκείνη του τοίχου που έχει εμφανιστεί όταν οι Ευρω-χοντροκέφαλοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το φαγητό τους δεν τρώγεται από κανένα λαό στην Ευρώπη. Να πάμε στο Ευρωκοινοβούλιο και να καταγγείλουμε τα όσα έχουν γίνει μέχρις αυτή τη στιγμή σε βάρος μας, κάτι που ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. ούτε καν να σκεφθούν δεν τόλμησαν. Να ρωτήσουμε πώς μπορεί να μας κατηγορούν για αναξιοπιστία αυτοί που έβγαλαν (χωρίς να είναι γνωστό σε ποιες διατάξεις τη στηρίζουν) την απόφαση να μην πάρουμε το υπόλοιπο της δόσης, όταν μας έχουν πάρει και το τελευταίο γραμμάριο λίπους από τα προσωπικά μας έσοδα. Να απειληθεί μια αλλαγή ως προς το πώς και ποιούς (θα)ψηφίζουν και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Να βγουν στο φως  εκθέσεις όπως αυτή της Blackrock ( κάποτε το είχε ζητήσει και ο κ. Τσίπρας), οι συμφωνίες και οι συμβάσεις για τους εξοπλισμούς. Να χάσουν τις Τράπεζες αυτοί που τζογάριζαν σε διάφορα τραπεζικά προϊόντα, αυτοί που έγραφαν τα ψιλά γράμματα στις πιστωτικές κάρτες μας για να ξυπνάμε δεμένοι πισθάγκωνα. Όλα αυτά ακριβώς που δεν θέλουν οι ντόπιοι δήθεν εγκέφαλοι του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Βρωμούν σαν τους ασβούς,  όταν ανοίγουν το στόμα τους, και απειλούν. Καλοθελητές των ξένων, που ακόμη και το ύφος τους σε βάζει σε υποψίες.

Εντάξει, και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται, αλλοπαρμένος εξαιτίας της απρόσμενης επιτυχίας. Ο κ. Τσίπρας, για παράδειγμα, είπε και ότι η Πλατεία Ομονοίας (το κολαστήριο Ελλήνων και αλλοδαπών που ζουν ή έστω περνούν από εκεί), ομόρφυνε. Ομόρφυνε ξαφνικά και χωρίς μνήμη, εξαιτίας της συγκέντρωσης (;)! Πόση αφέλεια πρέπει να διαθέτουμε κι εμείς και αυτός για να πάρουμε στα σοβαρά τέτοιες κουβέντες, ριγμένες στον καλοκαιρινό ελαφρύ αέρα; Αυτά μόνον ένας Αντρέας θα τα έλεγε, αλλά πριν είκοσι χρόνια. Ίσως καλύτερα, για την Κυριακή το βράδυ να πρέπει να παραφράσουμε τα λόγια του πατέρα του: «Αν η Ευρώπη ανοίξει την πόρτα του τρελοκομείου, η Ελλάδα δεν θα διστάσει να περάσει το κατώφλι»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News