Λοιπόν – ας το πάρουμε από την αρχή να μην μπερδευόμαστε ασκόπως. Πριν από ένα χρόνο ο Καραμανλής το βρήκε βαρύ το φορτίο που του ανακοινώθηκε ότι του αναλογεί- και πήγε σε εκλογές. Ο Γιώργος Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ και τους θυμωμένους της ΝΔ, κέρδισε τις εκλογές με διαφορά σχεδόν 11%. Μιλάμε για θρίαμβο.

Ο νέος πρωθυπουργός, «λίγο αριστερά, λίγο δεξιά», πήρε το τιμόνι και ξεκίνησε να χτίσει την καινούργια Ελλάδα. Θα γινόντουσαν τρομερά πράγματα. Όλοι οι ισολογισμοί και τα οικονομικά του Δημόσιου Τομέα θα δημοσιευόνταν στο διαδίκτυο για να μπορούμε όλοι οι πολίτες, ψηφίσαντες και μη ψηφίσαντες ΠΑΣΟΚ, να ελέγχουμε τα πάντα με απόλυτη διαφάνεια – ακόμα και τις αγορές όπλων από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Κομματικές προσλήψεις και ρουσφέτια στοπ. Μόνο αξιοκρατικά και πάλι όλα στο διαδίκτυο. Στα Υπουργεία νέοι άνθρωποι, νέες γυναίκες και άντρες, που θα πηγαίνανε στη Βουλή με το παπάκι τους ή τα υβριδικά τους. Άλλα μυαλά. Ο παλαιοκομματισμός στο Καιάδα, έτσι, με μια μονοκοντυλιά. Όλα καινούργια, έντιμα, καθαρά και ξάστερα.

 

Δεν περάσανε λίγες μέρες, άντε δύο-τρείς βδομάδες και κάτι έγινε απρόβλεπτο που τα άλλαξε όλα και ο νέος Πρωθυπουργός αναγκάστηκε να αλλάξει επειγόντως την ατζέντα του και να βάλει πάνω-πάνω άλλες προτεραιότητες. Τι είχε συμβεί; Ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε πάει στο Υπουργείο Οικονομικών (ή Οικονομίας, λιγάκι τα μπερδεύω αυτά τα δύο και όχι άδικα νομίζω) και μετά από δύο-τρείς μέρες εκεί ενημερώθηκε. Τι έμαθε; Ότι βουλιάζουμε. Ότι είμαστε Τιτανικός. Ότι αν δεν γίνει κάτι άμεσα πάμε για πτώχευση, για έξοδο από την ζώνη του ευρώ και πιθανόν και για αποπομπή από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Το σοκ ήταν τεράστιο. Ο πρωθυπουργός που νόμιζε πως «λεφτά υπάρχουν» αναστατώθηκε τόσο μέχρι που έπεσε και από το ποδήλατο κάποια στιγμή. Κανείς δεν το φανταζότανε αυτό. Κανείς δεν είχε ρωτήσει πριν από τις εκλογές την τότε κυβέρνηση «τι χρωστάμε», «τι έχουμε στο ταμείο», «ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας». Παράξενο βέβαια αυτό γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να ασκεί συνεχή έλεγχο στην κυβέρνηση σε όλους τους τομείς – και πρωτίστως στα οικονομικά και να είναι ενήμερη για τα πάντα. Το λέει και το Σύνταγμα της Ελλάδος, δεν τα λέω εγώ.

Πόσο μάλλον δε σε περίοδο προεκλογική, όταν ο Καραμανλής έλεγε «δεν έχουμε» και ο Παπανδρέου έλεγε «έχουμε, λεφτά υπάρχουν». Είχαμε φανταστεί όλοι εμείς οι ανόητοι ψηφοφόροι ότι οι επιτελείς του ΠΑΣΟΚ επί των οικονομικών θα είχαν ζητήσει (ή απαιτήσει) μια λεπτομερή ενημέρωση εβδομάδες πριν από τις εκλογές και ότι «ξέρανε». Ε, είχαμε κάνει λάθος. Η νέα κυβέρνηση ανακάλυπτε τώρα, βδομάδες μετά την θριαμβευτική εκλογή της ότι τα ταμεία είναι άδεια, ότι δεν υπάρχει σάλιο, ότι πάμε για πτώχευση – και άρχισε να το διαλαλεί παγκοσμίως και παντοιοτρόπως οδηγώντας τα περιβόητα spread σε εκείνα τα δυσθεώρητα ύψη. Δεν μπορούσαμε πια να δανειστούμε. Ανάστατη η Ευρώπη μη της καταστρέψουμε το Ευρώ της (με το 2,3% που αντιπροσωπεύουμε στην ΕΕ), ανάστατος και ο Γ.Α.Π, ανάστατος και ο Παπακωνσταντίνου: Χανόμαστε, βυθιζόμαστε, βοήθεια – τελικά «λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν». Βοηθήστε μας.

