Οι ακραίες πολιτικές καταστάσεις που ζει η χώρα απαιτούν ψυχανάλυση, όχι πολιτική ανάλυση. Γιατί η κατάργηση της λογικής έχει ανάγκη περισσότερο τους ψυχαναλυτές παρά την πολιτική αρθρογραφία. Προσπαθώ -αλλά μάταια- να διαχειριστώ τις πολιτικές μου αγωνίες, να απομακρύνω την εφιαλτική πραγματικότητα, να ερμηνεύσω τον παραλογισμό που επικρατεί στον πολιτικό λόγο. Όμως το δημοψήφισμα της Κυριακής είναι οριακό, ο κόμπος πια έχει φτάσει στο χτένι και ο κίνδυνος ενός διχασμού είναι τεράστιος.  

Χωρίς να αμφισβητώ τον πατριωτισμό κανενός, όμως δεν θα υιοθετήσω την άποψη εκείνων που υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες προκειμένου να κατακτήσουν την εξουσία και βρέθηκαν μπροστά στα μετεκλογικά τους αδιέξοδα. Ευελπιστώ ότι δεν θα φτάσουμε μπροστά στις κάλπες. Μα αν γίνει τελικά το δημοψήφισμα, θα πω ΝΑΙ στην Ευρώπη και τον πολιτισμό, ΟΧΙ στην εθνική απομόνωση, ΟΧΙ στη λογική της ζαριάς, της μπλόφας και της ρώσικης ρουλέτας. Γιατί δεν μπορώ να εμπιστευτώ πλέον τις πολιτικές επιλογές εκείνων που εκλέχτηκαν για να γκρεμίσουν τον ΕΝΦΙΑ και τα Μνημόνια κι όμως προτείνουν ένα επαχθέστερο Μνημόνιο 8 δισ..

Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην πολιτική σκέψη αυτών που κόμπαζαν αφελέστατα ότι θα συνενώσουν τον Νότο και τελικά βρήκαν ολόκληρη την Ευρώπη ενωμένη απέναντί τους. Δεν εμπιστεύομαι εκείνους που εκλέχτηκαν ως δήθεν «αριστεροί» κι όμως προέβησαν σε συμμαχίες με ΑΝΕΞΕΛΕΚΤΕΣ ακροδεξιές πτέρυγες, υιοθετώντας τη γλώσσα τού εθνικολαϊκισμού, τη μουλιασμένη στην κοινοτοπία και το συναίσθημα. Που πρότειναν ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Παυλόπουλο -από τους βασικούς υπεύθυνους για την πτώχευση της χώρας και την υποταγή στα Μνημόνια. Που κυβερνούν με τον πιο αλλοπρόσαλλο τρόπο, βαφτίζοντας τις πολλαπλώς αντιφατικές και συνεχώς μεταβαλλόμενες πολιτικές τους ως δήθεν «δημιουργική ασάφεια».  

Αρνούμαι τους φανατικούς πολιτικούς που ενώ έχουν χάσει τον στόχο, επιμένουν στις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους. Καταστρέφοντας τη χώρα και οδηγώντας την κοινωνία σε διχασμό. Δεν είναι δυνατόν να υποστηρίξω εκείνους που πρότειναν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρο του Κοινοβουλίου. Και έκτοτε, ο πρωθυπουργός της χώρας -πείσμων μεν, ωστόσο άνθρωπος ευγενής- προτιμάει να «φέρεται» με τρόπο σκαιό στους Ευρωπαίους υποστηρικτές του παρά να αντιμετωπίσει τη μαινόμενη Ζωή. Ποιος τολμάει να αντιπαρατεθεί στον σαρκασμό, στο καταπελτικό βλέμμα και το σταλινικό ύφος της; (Αλήθεια, πώς τα καταπίνουν όλα αυτά αμάσητα οι συνετοί του κόμματος; Με ποια λογική;). 

Θα μπορούσε κανείς να παραθέσει ένα πλήθος λανθασμένων επιλογών που τεκμηριώνουν το κυβερνητικό αλαλούμ και προσβάλλουν την κοινή λογική, αλλά ας αρκεστούμε σ’ αυτό και μόνο: το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή συμπαρατάσσεται με την επίσημη κυβερνητική άποψη («να επιστρέψουμε στη δραχμή και να βγούμε απ' την Ευρώπη», διότι περί αυτού πρόκειται), είναι αρκετό να αποδείξει τη λανθασμένη θέση του πρωθυπουργού. (Πού είναι άραγε ο Σταθάκης; Ο Δραγασάκης; Και τινες άλλοι σώφρονες;).  

Πιστεύω -το ξαναλέω- ότι δεν θα φτάσουμε στις κάλπες ως την Κυριακή. Αν όμως αυτό γίνει, ας ψηφίσουμε ο καθένας ό,τι θέλει, αλλά να μη φαγωθούμε μεταξύ μας. Γιατί ως κοινωνία έχουμε αυτή την έφεση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News