Τρείς χιλιάδες οκτακόσιοι φοροφυγάδες του ενός εκατομμυρίου και πάνω «τρώνε» στο πιτς-φυτίλι έναν υφυπουργό και προστατεύονται από τον υπουργό Οικονομικών (τον Παπακωνσταντίνου), αλλά και τον Πρωθυπουργό (που, φυσικά, θα ενημερώθηκε). Έχουμε κι’ άλλους, πιο μεγάλους, που χρωστάνε πιο πολλά λεφτά, αλλά αυτοί δεν είναι πάνω από κάνα-δυό ντουζίνες και έχουνε τόσο στενή συνεργασία με το κράτος ώστε στην ουσία Είναι το Κράτος.

Εντοπίσαμε και γιατρούς και άλλα πολλά εκατομμύρια εδώ κι εκεί και παραπέρα,  πιθανότατα «νομιμοποιημένα» (ξεπλυμένα που λένε), άρα και «ηθικά» κατά την άποψη που εξέφρασε το Βουλγαράκι όταν πήγε και ανακατεύτηκε με τις μπίζνες των μοναστηριών. Η άλλος το είπε το «νόμιμο, άρα ηθικό», μήπως ο εξαιρετικός Νεονάκης επί Σημίτη, στα ντουζένια του χρηματιστηρίου,  ή ο κάποτε συνάδελφος Ρουσόπουλος (γράφαμε στήλες την ίδια εποχή στο ELLE, όταν το διεύθυνε η πάντα αγαπημένη Χαρά Λουκάκου με την θερμή υποστήριξη της επίσης πάντα αγαπημένης Φλώρας Τζιμάκα – και με τον Αντώνη Μαμαλάκη να κρατάει τα μπόσικα). Δεν συναντιόμαστε σχεδόν ποτέ, ένα κείμενο το μήνα στέλναμε ο καθένας, αλλά τις δυό τρείς φορές που «έτυχε» θυμάμαι πως μου είχε φανεί πολύ προσεκτικός, λιγάκι «όχι και πολλά-πολλά παρακαλώ» για να το πω πιο απλά.  Που πήγε κι έμπλεξε μετά, τόσο «προσεκτικός» και μετρημένος – τι σημασία έχει θα μου πείτε; Αυτός μας μάρανε.

Στο βαρόμετρο της Public Issue (όσο και αν αυτές οι μετρήσεις-παραγγελιές από τα μεγάλα μαγαζιά εξυπηρετούν όσο νάναι και κάποιες τάσεις που τα ευνοούν αυτά τα μαγαζιά, στις άλλες, όχι τις ΜΜΕ, επιχειρηματικές τους δραστηριότητες), ξαναείδαμε πολύ καθαρά ότι επιτέλους αρχίζουμε να συγκλίνουμε οι Έλληνες σε κάτι σαφές και ξεκάθαρο: δεν μας αρέσει πια κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα και έχουμε σιχαθεί το «πολιτικό προσωπικό» μας ανεπιστρεπτί. Οι σημερινοί βουλευτές και τα παρατρεχάμενα κομματόσκυλα μετράνε πια μέρες, άντε μήνες αν το θέλετε – βάλτε και δυό-τρία χρόνια αν με βρίσκετε πολύ βιαστικό. Είναι όμως τελειωμένοι και το ξέρουνε – και γι’ αυτό πάμε από το κακό στο χειρότερο γιατί αυτοί που θα μας σώνανε καλώς εχόντων των πραγμάτων είναι υπεραπασχολημένοι με την ιδιωτική τους σωτηρία. Μαζεύουν λεφτά (και άλλοθι) για την μετά την 1η Ιανουαρίου του 2014 περίοδο, τότε που κανείς από αυτούς δεν θα είναι πια στο μισθολόγιό μας – θα τους έχουμε όλους απολύσει μαυρίζοντάς τους με φούμο και πίσσα στην πρώτη (εκλογική εννοώ) ευκαιρία.

Αν είχαν λίγο μυαλό όλοι αυτοί θα εξαφανιζόντουσαν πάραυτα. Αλλά, για να πούμε και την αλήθεια, και να θέλανε να εξαφανιστούνε δεν μπορούν. Το πολιτικό μας σύστημα με τους τόσο σοφά φτιαγμένους (για πάρτη τους εννοώ – για το πάρτυ τους) εκλογικούς και άλλους «νόμους», δεν έχει προβλέψει υπόγειο τούνελ εξαφάνισης. Είναι λοιπόν εγκλωβισμένοι στην Βουλή και εμείς (ας είμαστέ ρεαλισταί) είμαστε εγκλωβισμένοι στα στημένα εκλογικά συστήματα και, όταν θα πάμε να ψηφίσουμε θα πρέπει να συμπεριφερθούμε πολύ προσεκτικά για να τους στείλουμε όλους αυτούς, πακέτο, από εκεί πούρθανε. Θα το καταφέρουμε όμως αν εκλέξουμε σε πρώτη φάση μια επτακομματική ή και οκτακομματική βουλή – και αυτό ακριβώς νομίζω πως έχουμε ξαφνικά αποφασίσει όλοι μαζί να κάνουμε (και χωρίς να το έχουμε οργανώσει – μη τα βάλουν πάλι με το  Facebook  ή το Twitter – αυτά είναι απλώς μηχανισμοί που εμείς «φορτώνουμε»).

Αν δεν περνάγαμε τέτοιες μαύρες φτώχειες θα πήγαινε τώρα καρφωτός ο Γιώργος (που είναι πονηρός κι’ αυτά που λέει μην τα τρως) για εκλογές. Μέσα στην εβδομάδα πάντως, υπάρχουνε πολλές ενδείξεις πως η κυβέρνηση αυτή, η ιστορική πραγματικά, θα παραιτηθεί επιτέλους. Δεν μπορεί όμως κανείς να συμπεράνει εξ’ αυτού ότι θα πάει και σε εκλογές. Ίσως επιχειρήσει την συγκυβέρνηση ή την «Εθνικής Ενότητας» με άλλον πρωθυπουργό, τον κ. Παπαδήμο λένε τα κανάλια, αλλά για να το λένε τα κανάλια σίγουρα θα είναι άλλος αυτός που θα φορτωθεί τον ασήκωτο βράχο – κάποιος που δεν τον φανταζόμαστε αυτή τη στιγμή εμείς οι κοινοί θνητοί.

Πάντως αν όχι αυτή, την άλλη βδομάδα το αργότερο, καλά θα κάνουνε να τα μαζέψουνε και να ξεκουμπιστούν, Πρωθυπουργός και κυβέρνηση παρέα. Να πάμε στο επόμενο βήμα και το μεθεπόμενο που θα είναι κι’ αυτά χάλια κι’ αδιέξοδα, αλλά καλό είναι να τα ζήσουμε μια ώρα αρχύτερα για να τ’ αφήσουμε και πίσω μας το γρηγορότερο δυνατόν. Μέσα από τις «ζυμώσεις» που, αναγκαστικά, θα προκληθούν, θα φανεί και η πρώτη αχτίδα, η πρώτη ελπίδα, η πρώτη σπίθα που τόσο χρειαζόμαστε για να ξαναβάλουμε μπρός.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News