Ένα χρόνο τώρα ζούμε αυτό το έργο. Διασκέψεις, συσκέψεις, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, παζάρια, τι λέει η Γερμανία, τι λέει η Γαλλία, ένας χαμός. «Η Ευρώπη οφείλει να μας στηρίξει» βροντοφωνάξαμε και ενώ η Ευρώπη με τα χίλια ζόρια είπε «εντάξει, καθίστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε», πήγε ο Πρωθυπουργός μας και ενέπλεξε και το ΔΝΤ – για το οποίο η ΕΕ είχε ήδη εκφραστεί ότι δεν το ήθελε μέσα στα πόδια της και τους λογαριασμούς της. Διότι το Δ.Ν.Τ είναι στην ουσία οι Η.Π.Α.

Τελικά βρέθηκαν φόρμουλες, κόπηκαν μισθοί, συντάξεις, έγιναν περικοπές, βρέθηκαν λύσεις για κάποιες από τις χρόνιες παθήσεις που μαστίζουν δεκαετίες τώρα την οικονομία μας, αρχίσανε οι ξένοι τα «μπράβο», «πάτε καλά», «συνεχίστε έτσι» – αλλά εμείς είχαμε εδώ μπροστά μας ένα «Καλλικράτη» να καραδοκεί με κίνδυνο να φέρει τα επάνω κάτω και να μας ξαναπάει μπροστά σε αδιέξοδα που δεν μπορώ να φανταστώ ποιος έχει τα κότσια να αναλάβει να τα ξεπεράσει. Όχι ο Σαμαράς βέβαια με τον Πάνο Παναγιωτόπουλο και τον Ψωμιάδη, δεν είναι καν προετοιμασμένοι οι άνθρωποι για μια τέτοια, τιτάνια, προσπάθεια.

 

Ο Πρωθυπουργός, αφού είδε ότι επιπολαίως και μικροπολιτικά οι αντίπαλοί του προσπάθησαν να μετατρέψουν τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση σε «δημοψήφισμα» για το Μνημόνιο, δήλωσε ότι αν το «δημοψήφισμα» αποφανθεί κατά του Μνημονίου, τότε θα πάει σε εκλογές για να ζητήσει νέα, ακόμα πιο φρέσκια, εντολή από τον λαό να προχωρήσει σε ακόμα σκληρότερα μέτρα, λιτότητα, απολύσεις, περικοπές μισθών και δαπανών στο Δημόσιο, πώληση ή εξυγίανση των ζημιογόνων ΔΕΚΟ, κ.λπ. Και δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν ξανακάνει εκλογές και τις ξανακερδίσει, θα προχωρήσει πια ακάθεκτος σε ριζικές τομές που θα πονέσουν και θα ματώσουν ακόμα παραπάνω την Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, αλλά μπορεί και να την σώσουν. Το «άλλα μας έλεγες και άλλα κάνεις» δεν θα ισχύει πια. Θα κάνει ότι θέλει και ότι του υποδεικνύουν να κάνει οι εταίροι και οι δανειστές μας.

