Νοιώθω ειλικρινής και υπερήφανος να δηλώνω (και να είμαι, όσο μπορώ να το καταφέρω) στην πράξη Χριστιανός Ορθόδοξος. Η παράδοσή μας με συγκινεί και μοιράζομαι το μεγαλείο που κουβαλάει σχεδόν 21 αιώνες τώρα. Ο Χριστός είναι το φως μου, η Αγία Τριάδα η σκέπη μου, η Παναγία, οι άγιοι και οι άγγελοι οι διάφανοι αόρατοι φίλοι μου  που με συντρέχουν σε κάθε δυσκολία και είναι συνεχώς παρόντες σε κάθε, καλή ή κακή, σωστή η λάθος, αρνητική ή θετική σκέψη και πράξη μου. Δεν μεγάλωσα σε θρησκευόμενη οικογένεια, εννοώντας ότι δεν πηγαίναμε τις Κυριακές στην Εκκλησία στην Αλεξάνδρεια (όπου έχουμε το δεύτερο τη τάξει Πατριαρχείο μετά το της Κωνσταντινουπόλεως και εκατοντάδες εκκλησίες), ούτε κατηχητικό πήγα ποτέ, ούτε εξομολογήθηκα μέχρι το 1990 (που ήμουν πιά 37 χρονών) ούτε σπίτι μου υπήρχαν εικονοστάσια ή αναμμένα καντήλια. Ένας αγιασμός το χρόνο γινότανε αν δεν κάνω λάθος (εδώ η μνήμη λίγο ξεθωριάζει) και, βέβαια πηγαίναμε στον Επιτάφιο – αλλά όχι στην Ακολουθία, απλώς για ν' ανάψουμε τις λαμπάδες μας. Το ίδιο και την Ανάσταση. Όταν μεγάλωσα αρκετά ώστε να μένω ξύπνιος ως τις 12 πηγαίναμε στην Ιμπραημία στους Ταξιάρχες και παίρναμε Άγιο Φώς το οποίο μεταφέραμε στο στρωμένο με επιμέλεια γιορταστικό τραπέζι με την μαγειρίτσα της γιαγιάς, τα κόκκινα αυγά και τα πολλά αναμμένα με άγιο Φώς κεριά τα φυτεμένα στα ωραία μας ασημένια κηροπήγια. Την Κυριακή των Βαΐων θυμάμαι   πως όταν ξυπνούσα έβρισκα κλωνάρια από φοίνικες ωραία στολισμένους μέσα στους χώρους υποδοχής – προφανώς ο μπαμπάς είχε πάει στην Εκκλησία και τους είχε μεταφέρει. Μέχρι εκεί όμως. Κόκκινα αυγά βάφαμε με τη γιαγιά-Δήμητρα την Μεγάλη Πέμπτη  (και μόνο την Μεγάλη Πέμπτη, αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτο από μέρους της) και φτιάχναμε υπέροχα κουλουράκια σε όλα τα σχήματα από λαγουδάκια μέχρι αστεράκια και κοτσιδάκια, διαδικασία στην οποία βοηθούσα κι εγώ με τεράστια υπερηφάνεια αφού  είχα το ελεύθερο να φτιάχνω και δικής μου εμπνεύσεως σχήματα με ένα κομμάτι ζύμη που ήταν «δικιά μου». Ευωδίαζε το σπίτι αγάπη και φρεσκοψημμένα γλυκά : Η «Αμυγδαλότουρτα Μαργαρίτη» όπως ονομαζότανε ( η γιαγιά μου  η Δήμητρα η Κερκυραία λεγόταν Μαργαρίτη) ήταν το highlight της όχι και τόσο «θρησκευτικής» γιορτής –διότι αφού ψηνότανε την κάλυπτε η γιαγιά με ένα μίγμα ζαχαροπλαστικής κουβερτούρας – και με άφηνε βέβαια να αποτελειώσω τα σκεύη που χρησιμοποιούσε γλύφοντας με τα δάχτυλα μου τα υπολείμματα της, ζεστής ακόμα, σοκολάτας. Μιλάμε για μια παιδική ευτυχία απερίγραπτη!

