Πολύ κακώς το γλυκό «καζάντιμπί» είναι τουρκικό. Αναμφίβολα είναι γνήσια ελληνικό, πολύ πιο ελληνικό από τη φέτα και το ούζο. Διότι μπορεί κάποιος να μας συναγωνιστεί, μπορεί κάποιος να ανταγωνιστεί τη εθνική μας δεξιότητα που προσομοιάζει στην τεχνική παρασκευής του γλυκού; Αναντίρρητα κανείς. Μόνον εμείς πρέπει να φτάσουμε στον «πάτο του καζανιού», να τον ξύσουμε, ακόμη και να τσουρουφλιστούμε, για να «δέσουμε» ως χώρα.
      
Η Ρέα Βιτάλη στο «Protagon» περιέγραψε θαυμάσια και γλαφυρά το δημόσιο αίσθημα, όπως αυτό ζυμώθηκε στη συλλογική περιπέτεια που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες. Με πολύ ζωντανό και εύστοχο τρόπο περιέγραψε αυτό το κοψοχόλιασμα που βιώσαμε και την παυσίπονη ανακούφιση, όταν ξεκίνησε η διαδικασία της ανατροπής.
           
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και να προδικάσει το αποτέλεσμα, είναι όλα τόσο δύσκολα και είναι τόσο αστάθμητη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όμως, σήμερα προχωρήσαμε ένα μικρό βήμα – κερδίσαμε το δικαίωμα στην ελπίδα, που χτες δεν το είχαμε.
           
Το βράδυ της Τρίτης, η χώρα ολόκληρη έζησε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση την μεγάλη πολιτική ανατροπή – και αυτό είναι κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.  Η ελληνική πολιτική ηγεσία, χέρι με χέρι, έσερνε τον χορό του Ζαλόγγου κι όταν έφτασε στο χείλος του γκρεμού, στάθηκε κι έκανε πίσω. Τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι μια μεγάλη μερίδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και μια σημαντική μερίδα βουλευτών της Ν.Δ., έστω την υστάτη ώρα, αντέδρασαν – δυναμικά και πιεστικά, λένε οι πληροφορίες, ξήλωσαν το πλεκτό που είχε υφάνει  η αγαστή δικομματική συνεργασία της αδράνειας, του τέλματος, των κοντόθωρων μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Η βάση του πολιτικού κορμού της χώρας έδειξε ότι διαθέτει τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης, που (επιτέλους) ενεργοποιήθηκαν, ακριβώς το λεπτό που από τις κουίντες έμπαινε σε κίνηση ο τροχαλίας της αυλαίας.
           
Η επιλογή Παπαδήμου ήταν εξαρχής αυτονόητη – έπρεπε όμως να περάσουμε από μια οργιώδη φημολογία μιας παρέλασης υποψηφίων για να κατακάτσει ο κουρνιαχτός και να δούμε (απογυμνωμένη από τις μικρομέγαλες σκοπιμότητες) την ουσία των πραγμάτων. Η υποψηφιότητα Παπαδήμου ήταν αυτονόητη εξ αντικειμένου – διότι όταν σύμπας ο κόσμος και σύμπασα η ελληνική κοινωνία αναφέρεται σε ένα όνομα, το οποίο (όπως αποδείχθηκε) ουδέποτε συζητήθηκε στα κομματικά γραφεία, αβίαστα συνάγονται δύο συμπεράσματα: 1) ότι η πολιτική ηγεσία βρισκόταν σε μια τεράστια απόκλιση από την κοινή λογική και το δημόσιο αίσθημα και 2) ότι η «λογική» που υπαγόρευσε την πρόταση Παπαδήμου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε τελικά επεβλήθη παρά και κόντρα στα κεντρικά πολιτικά επιτελεία, χωρίς την παραμικρή υποκίνηση από τον ίδιο τον κ.Παπαδήμο!
           
Σήμερα μια πελώρια ανακούφιση ξεχύθηκε στη χώρα – επειδή τα δυό μεγάλα κόμματα επιτέλους συνεννοήθηκαν κι επειδή ο ήρεμος, αποφασιστικός, συμφιλιωτικός λόγος του κ.Παπαδήμου λειτούργησε καταπραϋντικά σε μια κοινωνία που βρισκόταν σε νευρικό κλονισμό. Στον δρόμο του ο νέος πρωθυπουργός θα βρεί κινδύνους, εχθρούς και προβλήματα – «αίμα, δάκρυα, μόχθο και ιδρώτα» είχε υποσχεθεί στις προγραμματικές του δηλώσεις το ΄40 ο Τσώρτσιλ. Κι επειδή σε τούτο τον τόπο μόνον τις αλυσίδες μας πια διαφεντεύουμε, θυμίζω πως η Βρετανία κέρδισε τον πόλεμο.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News