Πρώτα, η εντελώς κοινότοπη διαπίστωση: σε κάθε χώρα, έχει μεγάλη σημασία η αντιπολίτευση, η ποιότητα και η λειτουργία του αντιπολιτευτικού ρόλου. Ιδιαίτερα όταν τα πράγματα βαραίνουν -when the going gets tough, the tough get going- στην αντιπολίτευση κρίνεται το πώς θα καταλήξει ο κεντρικός πλους. Στη σημερινή Ελλάδα, όπου η διακυβέρνηση έλαχε (καλά, όχι «έλαχε»: βαθύτερη κοινωνική μεταβολή, επαναταξικοποίηση της Ελλάδας μετά τη δεκαετία του ΄80, είναι εκείνο που λειτουργεί) στον με μείζονες εσωτερικές εντάσεις ΣΥΡΙΖΑ, ο χώρος της αντιπολίτευσης κινδυνεύει να οδηγήσει περισσότερα κι απ' όσα φαντάζεται.

Γι' αυτό, η ροπή προς ελαφρότητα -αν όχι σαχλαμάρα- στη φάση υποψηφιοτήτων στη ΝΔ, μπορεί να τους κάνει ζημιά. Μεγάλη. Αλλά και να γραφικοποιήσει όλη την αντιπολιτευτική διάσταση. Κακό, αυτό, για όλους μας.

Πάντως, η ΝΔ που αναζητεί κεφαλή και ως εκ τούτου πασχίζει να δώσει στίγμα, αποφασίζει ως φαίνεται να κινηθεί όπως και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου: στο στρατόπεδο του «Ναι», το οποίο μάζεψε δημοψηφισματικά κάπου το 40% των ψηφοφόρων, ασφαλώς κυριάρχησε, πλην όμως μόνο μέχρι το ταβάνι που δείχνει να έχει διαμορφώσει, κάπου γύρω στο 28%, χωρίς πάντως να γράφει 3 στο αποτέλεσμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, δεν μπόρεσε τον Σεπτέμβριο να μαζέψει πολύ περισσότερο από το μισό του υπολοίπου 60% που τάχθηκε στο «Όχι» (ανεξαρτήτως πώς το μεταχειρίσθηκε, λειτουργικά/στις διαπραγματεύσεις, αυτό το «Όχι»). Όμως το 50+% του 60% ήταν πάλι σαφώς περισσότερο από το 28% – άρα «κλήρωσε» τις 50 έδρες του πρώτου κόμματος.

Η αυριανή, άντε μεθαυριανή, ΝΔ έχει να διαλέξει ένα από τα δύο: είτε να περιμένει να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό το βάρος της διακυβέρνησης (αυτό, δηλαδή, που έκανε το 2011-12 ο Αντώνης Σαμαράς με απέναντί του το τότε ΠΑΣΟΚ) είτε να πασχίσει να διευρύνει το βασικό κοινό στο οποίο απευθύνεται ο χώρος αυτός (κάτι σαν τον Κώστα Καραμανλή, το 2000 άστοχα, το 2004 πετυχημένα με άλλο ΠΑΣΟΚ).

Ε, λοιπόν, η λαϊκότροπη/καθησυχαστική φιγούρα ενός Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο εκσυγχρονισμένος λόγος ενός Κυριάκου Μητσοτάκη, η συντηρητική (και κάτι παραπάνω) φιγούρα «από τζάκι» ενός Απόστολου Τζιτζικώστα, ή το ιδιαίτερο ύφος φιλικής οξύτητας ενός Αδώνιδος, αυτή την πρόκληση, αυτή την επιλογή φέρνουν μπροστά στους νεοδημοκράτες. Που κάθονται πάνω σε μια μειοψηφική κοινωνιολογικά, αλλά με βαθύτερες ρίζες παράταξη.

Και αυτοί, τα δικά τους. Όμως οι υπόλοιποι δεν θα έχουμε απλώς τα απόνερα. Θα έχουμε τη συνολική σκηνή του 2015-21. Ή και του 2015-25.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News