Στην ουσία του θέματος άρχισα να πλησιάζω γύρω στα 35 μου όταν άρχισα τα πηγαινέλα στο Άγιο Όρος και, σιγά-σιγά, με τον τρόπο μου και χωρίς την «πίεση» κανενός και από πουθενά, άναψε μέσα στο στήθος αυτή η φλογίτσα του Χριστού που τον αγαπώ σαν πατέρα, φίλο και αδελφό, εραστή και συνεργάτη  στον δύσκολο αυτόν δρόμο της ζωής που όλοι διανύουμε, με τόσα ζόρια και προσπάθειες, παλεύοντας να κρατηθούμε αισιόδοξοι, γελαστοί, φωτεινοί –μέσα σ’ ένα περιβάλλον επιεικώς «δύσκολο».  Όσο περνάν τα χρόνια τόσο δυναμώνει η πίστη μου και η αγάπη μου για τον Χριστό – και τόσο αδυνατίζει η πίστη μου στην «Εκκλησία» με τους δεσποτάδες της και τις μαύρες Mercedes τους με τα αλεξίσφαιρα τζάμια, όλα αυτά τα χρυσάφια και τα χαϊμαλιά που κρεμούν στον λαιμό τους και το πομπώδες ύφος τους. Βεβαίως δεν είναι όλη η εκκλησία μας έτσι. Φωτεινές εξαιρέσεις σε κάθε εποχή «καθαρίζουν» για λογαριασμό της με το υψηλό τους ήθος και την εσωτερική ομορφιά τους που, συχνά αγγίζει και την αγιοσύνη.  Η εικόνα της Εκκλησίας μας όμως,  στη σχέση της με το Κράτος. δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι. Εξαιρώ το Άγιο Όρος για λόγους που δεν μπορώ να αναπτύξω σ’ ένα σύντομο κείμενο – αλλά πρόχειρα μπορώ να πω ότι τουλάχιστον Mercedes και σωφεραίους δεν συναντάς εκεί – ούτε αλεξίσφαιρα τζάμια. Εκεί η μεγάλη προστασία από κάθε κακό είναι η προσευχή που, βεβαίως, για όσους την εξασκούν σεμνά και ταπεινά είναι πιο αλεξίσφαιρη (και αλεξικέραυνη ακόμα) και από τις πιο σύγχρονες εφευρέσεις.

Με λυπεί πάρα πολύ η εικόνα της ορκωμοσίας μιας κυβέρνησης κάθε φορά που την παρακολουθώ στην τηλεόραση και περιμένω πώς και πώς τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Όχι για τους λόγους που οι περισσότεροι υποστηρίζουν –αλλά για τους αντίθετους. Το Κράτος είναι μία απάτη,  η Εκκλησία ένας θεσμός που έχει καταλήξει να στηρίζει αυτή την απάτη. Πόσα εικονίσματα έχει φιλήσει ο Άκης Τσοχατζόπουλος σε πόσες ορκωμοσίες και «προσκυνήματα» άραγε; Αναφέρομαι σε αυτόν γιατί είναι καταδικασμένος –θα μπορούσα να σας αραδιάσω τον τηλεφωνικό κατάλογο αν δεν με «κρατούσε» ο νόμος περί τύπου και η αρχή του ότι δεν δικαιούσαι να κατηγορείς κανέναν χωρίς να έχεις τα στοιχεία στα χέρια σου. Mucho huge list! Η απόλυτη υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο : Τους φαντάζομαι όλους αυτούς (συμβολικά πάντα) από τη μια να «ομνύουν» και να υπογράφουν με τα υπέροχα Mont-Blanc τους και συγχρόνως να σου κλέβουν το πορτοφόλι από την κωλότσεπη. Αδίστακτοι πολιτικάντηδες που ταλαιπωρούν την Ελλάδα και την ξεζουμίζουν, ενώ, συγχρόνως, μαγαρίζουν τα εικονίσματα με τα μάτσα-μούτσα τους, τις βαθιές μετάνοιές και τα χειροφιλήματα σε δεσποτάδες, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες. Αμέτρητα λαμόγια «ορκιστήκαν»  και αμέσως μετά μας ξεπατώσανε στην απάτη.

Έβλεπα για άλλη μια φορά στην τηλεόραση την τελετή της ορκωμοσίας άλλης μιας κυβέρνησης: Τι υποκρισία Θεούλη μου. Όλοι αυτοί, όπως και το 80% των προκατόχων τους, έχουν τον νου στον μπεζαχτά – και θεωρούν και «χαζούς» όσους δεν τον έχουν εκεί τον νου τους αλλά στην ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα.

Θέλω πολύ να ζήσω την στιγμή του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας. Όχι για τους λόγους που επικαλούνται οι περισσότεροι υποστηρικτές του διαχωρισμού, αλλά γιατί δεν θέλω ένα θεσμό που σέβομαι να ανακατεύεται με θεσμούς που όχι μόνο δεν σέβομαι αλλά έχω κάθε λόγο να χαρακτηρίζω «βρώμικους» και μαφιόζικους. Ξέρω «δεν είναι σωστό να γενικεύουμε» και τα λοιπά και τα λοιπά. Λυπάμαι – αλλά δεν φταίω εγώ. Ο σεβασμός στους θεσμούς δεν επιβάλλεται, κερδίζεται από τους θεσμικούς εκπροσώπους – και ο θεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα μας είναι αυτή τη στιγμή σκέτο σφουγγαρόπανο.

Ας αφήσουνε την εκκλησία ήσυχη και ας ορκίζονται πολιτικά στο Σύνταγμα και τους Νόμους. Δεν είμαστε Βυζάντιο, είμαστε η σύγχρονη Ελλάδα με τα μνημόνια, την ανεργία, τους ταλαίπωρους μετανάστες, τις συντάξεις πείνας – και των απατεώνων πολιτικών τύπου Τσοχατζόπουλου (που και η γάτα μου ξέρει ότι είναι εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες) αλλά «αυτοαμνηστεύονται» επειδή  δεν θέλουμε να ξύνουμε συνεχώς πληγές. Μας έχουν  καταντήσει όλοι αυτοί να σκεφτόμαστε μήπως ζητήσουμε άδεια οπλοφορίας για να γλυτώσουμε από τα αποτελέσματα της πολιτικής τους 38  χρόνια τώρα: Η θρησκευτική ορκωμοσία τους μάρανε…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News