Μας αρέσει ή δε μας αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ήταν από μόνη της ένα θετικό γεγονός, για τον ίδιο και για τον τόπο. Ο λόγος είναι προφανής. Όταν ένας πολιτικός χώρος αναδεικνύεται  διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας, είναι προτιμότερο να είναι κατά το δυνατόν συγκροτημένος, παρά μια συνομοσπονδία καπετανάτων. Και σ’ αυτό έγινε ένα σοβαρό βήμα.

Βεβαίως καπετανάτα θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και οι συγκρούσεις θα συνεχιστούν. Ο Τσίπρας όμως ανεδείχθη κυρίαρχος και με τη βούλα των αριθμών. Έχει σημασία αυτό. Ο αρχηγός συσπείρωσε γύρω του τη συντριπτική πλειοψηφία σε μια, λίγο-πολύ, φιλοευρωπαϊκή κατεύθυνση. Συμπέρασμα: «Αντιμνημονιακή» πολυσυλλεκτικότητα αλλά και μια «φιλοευρωπαϊκή» δεδηλωμένη. 

Παράλληλα ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει καλά ότι για να κυβερνήσει –αν και όταν αυτό προκύψει-οφείλει να ολοκληρώσει τη στροφή του προς έναν πολιτικό ρεαλισμό. Και ήδη αυτή η προσπάθεια είναι διακριτή σε κάθε νέα τοποθέτησή του. Επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης  και όχι μονομερής καταγγελία του μνημονίου, κρατικές μόνον οι επιχειρήσεις «φυσικών μονοπωλίων»(;), διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικές επενδύσεις. Πρόκειται για μια δύσκολη αλλά υποχρεωτική πορεία, από τον καταγγελτικό  στον πιο συγκεκριμένο πολιτικό λόγο, προαπαιτούμενο για κόμματα με κυβερνητική προοπτική.  

Γνωρίζει επίσης, ότι αυτός και το κόμμα του δεν είναι επικεφαλής ενός μαζικού ριζοσπαστικού αριστερού κινήματος σε θριαμβευτική έφοδο προς την εξουσία. Δεν είναι Αλλιέντε, δεν είμαστε Χιλή, δε βρισκόμαστε στη δεκαετία του 70. Στο κόμμα του προσβλέπουν κυρίως πολίτες  που εξαθλιώνονται οικονομικά και κοινωνικά από την παρατεταμένη και βαθιά κρίση. Ελπίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να σταματήσει και πιθανώς να αναστρέψει την άσχημη κατάσταση. Κάποιοι μπορεί να ελπίζουν και σε μια αυτόματη επάνοδο στις «καλές μέρες».

Παράλληλα όμως η δυσπιστία περισσεύει και η ανοχή σε αθετήσεις είναι ανύπαρκτη. Ελάχιστοι από όσους δηλώνουν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις θα μπορούσαν να περιγράψουν με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο τι και κυρίως πως θα αλλάξει. Που είναι κρυμμένα τα λεφτά για παροχές που δεν βρίσκουν οι «μνημονιακοί». Οι ίδιοι οι πολίτες δείχνουν συχνά μπερδεμένοι. Βγάζουν πρώτον τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά η πλειονότητα τους πιστεύει ότι δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει και ότι αν κυβερνήσει τώρα, πιθανόν πράγματα να μείνουν ίδια ή και να πάνε χειρότερα.  Εύκολα λοιπόν, μια ανώριμη άνοδος στην κυβερνητική εξουσία μπορεί να αποδειχθεί μια σύντομη παρένθεση με καταστροφικές συνέπειες, για τον ίδιο και για τον τόπο.

Εκλογές και βιώσιμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σήμερα προϋποθέτουν  εκλογική αυτοδυναμία με ομοιογενή κοινοβουλευτική ομάδα ή κάποιον σταθερό κυβερνητικό συνασπισμό. Άμεσα υλοποιήσιμο κυβερνητικό πρόγραμμα με ανατροπή όλων των βασικών ρυθμίσεων που έγιναν με τα μνημόνια. Αντιπολίτευση σε λογικά πλαίσια και Ευρωπαίους εταίρους  πρόθυμους να τα ξανασυζητήσουν όλα από την αρχή. Για παράδειγμα, το άμεσο πάγωμα και κούρεμα των χρεών μας  την ίδια στιγμή που θα βλέπουν τα επιτόκια δανεισμού τους «στο Θεό». Και ενώ θα συμβαίνουν όλα αυτά θα πρέπει να εξακολουθούμε να επιβιώνουμε, έστω όπως και σήμερα.
Λογικό;

Ανεξάρτητα από τις δηλώσεις του τύπου «Είμαστε έτοιμοι!» –τι θα μπορούσε να πει άλλωστε;- ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει  ότι ο ίδιος και το κόμμα του δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν. Από μέσα του υποθέτω οτι θα εύχεται να μην υποχρεωθεί σε κάτι τέτοιο σύντομα, σαν αποτέλεσμα μιας κατάρρευσης-ατύχημα της κυβέρνησης. Λογικά τον συμφέρει να έχει ολοκληρωθεί η «βρώμικη» δουλειά των «μνημονιακών» και να έχει σταθεροποιηθεί η κατάσταση.

Χρειάζεται χρόνο για να ολοκληρώσει την τακτοποίηση των εσωκομματικών του συσχετισμών και το μεγάλο μέρος της αναγκαίας πολιτικής εκλογίκευσης. Να ολοκληρώσει τη συγκρότηση αποτελεσματικών μηχανισμών που θα εμπιστεύεται. Να βρει τους ανθρώπους που θα στηρίξουν μια διακυβέρνηση, τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να αναδειχθεί μια, κατά το δυνατόν, ομοιογενής κοινοβουλευτική ομάδα. Χρειάζεται να κερδίσει μια στοιχειώδη αναγνώριση και επαφή με τους έξω και να έχει σταθεροποιηθεί κάπως η κατάσταση στην Ευρωζώνη. Χρειάζεται χρόνο για να μην καεί άδοξα και κάψει και εμάς μαζί του.

Ο αντίλογος βέβαια είναι ότι χρόνο ,για άλλους  λόγους, χρειάζεται και  ο κυβερνητικός συνασπισμός. Μια οικονομική  σταθεροποίηση μπορεί να φέρει ελπίδα και σαν επακόλουθο μια κυβερνητική σταθεροποίηση. Αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε να περιορίσει το ανοδικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ και να μεταθέσει τις εξελίξεις. Ίσως μάλιστα κάτι τέτοιο αποδειχθεί και πιο ωφέλιμο για όλους. Κυρίως για τον τόπο.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News