Το συνάφι μας – των δημοσιογράφων – δεν περνάει την καλύτερή του φάση στα μάτια της κοινής γνώμης. Μπορεί το «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι!» να είναι λιγάκι τραβηγμένο, πάντως ο δημοσιογραφικός κόσμος βρίσκεται ως προς την δημόσια πρόσληψη του ρόλου, της εικόνας, των προθέσεών του, στο ναδίρ. Ε, με το κύμα προσέλευσης δημοσιογράφων στην κεντρική πολιτική σκηνή – ακόμη κι αν το φοβερό τρίδυμο Νίκος Χατζηνικολάου/Γιώργος Τράγκας/Γιώργος Αυτιάς τελικώς δεν προσήλθε! – η δημόσια κατακραυγή κατά του συναφιού κορυφώθηκε. Το έναυσμα έδωσε η κίνηση Γιώργου Κύρτσου να περάσει στο ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη (ή: του Καρατζαφέρη να αλιεύσει για το καθημαγμένο ΛΑ.Ο.Σ. , που πορεύεται χωρίς πλέον Βορίδη και Γεωργιάδη στην προεκλογική στέππα, τον Γιώργο Κύρτσο ως αντίδοτο), κίνηση που προξένησε κύμα ολόκληρο σκωπτικών, καταδικαστικών, αυτομαστιγωτικών σχολίων (γιατί προπαντός δημοσιογράφοι σχολιάζουν: η ζήλια, ο φθόνος είναι πανανθρώπινο και πάντως εξαιρετικά Ελληνικό αντανακλαστικό).

Ε, λοιπόν, να διαφωνήσουμε!

Το φαινόμενο των πολιτευόμενων, ακόμη-ακόμη των πολιτευάμενων, δημοσιογράφων είναι θετικό. Πάντως πολύ θετικότερο από των πολιτευόμενων καθηγητών Πανεπιστημίου (ιδίως… συνταγματολόγων: ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε). Πάντως πολύ θετικότερο από των πολιτευόμενων δικηγόρων. Πάντως πολύ-πολύ θετικότερο από των πολιτευόμενων «γόνων πολιτικών οικογενειών» – είτε πρόκειται για καλόπιστα προσπαθούντες, είτε για εντελώς ζντουπ.

Αφορμή γι αυτό το σχόλιο μας έδωσε μια συζήτηση προ ημερών, και μάλιστα στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη στον ΑΝΤ1, όπου βρέθηκαν αντιμέτωποι ο Γιώργος Κύρτσος και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης – αμφότεροι του παλαίφατου «Oικονομικού Tαχυδρόμου». Ε, λοιπόν, εκεί, μετά από κάποιες αγριάδες και λίγη βαβούρα, όποιος θέλησε ή/και επένδυσε και παρακολούθησε μέχρι τέλους, είδε τι; Ότι η ποιότητα των δυο συνομιλητών (οι οποίοι, παρά τις «ανάγκες» της αντιπολίτευσης και της σκηνικής παράδοσης των πρωϊνάδικων, αληθινά κατόρθωσαν να συνομιλήσουν, να συζητήσουν, να μιλήσουν – διάβολε!) επέτρεψε, ή μάλλον επέβαλε και διασταύρωση αληθινών απόψεων και διεξοδική επεξήγηση – εκείνο δηλαδή που τραγικά έλλειψε εν γένει – και, κυρίως, έναρθρο λόγο. Α, ναι, και βάση σύγκλισης, όσο κι αν Λαζαρίδης και Κύρτσος θα το αρνούνταν, υποθέτουμε, διαρρήδην. Σύγκλισης ουσίας.

Αλλά και ο συμφιλοξενούμενος στον φιλόφρονα ιστοχώρο (έτσι δεν λέγεται;) του Protagon, Τάκης Μίχας, όταν στην αποχαιρετιστήρια στήλη του για όσες βδομάδες προσέρχεται ως υποψήφιος της ΔΡΑΣΗΣ έθεσε «σε 500 λέξεις» το αληθινό πρόγραμμα του «όχι πελάτης, πολίτης», δεν αποκρυστάλλωνε με τον καλύτερο τρόπο όσα με πεισματικά διάχυτη κινητικότητα προσπαθεί να εκφράσει ο ακούραστος Στέφανος Μάνος;

Και δεν τελειώνει η απαρίθμηση/roll call εδώ: μήπως η παρουσία του παλαίμαχου Μάκη Γιομπαζολιά (vintage φιγούρας της ΕΡΤ, της δεκαετίας του΄80, τότε που οι έννοιες «πολιτική συζήτηση» και «κρατική (τι άλλο;) τηλεόραση» φάνταζαν ασύμβατες) στην ΔΗΜ.ΑΡ, με τις θέσεις π.χ. που κατέθεσε περί μεταναστευτικού, δεν επέβαλαν σε όσους θέλουν να συστρατευθούν με το πείραμα Φώτη Κουβέλη να δουν ειλικρινέστερα το εύρος των επιλογών που προτείνει; Αλλά και ο – στο άλλο φάσμα του ηλικιακού – Αντρέας Παπαδόπουλος, o spokesman της ΔΗΜ.ΑΡ (δηλαδή ο ομόλογος του Κύρτσου και του επίσης spokesman της Ν.Δ. Γιάννη Μιχελάκη: αυτός πια κι αν είναι δημοσιογράφος!), δεν είναι εν πολλοίς de facto αρχιτέκτονας της εικόνας της ΔΗΜ.ΑΡ. των τελευταίων μηνών;

Δικό μας συμπέρασμα, και σκεφτείτε το σοβαρά: μια χαρά υλικό είναι για την πολιτική οι δημοσιογράφοι cannon fodder που θάλεγαν και οι Αγγλοσάξονες). Άλλωστε και ο Γιάνης (ένα «ν»!) Βαρουφάκης, το άλλο success story της εποχής , μόνον όταν ξεκλείδωσε μέσα από τον Πανεπιστημιακό τον δημοσιογράφο, διότι περί αυτού πρόκειται, απέβη cult figure. Και έκανε, αποτελεσματικότατα, πολιτική. Όχι;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News