Στην αίθουσα αναμονής, στα αεροδρόμια του εξωτερικού, λίγο πριν την τελευταία πόρτα, πριν το αεροπλάνο, εκεί που όλοι είναι σιωπηλοί, μόλις εισβάλει η παρέα κάποιων συμπατριωτών μας όλα αλλάζουν. Ομιλίες, δυνατές φωνές πολλές, άσκοπη υπερκινητικότητα. Φαίνεται πως μακριά, χωρικά και χρονικά, από τη… Λακωνία υπάρχει «παρ’ ημίν τοις Έλλησι», αρκετή ενέργεια για άδειες κουβέντες και χειρονομίες. Το επεσήμαναν πολλοί πριν από εμένα σε σχέση με τις δηλώσεις που έκαναν τα γκεσέμια της πολιτικής μας για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Με τα λόγια τους φαίνεται ότι μερικοί κατάφεραν να ξηλώσουν για καλά και το τελευταίο μεσοφόρι που προσπαθούσε να κρύψει την απελπιστική ένδεια της χώρας.

Όμως αυτές τις ημέρες μου έκανε εντύπωση η διάθεση για πολλές πολλές κουβέντες και αυτού του κυρίου πρέσβη που, κατ’ εντολή του πρωθυπουργού, αναμίχθηκε, όπως λέει, στις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση του Αθανάσιου Λερούνη. Ο συμπατριώτης μας αυτός είχε απαχθεί πριν επτά μήνες από τους Ταλιμπάν. Έμενε σε ένα από τα τρία χωριά της φυλής των Καλάς, κοντά στα σύνορα Πακιστάν-Αφγανιστάν. Ένα ρεύμα Ελλήνων στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ένοιωσε μια συναισθηματική έλξη με λίγες χιλιάδες ανθρώπων στο μακρινό Πακιστάν όπου από χρόνια κάποιοι μελετητές υποστήριζαν ότι ήσαν απόγονοι στρατιωτών που είχαν ακολουθήσει τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία του και βοήθησε να χτιστούν σχολείο και ένα αρκετά ογκώδες πνευματικό κέντρο. Εκεί έμενε ο Λερούνης.

Μας ζάλισε λοιπόν ο κύριος πρέσβης. Εδώ και μερικές ημέρες δεν άφησε σταθμό για σταθμό και να μιλάει παντού για το «κατόρθωμά» του. Και έτσι τους είπαμε και έτσι ο πρωθυπουργός, και αλλιώς και διαφήμιση και εμείς τα καταφέραμε, των Πολωνών τον όμηρο τον σκότωσαν και λεφτά δεν δώσαμε και το Λερούνη τον φύλαγαν σε υψόμετρο 3 000 πόδια (εδώ μπέρδεψε και τα πόδια με τα μέτρα) και άλλες τέτοιες άσκοπες κουβέντες του… αεροδρομίου.

Αν δεν κάνω λάθος αυτός που συμμετέχει σε μια τόσο κρίσιμη διαπραγμάτευση, όμοια με τον διερμηνέα μιας κορυφαίας συνάντησης μεταξύ ηγετών κρατών, δεν επιτρέπεται να ανοίξει το στόμα του πιο έξω. Ακόμη και το ότι δεν δόθηκαν χρήματα (διατηρώ κάποιες αμφιβολίες γι αυτό) ή ότι δόθηκαν δεν θα έπρεπε να ανακοινώνεται και το καταλαβαίνει ο καθένας γιατί. Άλλωστε για το αν δόθηκαν 20 ή 60 χιλιάδες δολάρια για μια ανθρώπινη ζωή ποιός θα βρεθεί να μουρμουρίσει; Ενώ βέβαια πριν έχει πει ότι οι Ταλιμπάν, έτσι τον βρήκαν και τον άρπαξαν για να ζητήσουν χρήματα (επομένως μετά γιατί δεν πήραν; Διότι έπεσαν σε μάγκα διαπραγματευτή;).

 

Δεν μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα. Από όσο ξέρω, επειδή έχω επισκεφθεί την περιοχή, οι Καλάς που ζουν σε φτωχικές ξύλινες κατοικίες με τη φωτιά ακόμη στο μέσον του κυρίου δωματίου και μέχρι το ’80 τουλάχιστον η γλώσσα τους δεν είχε αποκτήσει καν γράμματα, δηλώνουν ειδωλολάτρες και αν σε εμπιστευθούν σε τραβούν παραμέσα για να σου δείξουν επάνω σε μια κολώνα ένα ειδώλιο που σε αυτό προσεύχονται, αλλά πάντα βρισκόταν σε μεγάλη πίεση. Οι γύρω μουσουλμάνοι τους ζορίζουν να προσχωρήσουν στο Ισλάμ. Ο λαός αυτός ζούσε τον 19ο αιώνα στο Αφγανιστάν, σε μια περιοχή που λεγόταν Καφιριστάν, δηλαδή «Χώρα των Απίστων» και εκεί έγινε μια μεγάλη σφαγή όσων δεν δεχόταν να ασπασθούν το Κοράνι.

Άλλαξαν το όνομα της τοποθεσίας σε Νουριστάν από την αραβική λέξη «νουρ» που σημαίνει φως, και κάποιοι λίγοι κατάφεραν να ξεφύγουν, να περάσουν τα σύνορα και να βρουν καταφύγιο στην περίκλειστή πακιστανική κοιλάδα που ζουν τώρα. Στο Νουριστάν έσυραν τον Λερούνη οι Ταλιμπάν γιατί τους ενόχλησε η δραστηριότητά του, αφού έχει οργανώσει σχολείο και πνευματικό κέντρο και όχι διότι ήταν ο οποιοσδήποτε τυχαίος Δυτικός, όπως έγινε ίσως με αυτούς τους Γάλλους δημοσιογράφους. Τους Καλάς εννοείται πως θα έπρεπε να τους βοηθούμε επειδή βρίσκονταν πάντα σε δύσκολη κατάσταση και όχι γιατί μας θυμίζουν κάποιο αρχαίο πρόγονο ούτε αν τα παιδιά τους θα τα λένε κάποτε Αλέκο ή Μπία (από το Ολυμπία). Και για να λέει τώρα ο κ. Λερούνης ότι μπορεί «κάποτε» να γυρίσει, φαίνεται ότι τους Ταλιμπάν δεν τους έπεισαν για όλα, τα λόγια του ενθουσιώδους αλλά φλύαρου διαπραγματευτή και μάλλον έχουν απειλήσει για συνέχεια. Εδώ χρειάζεται πραγματική διπλωματία, αφού είναι ανακατεμένο και το επίσημο Πακιστάν.

Για το πόσο καλό πράγμα είναι η σιωπή μίλησαν από τότε οι Γιουνάν της αρχαίας εποχής και μας άφησαν το γνωστό «κρείττον το σιγάν». Γιουνάν όντας κι εμείς κατά κάποιο τρόπο, ας προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε τουλάχιστον σ’ αυτό. Λιγότερα συνθήματα, δηλώσεις, καυχησιές και πιο πολλή δουλειά και σοβαρότητα Ιδιαίτερα όταν μας ακούν και άλλοι. Στοιχίζει λίγο και συμφέρει πολύ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News