Το μεγάλο μπέρδεμα είναι πως την αφορμή να προκηρύξει ξανά εκλογές και να τις ξανακερδίσει, θα την πάρει από τα αποτελέσματα του «Καλλικράτη» – όπου με τους υποψηφίους που έχει διαλέξει το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα υποστεί σοβαρή ήττα. Και θα πάμε σε εκλογές χωρίς να «φταίμε» και χωρίς να τις θέλουμε, γιατί δεν ψηφίσαμε τον κ. Τάδε και προτιμήσαμε τον κ. Δείνα για την περιοχή μας – άσχετα από την κομματική του ταυτότητα. Θα μου πείτε η Αριστερά (πρώτη από όλους) και η ΝΔ θέλησαν να μετατρέψουν τον «Καλλικράτη» σε δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, όχι ο Γ.Α.Π. Οπότε σου λέει κι αυτός, «έτσι το θέλετε, ας το κάνουμε έτσι λοιπόν». Και αν δεν μας αρέσει ο Γ.Α.Π ας ψηφίσουμε τον Αντώνη με τον Ψωμιάδη, την Αλέκα, τον Δημαρά και την Ντόρα να βρούνε λύσεις και να μας βγάλουν από την κρίση. Μας πετάει τη μπάλα λοιπόν και μας λέει «αποφασίστε».

 

Μόνο που η μετατροπή των εκλογών του «Καλλικράτη» σε ζήτημα εθνικής επιβίωσης είναι για εμάς του ψηφοφόρους κρίμα και άδικο. Δεν μπορούμε να δεχτούμε τον εκβιασμό και το ΠΑΣΟΚ θα υποστεί σοβαρές ζημιές, έτσι κι αλλιώς. Τα χειρότερα όμως θα έρθουν μετά, όταν στις εθνικές εκλογές που λέει πως θα προχωρήσει ο ΓΑΠ, μοιραστούν οι ψήφοι, βγει πάλι πρώτο το ΠΑΣΟΚ (που θα βγει) αλλά με μειωμένη ή και ισχνή πλειοψηφία.

Τι θα συμβεί τότε; Άλλες εκλογές, λένε οι γνωρίζοντες. Αυτά εν μέσω σκληρής ύφεσης, ανεργίας, και της χειρότερης οικονομικής κρίσης που έχει περάσει ο τόπος μεταπολεμικά. Θα καταρρεύσουμε. Δεν θα μας δανείζει κανείς. Και τότε πράγματι θα οδηγηθούμε στην πτώχευση και την απομόνωση. Ενώ αν ο ΓΑΠ απλώς αγνοούσε τις κραυγές και τους ψίθυρους της αντιπολίτευσης και προχωρούσε με την τόσο φρέσκια ακόμα νίκη με 11% διαφορά από το δεύτερο κόμμα (κατά το γνωμικό «τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά η άμαξα περνάει»), όσο και αν πονέσουμε, όσο και αν ματώσουμε, θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες να βγούμε σώοι και αβλαβείς το 2013, έχοντας βάλει τάξη στα του οίκου μας και έχοντας προχωρήσει σε ριζικές τομές. Γι’ αυτό δεν καταλαβαίνω πως ρισκάρει το μέλλον, την τύχη την ίδιας της Ελλάδας, δηλώνοντας πως θα προχωρήσει σε εκλογές αν δεν ψηφιστούν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ σε όλη την Ελλάδα. Ρισκάρει πάρα πολλά – και όχι μόνο «δικά του» ζητήματα, ζητήματα εγωισμού και πείσματος. Ρισκάρει το μέλλον της Ελλάδας.

Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως ό,τι και να ψηφίσουμε (για διάφορους λόγους) στις 7 Νοεμβρίου, ο Γ.Α.Π οφείλει να τιμήσει το 11% της διαφοράς με την Ν.Δ που του χάρισαν οι Έλληνες ψηφοφόροι και να ολοκληρώσει την τετραετία του απτόητος. Αυτό είναι το σωστό και το λογικό – και άσε μας εμάς να λέμε διάφορα. Έχεις μια ισχυρή εντολή από την μεγάλη πλειοψηφία που μόλις έκλεισε χρόνο: Άσε τον «Καλλικράτη», εκεί παίζονται άλλα, τοπικά. Το ζόρικο παιχνίδι, το «ή ταν ή επί τας», παίζεται αλλού. Αν πάμε για εθνικές εκλογές θα έχουμε πια ελάχιστες ελπίδες να επιβιώσουμε μέσα στην αδυσώπητη παγκόσμια οικονομική κρίση και την σκληρή νέα γεωπολιτική πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται τώρα που μιλάμε, σε παγκόσμια κλίμακα.

Ο Γ.Α.Π οφείλει να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε, παρακάμπτοντας τα, όποια, αποτελέσματα του «Καλλικράτη».

 

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News