Γνωρίζουμε για τι ακριβώς θα ψηφίσουμε στις 20 Σεπτεμβρίου; Ποιο είναι το διακύβευμα αυτών των εκλογών; Φοβάμαι πως οχι. Και αυτό, γιατί υπάρχει έλλειμμα πληροφόρησης, επιδερμικός διάλογος και σκόπιμη συσκότιση. Δεν γνωρίζουμε καν τι ακριβώς περιλαμβάνει το τρίτο Μνημόνιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει καλύτερο των προηγούμενων και τα υπόλοιπα κόμματα πιο επώδυνο απ' όλα.

Ο μέσος ψηφοφόρος έχει ακούσει για τις μειώσεις των συντάξεων ή τον ΕΝΦΙΑ που παραμένει, αλλά δεν γνωρίζει εκατοντάδες άλλες προβλέψεις που περιλαμβάνονται στη συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Για τη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, ας πούμε, ή την κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων, που είναι συνδεδεμένα με τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων, την εφαρμογή όλων των συστάσεων του ΟΟΣΑ, το άνοιγμα των επαγγελμάτων, τη μεταρρύθμιση στην αγορά ενέργειας, την αναδιάρθρωση του φορολογικού κώδικα κ.λπ.

Έχουμε πλήρη γνώση και αντίληψη τι σημαίνουν όλα αυτά για τη ζωή μας και το μέλλον; Νομίζω πως δεν εχουμε τη μεγάλη εικόνα, αυτή που περιλαμβάνει την αύξηση της φορολογίας των εισοδημάτων από ενοίκια, την αλλαγή της φορολογίας των αγροτών και πολλά ακόμα που περιλαμβάνονται στις εκατοντάδες σελίδες που με πρόχειρο και γρήγορο τρόπο ψήφισε η Βουλή και τις οποίες αντικειμενικά δεν πρόλαβαν να διαβάσουν ούτε καν αυτοί που ψήφισαν.

Στις κάλπες δεν θα πάμε σοφότεροι σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο του Μνημονίου, ούτε σε ό,τι αφορά τα ισοδύναμα μέτρα τα οποία προτείνονται (αν προτείνονται) για να αποφευχθούν σκληρά μέτρα που πλήττουν ήδη οικονομικά αδύναμες ομάδες. Στις κάλπες θα πάμε έχοντας μια γενική εικόνα από τη δεδομένη ασυνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ (που έκανε μια θεαματική μεταστροφή σε σχέση με όσα υποσχόταν), από την εμπειρία για το τι σημαίνει διακυβέρνηση από τη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (που ειναι πολύ νωπή) και από τις γενικόλογες και αφοριστικές θέσεις των κομμάτων.

Στις κάλπες θα πάμε με το συναίσθημα (θυμός, οργή, αίσθημα προδοσίας, αδιαφορία κ.ο.κ.) ως βασικό οδηγό στη σκέψη μας και όχι με ορθολογικά κριτήρια. Ειναι η μέθοδος με την οποία ψηφίζουμε συνήθως και η οποία δεν θ' αλλάξει ούτε σ' αυτές τις εκλογές.

Τα κριτήριά μας θα βασίζονται σε βιωματικές εμπειρίες, σε πλαστά διλήμματα και σε υπερβατικές θεωρίες που δεν έχουν καμία ουσιαστική βάση. Και δεν αναφέρομαι μόνο σ' εκείνους (που είναι όμως πολλοί) που πιστεύουν πως το χρέος θα σβηστεί μια για πάντα αν αρνηθούμε να το πληρώσουμε ή αν η χώρα επιστρέψει στο εθνικό νόμισμα, ούτε μόνο στους άλλους που έχουν τη βαθιά πεποίθηση πως κάποιο σιωνιστικό κέντρο κατευθύνει αυτές τις σε βάρος της χώρας μας και του περιούσιου λαού της, επιλογές. Αλλά στο μεγάλο αυτό κομμάτι της κοινωνίας που με τη βοήθεια πολιτικών δυνάμεων και ΜΜΕ δεν έχει μια πλήρη εικόνα των δεδομένων, αλλά κυρίως των εναλλακτικών προτάσεων που θα μπορούσαν να έχουν τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας.

Η προεκλογική ατζέντα, μια εβδομάδα πριν τις εκλογές, δεν περιλαμβάνει ουσία αλλά συνθήματα και εντυπωσιασμό. Στο debate αλλά και στα προεκλογικά σποτ δεν υπάρχουν συγκεκριμένες και βάσιμες προτάσεις οι οποίες θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν κάποια από τα μέτρα του μνημονίου ως εναλλακτικές επιλογές που θα μπορούσαν να δεχτούν οι δανειστές. Δεν υπάρχουν σχέδια για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο με το οποίο θα μπορούσε να πορευτεί η χώρα τα επόμενα χρόνια. Δεν γίνονται καν ουσιαστικές συζητήσεις για το ποιος θα μπορούσε να συνεργαστεί με ποιον μετεκλογικά και με βάση μια συγκεκριμένη ελάχιστη προγραμματική συμφωνία. Στις 20 Σεπτεμβρίου θα πάμε να ψηφίσουμε γνωρίζοντας καλά σε ποιο ιδιωτικό σχολείο πήγε ο Τσίπρας το παιδί του, με ποια χαριτωμενιά απάντησε ο μάγκας Μεϊμαράκης ή τι ακριβώς περιλαμβάνει το σποτάκι με το λάστιχο και την Κωνσταντοπούλου. Αλλά ως εκεί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News